Πτυχίο χωρίς αντίκρισμα? Οι σπουδές μας δεν θα γίνουν υπόθεση λίγων!

Τα τελευταία χρόνια  βιώνουμε όλο και πιο έντονα στις σχολές την υποτίμηση της δημόσιας και  δωρεάν παιδείας με τρανταχτό παράδειγμα  το νόμο Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου και το σχέδιο «Αθηνά», που ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε η συνθήκη της Μπολόνια υλοποίησε συγχωνεύσεις πολλών τμημάτων ανά την Ελλάδα. Το φοιτητικό κίνημα αντιστάθηκε ενεργά κατά της υλοποίησης αυτών των αποφάσεων και μέχρι σήμερα αγωνίζεται για την ανατροπή τους. Από την αρχή της εφαρμογής των μνημονίων η υποχρηματοδότηση στην παιδεία έχει γίνει αισθητή και στη Φιλοσοφική με την ανεπάρκεια των δομών της σχολής και την εισαγωγή του ιδιωτικού κεφαλαίου να είναι αισθητή (π.χ. Κυλικείο, σίτιση). Ωστόσο το πιο έντονο παράδειγμα υποχρηματοδότησης και απαξίωσης των τμημάτων  της Φιλοσοφικής είναι η κατάσταση που επικρατεί στα ξενόγλωσσα. 

Συγκεκριμένα ενώ παλιότερα οι φοιτητές δικαιούνταν 2 συγγράμματα και πάνω προκειμένου να καλύψουν τη στοιχειώδη απόκτηση γνώσης εδώ και κάποια χρόνια τα ξενόγλωσσα τμήματα στο πλαίσιο των μειώσεων και των περικοπών  της κρατικής χρηματοδότησης δεν διαθέτουν συγγράμματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε οι ίδιοι τα απαραίτητα συγγράμματα για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε στοιχειωδώς τα μαθήματα. Διαφορετικά οι φοιτητές/τριες αναγκάζονται να λειτουργούν μόνο με σημειώσεις αν και όπως αυτές υπάρχουν (π.χ. στο Γαλλικό έχει παρατηρηθεί καθηγητές να μη δίνουν σημειώσεις σε αυτούς/ες που δεν παρακολουθούν αυστηρά και αδιάλειπτα το μάθημα).

Επιπλέον στο πλαίσιο της εντατικοποίησης του ρυθμού σπουδών βλέπουμε την επιβολή αλυσίδων μαθημάτων. Οι αλυσίδες σημαίνουν πως ο φοιτητής/τρια στερείται του δικαιώματος να παρακολουθήσει τη συνέχεια των σπουδών του αν δεν έχει περάσει προηγουμένως συγκεκριμένα μαθήματα κάτι που εντείνει τους ρυθμούς σπουδών. Παράλληλα έντονα είναι τα κρούσματα της καθηγητικής αυθαιρεσίας που σημειώνονται και στη σχολή μας. Για παράδειγμα, κομμάτι των καθηγητών αξιολογεί αυθαίρετα και με εμπάθεια τους φοιτητές/τριες με αποτέλεσμα να παρατηρούνται πολλές περιπτώσεις φοιτητών που κόβονται αναίτια σε μαθήματα και μάλιστα, όταν αυτό συμβαίνει στα τμήματα με τις αλυσίδες οι φοιτητές/τριες χάνουν ακόμη και ολόκληρα εξάμηνα. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του παρουσιολογίου.  Σε ορισμένα μαθήματα δηλαδή ο καθηγητής κρατάει παρουσιολόγιο και επιβάλλεται η συστηματική παρακολούθηση ανεξαρτήτως των ξεχωριστών αναγκών και υποχρεώσεων που συνέχουν τη ταυτότητα του κάθε φοιτητή. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο ότι η εντατικοποίηση των σπουδών και η πειθάρχηση  οδεύουν στο να γίνουν η βασική καθημερινότητά μας.

Τα παραπάνω έρχονται να συναντήσουν το γεγονός ότι για να αποκτήσεις τη διδακτική επάρκεια στα τμήματα των ξενόγλωσσων απαιτείται ξεχωριστή από το βασικό πρόγραμμα σπουδών επιλογή μαθημάτων, πράγμα που σημαίνει ότι το βασικότερο επαγγελματικό δικαίωμα, που είναι αυτό της διδασκαλίας, δεν κατοχυρώνεται σε αντίθεση με το τι ισχύει (μέχρι τώρα τουλάχιστον) στα υπόλοιπα τμήματα της Φιλοσοφικής.

Προσφάτως όμως το Υπουργείο Παιδείας γνωστοποίησε τις προθέσεις του να αφαιρέσει τη διδακτική επάρκεια από όλες τις καθηγητικές σχολές και τη μεταφορά της απόκτησής της αποκλειστικά σε μεταπτυχιακό επίπεδο, βαδίζοντας στο δρόμο των όλο και μεγαλύτερων ταξικών φραγμών στη Παιδεία. Αυτό σημαίνει ότι οι φοιτητές θα καλούνται να πληρώνουν τα δίδακτρα των μεταπτυχιακών προκείμενου να αποκτούν τη πιστοποίηση διδασκαλίας. Οι αποφάσεις αυτές λοιπόν θα ‘ρθούν να επικυρώσουν τη μετατροπή των πτυχίων μας σε απλά πιστοποιητικά γνώσης χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Για εμάς, λοιπόν, σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω δείγματα υποβάθμισης και απαξίωσης των σπουδών και των ζωών μας, το πανεπιστήμιο δε μπορεί να είναι απλώς ένα εξεταστικό κέντρο και μία μετάβαση στο εργασιακό μέλλον αλλά πολύ περισσότερο ένα ζωντανό κέντρο όπου η γνώση θα παράγεται, θα μεταδίδεται, θα αμφισβητείται και κυρίαρχα θα απαντά στις ανάγκες των φοιτητών και της νεολαίας, των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικά στο σήμερα. Χρειάζονται προσπάθειες με επίκεντρο τη συλλογική οργάνωση μέσα από τη γενική συνέλευση και την πολιτικοποίηση, τόσο σε επίπεδο κεντρικών φοιτητικών αντιστάσεων και καθημερινών διεκδικήσεων μέσα στη σχολή, όσο και στο πώς μπορούν οι αγώνες των φοιτητών να συνδέονται με το κάθε κοινωνικό και εργατικό κίνημα.

Πέρα από την υπεράσπιση κεκτημένων και την αντίθεση σε αντιδραστικές αλλαγές που προωθούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για εμάς, ως Αριστερή Ενότητα, έχει αυτοτελή αξία ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, στο οποίο η δημοκρατία δεν θα είναι διακήρυξη αλλά ουσία και συγκροτητικό στοιχείο της καθημερινότητας μας, με συμμετοχή των φοιτητών στην λήψη των αποφάσεων, με την γνώση να μην υπεισέρχεται στο κριτήριο των αναγκών της αγοράς αλλά να διαμορφώνουμε μια όντως πλουραλιστική και πολύπλευρη γνώση πλάι στις κοινωνικές ανάγκες. Ένα πανεπιστήμιο κέντρο προβληματισμού και αγώνα, με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών,  χωρίς ταξικούς φραγμούς, που θα μας χωράει όλους και όλες χωρίς καμία διάκριση.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΔΙΚΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Βρισκόμαστε σε μία συνθήκη που η μνημονιακή κρίση βαθαίνει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  να υποτάσσεται πλήρως  στις επιταγές Ε.Ε. και ΔΝΤ στο όνομα μίας δήθεν ανάκαμψης.  Με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη η κυβέρνηση αποδέχθηκε ένα νέο πακέτο πρόσθετων μέτρων, που φαίνεται ότι θα αφορούν τη μείωση του αφορολόγητου, τις συντάξεις και τα εργασιακά στα πλαίσια του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τις αποκρατικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας και την αυξανόμενη εργοδοτική αυθαιρεσία (βλ. καθαρίστριες ΕΜΠ) έρχονται να επισφραγίσουν την ήδη άθλια κατάσταση εργαζομένων και νεολαίας και την πλήρη παράδοση της χώρας στις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής ελίτ. Επιπλέον νέα κατορθώματα της κυβέρνησης αποτελούν οι πρόσφατες δολοφονίες προσφύγων στη Μόρια, απόρροια της συμφωνίας για το προσφυγικό μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας , η προκλητική ανοχή στην Χρυσή Αυγή (Εφετείο, Ωραιόκαστρο)  και οι εκκενώσεις καταλήψεων (ορφανοτροφείο Θεσσαλονίκη, βίλα ζωγράφου, Αλκιβιάδου 6) που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις διακηρύξεις της κυβέρνησης περί αλληλεγγύης και δήθεν «αριστερής» πολιτικής.

Η προσπάθεια δημιουργίας μιας αφήγησης νίκης για το τέλος της λιτότητας από την πλευρά της κυβέρνησης δεν συνιστά παρά ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, που συμβαδίζει πιστά με τη λογική της “καλύτερης διαχείρισης” της κρίσης και των μνημονιακών προγραμμάτων στον διαξιφισμό που διεξάγει με τη ΝΔ και τις υπόλοιπες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝ. ΚΕΝΤΡΩΩΝ). Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να καλύψει τη συνέχιση της σκληρής δημοσιονομικής σταθερότητας με νέες επώδυνες για τους πιο αδύναμους περικοπές και περαιτέρω διευκολύνσεις στους εργοδότες και το μεγάλο κεφάλαιο για ελαστικές μορφές εργασίας και ομαδικές απολύσεις.

Σε μία συνθήκη, λοιπόν, που η νέα γενιά έχει να επιλέξει ανάμεσα σε ανεργία, μαύρη εργασία και ελαστικές μορφές εργασίας σε συνθήκες εκμετάλλευσης και πλήρους διάσπασης των εργασιακών δικαιωμάτων προς όφελος του κεφαλαίου είναι μάλλον αναγκαίο να αντιληφθούμε τη σημασία να λειτουργήσουμε αποφασιστικά απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Η αναδιάρθρωση από πλευράς κυβέρνησης δε σταματά στο εργασιακό αλλά έρχεται να επικυρώσει και εμβαθύνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.  Το επερχόμενο νομοσχέδιο εισάγει με εμφατικούς όρους τη διάσπαση των προγραμμάτων σπουδών για την αποστοίχηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο, που θα καλύπτεται με μαθητεία ή και νέο κύκλο σπουδών, επιτείνει τους ταξικούς φραγμούς με τη μετακύλιση κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών (βλέπε δίδακτρα, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) ενώ επίσημα παραχωρεί και άλλο χώρο στις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου και της αγοράς.

Βιώνοντας, λοιπόν, όλα τα παραπάνω και με συνέπεια στη περσινή μας αντίληψη και επιδιώξεις σε σχέση με την ανασυνθετική προοπτική της αριστεράς θεωρούμε ότι τα κομμάτια της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι αναγκαίο να απαντούν από κοινού στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η νέα γενιά. Με την προοπτική δημιουργίας ενός μαχητικού αγωνιζόμενου μπλοκ ικανού να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες και με οξυμένα αντανακλαστικά να αντιστέκεται στην επίθεση αλλά παράλληλα να περνά και με επιθετικούς όρους στη δημιουργία χώρων των από κάτω.

Το φοιτητικό κίνημα φαίνεται να υποχωρεί παρά το βάθεμα της επίθεσης και αυτό μας φέρει αντιμέτωπους με το ερώτημα του αν και  κατά πόσο οι πολιτικές  πρακτικές της φοιτητικής αριστεράς δύνανται να απαντήσουν στις νέες συνθήκες όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί. Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται να διαπερνά και να γειώνεται και στο δικό μας σύλλογο, με τις γενικές συνελεύσεις να μην συσπειρώνουν ευρύτερα ακροατήρια και με τις συλλογικές αντιστάσεις και επερωτήσεις να τίθενται στο περιθώριο. Σε αυτό το κενό πιστεύουμε ότι πρέπει να απαντήσουμε από κοινού με τα υπόλοιπα σχήματα της φοιτητικής ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στη βάση δηλαδή της αναγκαιότητας της επαναφοράς του φοιτητικού κινήματος με επιθετικούς και ανατρεπτικούς όρους στοχεύοντας παράλληλα στην ανασυγκρότηση των συλλόγων και των συλλογικών διαδικασιών.

Υπ’ αυτό το πρίσμα και σε συνέχεια του περσινού κοινού βηματισμού θεωρούμε αναγκαίο να επαναφέρουμε τον κοινό συντονισμό με τα σχήματα των ΕΑΑΚ μέσα από μία πρώτη κουβέντα στη βάση της οποίας θα βρούμε τους τρόπους να έχουμε κοινή πορεία το επόμενο διάστημα στα πράγματα που αφορούν το σύλλογο, απευθύνοντας παράλληλα κάλεσμα και σε κάθε φοιτητή και φοιτήτρια της Φιλοσοφικής που δεν επιθυμεί το μέλλον που του προορίζουν αλλά θέλει να παλέψουμε από κοινού για να ζήσουμε αλλιώς!

Καλούμε, λοιπόν, τα σχήματα ΣΑΦ - ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ  και κάθε αγωνιζόμενο φοιτητή και φοιτήτρια σε ανοιχτή πολιτική συζήτηση την ΤΡΙΤΗ 21/3 μετά τη γενική συνέλευση του συλλόγου.

Κόντρα στις Εργολαβίες, αγώνας για αξιοπρεπή ζωή!

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή το ζήτημα του καθαρισμού στο χώρο των πανεπιστημίων , μας γίνεται ξεκάθαρο ,για ακόμη μια φορά , τι σημαίνει εργολαβίες μέσα στο δημόσιο τομέα.  Η παρούσα κατάσταση και τα προβλήματα που έχει  δημιουργήσει στους εργαζομένους, έχει τις ρίζες της σε κυβερνητικές επιλογές του παρελθόντος, οι οποίες παραχώρησαν λειτουργίες του Πανεπιστημίου, όπως η σίτιση και ο καθαρισμός, σε ιδιωτικές εταιρείες. Ωστόσο, δυναμιτίζεται από τις επιλογές της τωρινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία όχι μόνο εξακολουθεί να διατηρεί τις εργολαβίες μέσα στις σχολές αλλά ταυτόχρονα, έχοντας  καταστρέψει τις εργασιακές συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα και καταστρατηγήσει τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, έχει δημιουργήσει  συνθήκη  ομηρίας για τις καθαρίστριες των πανεπιστημίων.

Παράλληλα για να μη νομίζει κανείς ότι ο συγκεκριμένος εργολάβος κάνει ‘’πλημμελώς’’ τη δουλειά του και προκειμένου να αναδειχθεί ότι δεν είναι θέμα εταιρίας αλλά συνολικά πρόβλημα της ίδιας της λογικής των εργολαβιών, ας παραθέσουμε δειγματολογικά και την περίπτωση του ΕΚΠΑ και συγκεκριμένα των κτηρίων του Μεγάρου Θεωρητικών Επιστημών του ΝΟΠΕ. Στις Σχολές του ΝΟΠΕ εδώ και κάποια χρόνια και λόγω της μείωσης των αποθεματικών(από 40 εκατομμύρια το 2010 σε 8 με το τρίτο μνημόνιο για το ΕΚΠΑ), η καθαριότητα από δικαίωμα των φοιτητών/τριών προκειμένου να σπουδάζουν σε ανθρώπινες κι υγιεινές συνθήκες, έχει μετατραπεί μέσω αλλεπάλληλων διαγωνισμών σε μπαλάκι στα χέρια εργολάβων. Μετά από σύντομη συζήτησή μας με εργαζόμενη στο ΕΚΠΑ καθαρίστρια, πληροφορηθήκαμε ότι στην αρχή της φετινής χρονιάς το Πανεπιστήμιο προσέλαβε με 3-4μηνη σύμβαση έναν περιορισμένο αριθμό γυναικών με μηνιαίο μισθό περίπου 600 ευρώ. Μόλις οι συμβάσεις έληξαν, οι γυναίκες απολύθηκαν και διεξήχθη διαγωνισμός. Όμως σε αυτό το πόκερ στο οποίο οι εργολάβοι έπαιξαν με την εργασία και τις ζωές των καθαριστριών και το δικαίωμα μας σε καθαρές κτηριακές υποδομές, μια από τις ηττημένες εταιρίες κίνησε διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων .Έτσι μέχρι να εκδικαστεί η προσφυγή, τα κτήρια του ΝΟΠΕ εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους και κατάντησαν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια για διάστημα περίπου ενάμιση μήνα σκουπιδότοπος, όπως είχε συμβεί και στη σχολή μας, τη Φιλοσοφική, πριν 2 περίπου χρόνια όπου και τότε τα κολλήματα των εργολάβων αλλά και η απροθυμία της τότε κυβέρνησης για να δοθεί λύση, είχαν καταντήσει τη Φιλοσοφική έναν σκουπιδότοπο που αποτελούσε κίνδυνο για την δημόσια υγεία. Από αυτή την κατάσταση βέβαια δεν βλάπτεται ο εργολάβος, που είναι και ο απόλυτα υπεύθυνος αλλά οι χαμηλόμισθες καθαρίστριες και οι ίδιοι οι φοιτητές.  Μάλιστα, η εικόνα αυτή όχι μόνο ήταν αντιαισθητική  αλλά έδωσε και πάτημα στην κυρίαρχη αφήγηση και σε αντιδραστικές δυνάμεις εντός των Σχολών να κάνουν λόγο για ‘’δημόσια Πανεπιστήμια-μπάχαλο’’ ενώ η ίδια η πολιτική τους είναι αυτή που υποβαθμίζει τους κοινωνικούς μας χώρους θέτοντας και σε κίνδυνο την υγεία τόσων φοιτητών/τριών .Ταυτόχρονα οι καθαρίστριες πλέον με τη νέα εργολαβία όπως οι ίδιες αναφέρουν, εργάζονται για κάτι παραπάνω από 300 ευρώ, όπως διαχρονικά συμβαίνει με τους μισθούς όταν εμπλέκονται εργολάβοι και με εντελώς ευέλικτο ωράριο εργασίας. Όσο για ένσημα….ούτε λόγος.

Στο σημείο αυτό , θα είναι σφάλμα να μην αναφερθούμε στο κέρδος που αντλεί ο εκάστοτε εργολάβος εις βάρος τόσο της πολιτείας όσο και των ίδιων των εργαζομένων. Η καθαριότητα στο δημόσιο, θα κόστιζε περίπου τα μισά λεφτά αν οι καθαρίστριες ήταν μόνιμο προσωπικό, διορισμένο από το δημόσιο. Αντ’ αυτού , την καθαριότητα όπως και άλλες λειτουργίες του πανεπιστημίου, τις αναλαμβάνουν εργολαβίες , υπογράφοντας συμβάσεις με τα διπλάσια λεφτά. Η διαφορά αυτή, αποτελεί το κέρδος του εργοδότη. Με τα νέα δεδομένα στο ζήτημα των καθαριστριών, αυτό που ουσιαστικά βλέπουμε είναι ότι ο εργολάβος εκμεταλλευόμενος τις εργασιακές συνθήκες που έχουν διαμορφώσει από τα πριν ,οι κυβερνητικές επιλογές, μετατρέπει σε βάρος των εργαζομένων, τις περικοπές των μισθών σε δικό του κέρδος.

Από τη μεριά μας θεωρούμε ότι οι εργολαβίες συνεπάγονται πολλαπλό κακό για τα Πανεπιστήμια, τα φοιτητικά συμφέροντα και τους/τις εργαζόμενους/ες στην καθαριότητα. Αφενός δε νοιάζονται πραγματικά για τις Σχολές μας ,τη συντήρηση των εγκαταστάσεων και τις συνθήκες καθαριότητας κι αφετέρου καταδικάζουν επιδιώκοντας μονάχα την αποκόμιση κέρδους ,το καθαριστικό προσωπικό σε μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Είμαστε κατηγορηματικοί/ές ότι οι εργολαβίες και οι εταιρίες εν γένει δεν έχουν χώρο στα Πανεπιστήμια. Οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του ΕΜΠ με τις συνεχόμενες 48ωρες απεργίες τους δείχνουν το δρόμο της διεκδίκησης για τους όρους εργασίας κι αξιοπρεπούς ζωής τους. Οφείλουμε να δείξουμε αλληλεγγύη και να ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές τις γυναίκες, να απαιτήσουμε τη μόνιμη πρόσληψη τους αλλά και γενικά του προσωπικού καθαριότητας από τα Πανεπιστήμια χωρίς τη μεσολάβηση κανενός εργολάβου, κανενός επιχειρηματία που καρπώνεται τον κόπο τους.

Οι ανάγκες φοιτητών/τριών και τα συμφέροντα των εργαζομένων πάνω από τα κέρδη τους!