Η αναγκαιότητα
Η ελληνική κοινωνία, και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ως υποσύνολο αυτής, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μια σταδιακή ενσωμάτωση ενός διάχυτου συναισθήματος ήττας και αδράνειας. Οι μεγάλοι αγώνες που δόθηκαν την τελευταία πενταετία φαίνεται να μην μπορούν να συνοψιστούν στην αποτύπωση ενός συνολικού, ανατρεπτικού αποτελέσματος. Η αγνόηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η συνακόλουθη υπογραφή του 3ου Μνημονίου αποτέλεσε μια καθοριστική διάψευση των προσδοκιών μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που είχε μπει λιγότερο ή περισσότερο σε μια τροχιά αντίστασης στην συνεχιζόμενη λιτότητα.
Πιο συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο, η πολιτική κρίση που περιγράφηκε ως επικρατούσα στους Φοιτητικούς Συλλόγους έδωσε πάτημα σε αντιδραστικά κομμάτια φοιτητών να συγκροτήσουν πολιτικά υποκείμενα και να παλέψουν πλέον ανοιχτά για την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας του ατομικισμού εντός του φοιτητικού σώματος. Τα πολιτικά υποκείμενα αυτά έρχονται να προστεθούν στον ήδη υπάρχοντα δεξιό, κυρίαρχης αντίληψης φοιτητικό συνδικαλισμό της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΠΑΣΠ. Μεταξύ αυτών των δυνάμεων επικρατεί μια άτυπη συμμαχία αρχών, θέσεων και στόχων που όχι μόνο ενισχύει αλλά και πολιτικοποιεί με τρόπο ενεργητικό την πλειοψηφία των φοιτητών στη κατεύθυνση της ιδιώτευσης και της αδράνειας.
Η κατάσταση αυτή συγκροτεί μια πρόκληση, ένα ερώτημα για την φοιτητική αριστερά που βλέπει τις θέσεις που είχε κατακτήσει τα προηγούμενα χρόνια να υποχωρούν. Συνιστά δηλαδή μια αναγκαιότητα που επιβάλλει στην φοιτητική αριστερά να συγχρονίσει ακόμα περισσότερο την παραγωγή πολιτικού σχεδίου και τις αντιστάσεις που προσπαθεί να γειώσει.
Η ανάγκη ανασύνθεσης της φοιτητικής αριστεράς σήμερα βασίζεται στην παραδοχή ότι τα βασικά πολιτικά σχέδια της αδυνατούν να γίνονται ηγεμονικά, να κερδίζουν υλικές νίκες και να απαντούν επιτυχημένα και ηγεμονικά στις ανάγκες των φοιτητών. Η πολιτική οπισθοχώρηση του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία 5 χρόνια, η κρίση του συνδικαλιστικού υποδείγματος και των μεθόδων παρέμβασης εντός των σχολών, η αδυναμία συγκρότησης οργανωμένων αντιστάσεων, αποτελούν βασικά αναπάντητα ερωτήματα στα οποία καλούνται να απαντήσουν όλες οι αριστερές ριζοσπαστικές συλλογικότητες μέσα στα πανεπιστήμια.
Η δυνατότητα
Η αναγκαιότητα δεν είναι όμως ο μόνος παράγοντας που πρέπει να οδηγήσει σήμερα τις δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς σε μια αναβαθμισμένη πολιτική και οργανωτική προσέγγιση. Η ίδια η πραγματικότητα και οι πυκνές κεντρικοπολιτικές εξελίξεις του τελευταίου χρόνου έχουν οδηγήσει τα άτομα και τις συλλογικότητες σε μεγάλες μετατοπίσεις θέσεων και στόχων, ευτυχώς προς την κατεύθυνση της σύγκλισης. Θεωρούμε πως η δυνατότητα που μας δίνεται σήμερα να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας και να βγούμε στους συλλόγους και την κοινωνία ενωμένοι, με συνδυασμένη μαζικότητα και κοινή πολιτική αφήγηση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας προσπεράσει.
Πολιτικές δυνάμεις που στο παρελθόν έχουν λειτουργήσει ακόμα και αντιπαραθετικά, προερχόμενες από τελείως διαφορετικά ρεύματα, μπορούν σήμερα να μπουν σε μια διαδικασία πολιτικής αλληλομόλυνσης και να ανταλλάξουν στοιχεία, όχι με την απλή συγκόλληση πρακτικών και αναλύσεων, αλλά δημιουργώντας μια νέα πολιτική αφήγηση. Για εμάς, απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει αυτή η δυναμική διαδικασία, είναι να μείνουμε μακριά από τους μικρο-ηγεμονισμούς του παρελθόντος.
Όλα αυτά τα χρόνια, η ενεργή εμπλοκή των συλλογικοτήτων μας στην πολιτική διαπάλη εντός και εκτός των τειχών του Πανεπιστημίου, η οργανική σχέση μας με τους προβληματισμούς και τις εξελίξεις της συγκυρίας και η στράτευσή μας στην υπόθεση της παραγωγής ενός σύγχρονου πολιτικού σχεδίου για την ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά μας οδήγησε σε επιτυχίες και σε αποτυχίες. Σήμερα, πρέπει με νηφαλιότητα να κεφαλαιοποιήσουμε αυτή την εμπειρία. Η διαδικασία πολιτικής σύγκλισης των συλλογικοτήτων μας μπορεί να γίνει η απάντηση στην έλλειψη ενός μαζικού ηγεμονικού αριστερού υποκειμένου εντός του χώρου των Πανεπιστημίων.
Ο μέχρι-στιγμής απολογισμός της χρονιάς
Από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, οι ανασυνθετικές διαδικασίες δειλά αλλά αποφασιστικά και σε εν τέλει μεγάλο αριθμό σχολών (Νοπε, Ασοεε, Φλς Αθήνας, Δπθ, Πάτρα) έχουν πάρει σάρκα και οστά. Ενιαία πλαίσια και διαδικασίες συγγραφής τους από κοινού, κοινές εκδηλώσεις για φοιτητικά ζητήματα, την εργασιακή προοπτική και το προσφυγικό, κοινά σχήματα, ακόμα και κοινά υλικά παρέμβασης αποδεικνύουν ότι τελικά το μεγαλύτερο κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς όντως αντιλαμβάνεται προωθητικά την αναγκαιότητα και την δυνατότητα που περιγράφηκε παραπάνω.
Ωστόσο, ένας απολογισμός θα ήταν κενό γράμμα εάν δεν περιλαμβάνει στοιχεία κριτικής ώστε να δίνει και προοπτικές βελτίωσης. Για εμάς η ανασυνθετική διεργασία προϋποθέτει και στηρίζεται πάνω ακριβώς στην ισότιμη συμμετοχή όλων των συλλογικοτήτων που την απαρτίζουν. Οπότε, λογικές που έχουν παρατηρηθεί οι οποίες αντιλαμβάνονται το πεδίο αυτό ως ευκαιρία ηγεμονίας πολιτικών σχεδίων ή ενσωμάτωσης πολιτικής/οργανωτικής υπόλοιπων δικτυώσεων, απέχουν πολύ από τις έννοιες της συντροφικότητας, της αλληλοόσμωσης και της εν τέλει προοπτικής υπέρβασης τόσο προηγούμενων παθογενειών και βεβαιοτήτων. Στην Αριστερή Ενότητα, όσοι βέβαιες/οι είμαστε για την ανασύνθεση ως προϋπόθεση για την ίδια την ύπαρξη της αριστεράς και του κινήματος, τόσο τα στοιχεία που έχουμε να συνεισφέρουμε σε αυτήν (δημοκρατία ως μέσο και σκοπός, αντισεξισμός, οριζοντιότητα, αντιφασισμός/αντιρατσισμός κτλ), δεν έχουμε καμία διάθεση να τα απεμπολήσουμε.
Γιατί η τακτική πρέπει να υποτάσσεται στην στρατηγική
Θεωρώντας, λοιπόν, ότι οι διαδικασίες το επόμενο διάστημα θα προχωρήσουν αν όχι με τον ίδιο (με ακόμα μεγαλύτερο) βαθμό κινηματικής και πολιτικής συμπόρευσης, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε τις φοιτητικές εκλογές ως έναν ακόμα μεγάλο κόμβο αυτής της πορείας. Για εμάς μια εκλογική συνεργασία η οποία θα έρχεται σε συνέχεια με τα βήματα της προηγούμενης περιόδου, η οποία θα διασφαλίζει την ισοτιμία των πολιτικών δυνάμεων που θα την αποτελέσουν, η οποία θα αξιολογεί σημαντικότερη την πρωτοβουλία ως τέτοια και την αρχή του υπερκερασμού της μεταπολιτευτικής πολυδιασπασμένης αριστεράς με ριζοσπαστική/χειραφετητική προοπτική παρά την επίλυση όλων των διαφωνιών με σκοπό επικράτησης της μοναδικής αλήθειας, θα αποτελέσει πραγματική τομή στον τρόπο άσκησης πολιτικής (ξεκινώντας από το κομμάτι του παν/μίου) και από κάθε επιμέρους κοινωνικό χώρο θα μπορούμε πια να μιλήσουμε για μια πανελλαδικής εμβέλειας κίνηση ενάντια στα σχέδια όσων μας κλέβουν το παρόν και το μέλλον!
Με βάση τα παραπάνω και με το βλέμμα στραμμένο στην οργάνωση των αντιστάσεων των υποτελών, καλούμε τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, του ΑΡΔΙΝ, κάθε αριστερό/ή αγωνιστή/στρια , αλλά και κάθε ανένταχτο/η φοιτητή/φοιτήτρια που δεν βλέπει το μέλλον του/της να χωράει στα σχέδια των κυρίαρχων, να βρεθούμε μαζί στην προσπάθεια για την οργάνωση των αγώνων του μέλλοντος και ενός ελπιδοφόρου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες σχηματισμούς. Οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να διαψεύσουμε όλους εκείνους που επιμένουν να μας χαρακτηρίζουν ως μια χαμένη γενιά!
* συνημμένο κείμενο συμβολής στην απόφαση του Πανελλαδικού διημέρου της Αριστερής Ενότητας
