ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ/ΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΙΕΣ

Είναι κρίσιμο σε κάθε στιγμή να μπορούμε να κάνουμε ανάγνωση της συνθήκης εντός της οποίας καλούμαστε να συζητήσουμε. Σε μια  περίοδο δηλαδή οξυμένης κρίσης για το κεφάλαιο και άκρατης επίθεσης στον κόσμο της εργασίας. Με το δόγμα του TINA να παγιώνεται, την «εναλλακτική» επιχειρεί να καρπωθεί η ακροδεξιά ιδεολογία, εξ’ ού και τα υψηλά ποσοστά της σε Ελλάδα και Ευρώπη. Σε αυτό τα πλαίσιο η ευρωπαϊκή πολιτική για το βάθεμα τις νομισματικής ένωσης σκληραίνει φτιάχνοντας ένα ασφυκτικό  δημοσιονομικό και οικονομικό πλαίσιο για τους πληττόμενους. Αυτή τη βαθιά  νεοφιλελεύθερη προοπτική έρχεται να εγγυηθεί τα μνημονιακό καθεστώς που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και τα μέτρα που αυτό επιβάλλει. Η Αριστερά, ακόμη τουλάχιστον, δεν έχει καταφέρει να πιάσει το νήμα των προηγούμενων αγώνων, να εμπνεύσει τον κόσμο που την προηγούμενη δεκαετία βγήκε στο προσκήνιο και διεκδίκησε και να συγκροτήσει ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στο ΤΙΝΑ όπως εκφράζεται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στο υπόλοιπο αστικό μπλοκ (Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ).

Οι εξελίξεις όμως είναι καταιγιστικές. Κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα τίθενται πλέον σε αμφισβήτηση ( βλέπε ασφαλιστικό και εργασιακό νόμο ), οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί απειλούν την λαϊκή περιουσία και την πρώτη κατοικία, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται και υποθηκεύεται στο Υπερταμείο, ενώ η ανεργία, ειδικά στους χώρους της νεολαίας, και οι συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα έχουν γίνει ο κανόνας. Παράλληλα, τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν πάνω από τη γειτονιά μας. Η αυξημένη ένταση στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, το πρόσφατο πυραυλικό χτύπημα των ΗΠΑ-Αγγλίας-Γαλλίας κατά του συριακού λαού, δημιουργούν ένα επικίνδυνο τοπίο τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Είναι δεδομένο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα οφείλουμε να πάρουμε δραστικά μέτρα ώστε να συγκροτηθεί ένα ευρύ λαϊκό και νεολαιίστικο αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το οποίο θα αγωνίζεται για την ειρήνη, την αποφυγή του πολέμου, την εκδίωξη των Νατοϊκών Βάσεων από την Ελλάδα.

Προφανώς, η επίθεση που δέχεται η κοινωνία επηρεάζει και τη νεολαία, το Πανεπιστήμιο και εμάς τους ίδιους τους σπουδαστές. Οι νεοφιλελεύθερες επιταγές που χαράχτηκαν με τη Συνθήκη της Μπολόνια, με πρόσχημα τις μνημονιακές περικοπές, εισάγονται με επιτακτικούς όρους στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ουσιαστικά, το Πανεπιστήμιο αρχίζει να χάνει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του, την ώρα που υποστελεχώνεται και υποχρηματοδοτείται δραματικά, και η παιδεία μετατρέπεται σταδιακά από αγαθό όλων σε εμπόρευμα για λίγους και εκλεκτούς. Η παρείσφρηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, οι εργολαβίες που αναλαμβάνουν πτυχές της λειτουργίας τους (βλέπε σίτιση), οι απλήρωτες πρακτικές των φοιτητών προς όφελος των επιχειρηματικών συμφερόντων, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και η υποβάθμιση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, είναι μερικά μόνο παραδείγματα της νεοφιλελεύθερης επέλασης και της υποβάθμισης των σπουδών μας.

Πρέπει σ’ αυτό το σημείο να αναγνωρίσουμε και κάτι ακόμη. Η σύνθεση εντός του κοινωνικού χώρου που λέγεται Πανεπιστήμιο έχει αλλάξει. Αυτή τη στιγμή η κρίση έχει διαμορφώσει μια νέα φοιτητική ταυτότητα, αυτή του φοιτητή εργαζομένου. Πολλοί φοιτητές πλέον εργάζονται προκειμένου να ανταπεξέλθουν στο κόστος των σπουδών τους και στον βιοπορισμό των ιδίων και των οικογενειών τους. Παράλληλα η εντατικοποίηση των σπουδών, μέσω αλυσίδων υποχρεωτικών παρακολουθήσεων αλλά και η αποστασιοποίηση από συλλογικές διαδικασίες μέσω της «ποινικοποίησης» της συνδικαλιστικής δράσης οδηγεί στο να γίνεται αντιληπτό το Πανεπιστήμιο πλέον από μία μεγάλη μερίδα των φοιτητών και φοιτητριών ως ένας χώρος στείρος ακαδημαϊκός που ο ρόλος του φοιτητή/τριας είναι απλά περαστικός χωρίς να εμπεριέχει κοινωνικό, συλλογικό και πολιτικό χαρακτήρα.

Αυτή ακριβώς η προοπτική δεν άφησε ανεπηρέαστη και τη σχολή μας. Στη Φιλοσοφική, είναι ανοιχτό ακόμη το ζήτημα του Φ.Π.Ψ., του θεατρικού και μουσικού και των ξενόγλωσσων τμημάτων. Κάθε μία από αυτές τις μεταρρυθμίσεις ανοίγει τα δρόμο για την περαιτέρω καταστρατήγηση του δωρεάν, Δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Η διάσπαση του Φ.Π.Ψ. ανοίγει ο δρόμο για την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία, η εξίσωση των πτυχίων του μουσικού κα θεατρικού  με αντίστοιχες ιδιωτικές σχόλες παραβιάζει το άρθρο 16, η παροχή πιστοποιητικού διδακτικής επάρκειας για τους κατόχους Γ2 καταργεί τη σημασία των τμημάτων και την αξία του πτυχίου.

Τη συνολικότερη οπισθοχώρηση του φοιτητικού κινήματος πανελλαδικά αλλά και στη σχολή μας, μπορούμε να τη συμπεράνουμε από τις όχι και τόσο μαζικές συνελεύσεις και κινηματικές διεργασίες μέχρι το τέλος του 2017. Ωστόσο, η επιτακτικότατα των ζητημάτων έφερε το Σύλλογο Φιλοσοφικής στο κινηματικό προσκήνιο με σειρά συνελεύσεων και αγωνιστικών αποφάσεων για να ανατραπούν οι αποφάσεις κοσμητείας και υπουργείου. Βασικός πυλώνας όλων αυτών των διεργασιών αποτέλεσε το ανένταχτο δυναμικό της σχολής και οι συλλογικότητες του Ενιαίου Αγωνιστικού Πλαισίου που μέσα από αλλεπάλληλες διαδικασίες κατέστησαν τη Φιλοσοφική μετά από χρόνια ως κέντρο αγώνα που έδινε το παλμό στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Οι ανοιχτές συνδιαμορφώσεις κοινών πλαισίων για της γενικές συνελεύσεις, τα κοινά δελτία τύπου, η κοινή παρέμβαση και η παρουσία μας στο δρόμο έσπασαν την προηγούμενη αδράνεια του συλλόγου και αποτέλεσαν έναυσμα για μια κεντρικότερη κίνηση με τις υπόλοιπες καθηγητικές σχολές αλλά και με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, σπάζοντας τη μονομέρεια του συντεχνιακού αιτήματος και χτίζοντας ένα ευρύτερο μέτωπο φοιτητικών-μαθητών και εκπαιδευτικών ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Για εμάς όλη αυτή η διαδικασία ανέδειξε πως η σημερινή νεολαία είναι εκείνη η πρωτοπορία που μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του μέλλοντος που της επιφυλάσσουν. Ακόμη περισσότερο αναδείχτηκε η αποτελεσματικότητα της από κοινού παρέμβασης της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς και η δυναμική που μπορεί αυτή η διαδικασία να απελευθερώσει τόσο  για το σύλλογο και το φοιτητικό κίνημα όσο και για την ίδια την φοιτητική αριστερά ευρύτερα. Ως ΑΡ.ΕΝ. και ΕΑΑΚ εξάλλου έχουμε ήδη μετρήσει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση  (κοινό εκλογικό κατέβασμα τα τελευταία δύο χρόνια) χωρίς όμως να έχουμε κατορθώσει να αναβαθμίσουμε την πολιτική μας συνεννόηση και τον μεταξύ μας συντονισμό. Εκκινώντας από μια τοποθέτηση που δεν αναγνωρίζει τις φοιτητικές εκλογές ως τον σημαντικότερο κόμβο του επόμενου διαστήματος αλλά αντιλαμβανόμενοι/ες την ανάγκη επανανοηματοδότησης συνολικά των δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών οφείλουμε να δώσουμε και αυτή την μάχη ενωτικά δημιουργώντας εκείνο ακριβώς το ρεύμα που αντιστέκεται στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Με το βλέμμα στραμμένο στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, τη διεκδίκηση καλύτερων θέσεων μάχης μέσα στις σχολές, την αντιπαράθεση με τις καθεστωτικές δυνάμεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και τη διασπαστική λογική της ΠΚΣ και το χτύπημα στα ολοένα αυξανόμενα ποσοστά της αποχής πρέπει να υπερασπιστούμε την πολιτική και τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Θέλουμε να εκφράσουμε από κοινού  ένα ρεύμα αμφισβήτησης και ανατροπής απέναντι στη λογική του «τίποτα δεν αλλάζει». Κόντρα στο αντιδραστικό, μνημονιακό και αντιεκπαιδευτικό μλποκ, ο αγώνας για να είναι το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για δουλειά, ο αγώνας μας για μια αξιοπρεπή επαγγελματική προοπτική χωρίς ανεργία, επισφάλεια και μετανάστευση, ο αγώνας μας για ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί για το συμφέρον της ίδιας της κοινωνίας και όχι για τις ανάγκες της αγοράς, είναι ένας αγώνας κοινός.

Σ’ αυτό το πλαίσιο  καλούμε, λοιπόν σε κοινή διαδικασία τους συντρόφους/ισσες από τα ΕΑΑΚ καθώς και τους ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες που αντιλήφθηκαν τον εαυτό τους ως μέρος αυτών που αντιστέκονται την ερχόμενη Πέμπτη ( 26/4/18) σε κοινή διαδικασία ώστε να συζητήσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας για το αμέσως επόμενο διάστημα.