Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Πτυχίο χωρίς αντίκρισμα? Οι σπουδές μας δεν θα γίνουν υπόθεση λίγων!

Τα τελευταία χρόνια  βιώνουμε όλο και πιο έντονα στις σχολές την υποτίμηση της δημόσιας και  δωρεάν παιδείας με τρανταχτό παράδειγμα  το νόμο Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου και το σχέδιο «Αθηνά», που ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε η συνθήκη της Μπολόνια υλοποίησε συγχωνεύσεις πολλών τμημάτων ανά την Ελλάδα. Το φοιτητικό κίνημα αντιστάθηκε ενεργά κατά της υλοποίησης αυτών των αποφάσεων και μέχρι σήμερα αγωνίζεται για την ανατροπή τους. Από την αρχή της εφαρμογής των μνημονίων η υποχρηματοδότηση στην παιδεία έχει γίνει αισθητή και στη Φιλοσοφική με την ανεπάρκεια των δομών της σχολής και την εισαγωγή του ιδιωτικού κεφαλαίου να είναι αισθητή (π.χ. Κυλικείο, σίτιση). Ωστόσο το πιο έντονο παράδειγμα υποχρηματοδότησης και απαξίωσης των τμημάτων  της Φιλοσοφικής είναι η κατάσταση που επικρατεί στα ξενόγλωσσα. 

Συγκεκριμένα ενώ παλιότερα οι φοιτητές δικαιούνταν 2 συγγράμματα και πάνω προκειμένου να καλύψουν τη στοιχειώδη απόκτηση γνώσης εδώ και κάποια χρόνια τα ξενόγλωσσα τμήματα στο πλαίσιο των μειώσεων και των περικοπών  της κρατικής χρηματοδότησης δεν διαθέτουν συγγράμματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε οι ίδιοι τα απαραίτητα συγγράμματα για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε στοιχειωδώς τα μαθήματα. Διαφορετικά οι φοιτητές/τριες αναγκάζονται να λειτουργούν μόνο με σημειώσεις αν και όπως αυτές υπάρχουν (π.χ. στο Γαλλικό έχει παρατηρηθεί καθηγητές να μη δίνουν σημειώσεις σε αυτούς/ες που δεν παρακολουθούν αυστηρά και αδιάλειπτα το μάθημα).

Επιπλέον στο πλαίσιο της εντατικοποίησης του ρυθμού σπουδών βλέπουμε την επιβολή αλυσίδων μαθημάτων. Οι αλυσίδες σημαίνουν πως ο φοιτητής/τρια στερείται του δικαιώματος να παρακολουθήσει τη συνέχεια των σπουδών του αν δεν έχει περάσει προηγουμένως συγκεκριμένα μαθήματα κάτι που εντείνει τους ρυθμούς σπουδών. Παράλληλα έντονα είναι τα κρούσματα της καθηγητικής αυθαιρεσίας που σημειώνονται και στη σχολή μας. Για παράδειγμα, κομμάτι των καθηγητών αξιολογεί αυθαίρετα και με εμπάθεια τους φοιτητές/τριες με αποτέλεσμα να παρατηρούνται πολλές περιπτώσεις φοιτητών που κόβονται αναίτια σε μαθήματα και μάλιστα, όταν αυτό συμβαίνει στα τμήματα με τις αλυσίδες οι φοιτητές/τριες χάνουν ακόμη και ολόκληρα εξάμηνα. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του παρουσιολογίου.  Σε ορισμένα μαθήματα δηλαδή ο καθηγητής κρατάει παρουσιολόγιο και επιβάλλεται η συστηματική παρακολούθηση ανεξαρτήτως των ξεχωριστών αναγκών και υποχρεώσεων που συνέχουν τη ταυτότητα του κάθε φοιτητή. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο ότι η εντατικοποίηση των σπουδών και η πειθάρχηση  οδεύουν στο να γίνουν η βασική καθημερινότητά μας.
Τα παραπάνω έρχονται να συναντήσουν το γεγονός ότι για να αποκτήσεις τη διδακτική επάρκεια στα τμήματα των ξενόγλωσσων απαιτείται ξεχωριστή από το βασικό πρόγραμμα σπουδών επιλογή μαθημάτων, πράγμα που σημαίνει ότι το βασικότερο επαγγελματικό δικαίωμα, που είναι αυτό της διδασκαλίας, δεν κατοχυρώνεται σε αντίθεση με το τι ισχύει (μέχρι τώρα τουλάχιστον) στα υπόλοιπα τμήματα της Φιλοσοφικής.

Προσφάτως όμως το Υπουργείο Παιδείας γνωστοποίησε τις προθέσεις του να αφαιρέσει τη διδακτική επάρκεια από όλες τις καθηγητικές σχολές και τη μεταφορά της απόκτησής της αποκλειστικά σε μεταπτυχιακό επίπεδο, βαδίζοντας στο δρόμο των όλο και μεγαλύτερων ταξικών φραγμών στη Παιδεία. Αυτό σημαίνει ότι οι φοιτητές θα καλούνται να πληρώνουν τα δίδακτρα των μεταπτυχιακών προκείμενου να αποκτούν τη πιστοποίηση διδασκαλίας. Οι αποφάσεις αυτές λοιπόν θα ‘ρθούν να επικυρώσουν τη μετατροπή των πτυχίων μας σε απλά πιστοποιητικά γνώσης χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Για εμάς, λοιπόν, σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω δείγματα υποβάθμισης και απαξίωσης των σπουδών και των ζωών μας, το πανεπιστήμιο δε μπορεί να είναι απλώς ένα εξεταστικό κέντρο και μία μετάβαση στο εργασιακό μέλλον αλλά πολύ περισσότερο ένα ζωντανό κέντρο όπου η γνώση θα παράγεται, θα μεταδίδεται, θα αμφισβητείται και κυρίαρχα θα απαντά στις ανάγκες των φοιτητών και της νεολαίας, των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικά στο σήμερα. Χρειάζονται προσπάθειες με επίκεντρο τη συλλογική οργάνωση μέσα από τη γενική συνέλευση και την πολιτικοποίηση, τόσο σε επίπεδο κεντρικών φοιτητικών αντιστάσεων και καθημερινών διεκδικήσεων μέσα στη σχολή, όσο και στο πώς μπορούν οι αγώνες των φοιτητών να συνδέονται με το κάθε κοινωνικό και εργατικό κίνημα.

Πέρα από την υπεράσπιση κεκτημένων και την αντίθεση σε αντιδραστικές αλλαγές που προωθούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για εμάς, ως Αριστερή Ενότητα, έχει αυτοτελή αξία ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, στο οποίο η δημοκρατία δεν θα είναι διακήρυξη αλλά ουσία και συγκροτητικό στοιχείο της καθημερινότητας μας, με συμμετοχή των φοιτητών στην λήψη των αποφάσεων, με την γνώση να μην υπεισέρχεται στο κριτήριο των αναγκών της αγοράς αλλά να διαμορφώνουμε μια όντως πλουραλιστική και πολύπλευρη γνώση πλάι στις κοινωνικές ανάγκες. Ένα πανεπιστήμιο κέντρο προβληματισμού και αγώνα, με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών,  χωρίς ταξικούς φραγμούς, που θα μας χωράει όλους και όλες χωρίς καμία διάκριση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου