(Αν)ασφάλεια
Με την εξεταστική
να έχει τελειώσει, όλοι και όλες
βρισκόμαστε προ των ευθυνών μας. Κυρίως
βρισκόμαστε προ των εξελίξεων σε πολιτικό
επίπεδο με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ
να διαχειρίζεται τη νέα μνημονιακή
περίοδο, όπως είχαμε συνηθίσει την
προηγούμενη πενταετία. Ωστόσο,
το εγχείρημα του Σύριζα χάνει την
κοινωνική συναίνεση που εκβιαστικά
αποκόμισε από τις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Συναίνεση βασισμένη στο δόγμα της μη
ύπαρξης εναλλακτικής (ΤΙΝΑ) και στη
προοπτική του «νέου, καλύτερου
διαχειριστή».
Είναι πλέον φανερό, ωστόσο, πως το
πρόγραμμα της κυβέρνησης είναι πλήρως
εναρμονισμένο με τη νεοφιλελεύθερη
πολιτική της Ε.Ε. και των επιταγών του
μνημονίου. Για να μπορέσει βέβαια να
λειτουργεί σε ένα νομιμοποιημένο
κοινωνικό πλαίσιο καθιστά τον εθνικό
διάλογο πάγια τακτική για την απόσπαση
της απαραίτητης κοινωνικής συναίνεσης,
που την κρατά στο πολιτικό προσκήνιο.
Αυτό αφορά τόσο στο κομμάτι του νομοσχεδίου
για την παιδεία όσο και για το ασφαλιστικό.
Η κυβέρνηση δέχεται
πολλαπλές και ασφυκτικές πιέσεις τόσο
στο εσωτερικό της, όσο και από τους
«θεσμούς» αλλά και από την αναδυόμενη
κοινωνική κίνηση. Δημιουργείται εντός
των ασφυκτικών κοινωνικών και οικονομικών
συνθηκών μία δριμεία κοινωνική αντίδραση
, όπως αυτή του «ΟΧΙ», με κυριότερο
επίδικο αυτής την
μάχη της νέας γενιάς. Εκείνη την κοινωνική
κατηγορία που πλήττεται περισσότερο
μέσα από το σχέδιο της Ε.Ε. για το μέλλον
της χώρας, που στην πραγματικότητα
σκιαγραφεί το μέλλον της ως γενιά της
ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας.
Η νεολαία είναι
εκείνη που διαθέτει το ζωτικότερο
μορφωτικό-γνωσιακό κεφάλαιο, τις
αγωνιστικές παρακαταθήκες για να
διεκδικήσει όσα της στέρησαν και όσα
πρόκειται να της στερήσουν, διαθέτει
την δημιουργικότητα και τις πολλαπλές
δυνατότητες και δεξιότητες για να
οικοδομήσει μια άλλη κοινωνία.
Ασύμφορες εισφορές
Το σχέδιο του Υπ.
Εργασίας με το
νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο
έρχεται να ολοκληρώσει τη νεοφιλελεύθερη
διάλυση του κοινωνικού κράτους αλλά
και να μετακυλήσει νέα βάρη στις/ους
εργαζόμενες/ους (μισθωτούς και ελεύθερους
επαγγελματίες). Η επίθεση είναι διπλή
και αφορά όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.
Αφενός το νομοσχέδιο προχωρά με σταθερά
βήματα προς τη διάλυση
της κοινωνικής ασφάλισης
με την σταδιακή της μετατροπή σε
φιλανθρωπικού τύπου επιδόματα τα οποία
δεν εξασφαλίζουν όρους αξιοπρεπούς
ζωής σε καμία και κανένα. Αφετέρου,
προσθέτει στο πλήθος
ανέργων ακόμη περισσότερες νέες και
νέους (π.χ.
δικηγόρους, μηχανικούς υγειονομικούς
κλπ), οι οποίοι, ενώ θα βρίσκονται δεδομένα
εκτός αγοράς εργασίας, θα καλούνται να
πληρώσουν ετήσιες υπέρμετρες
εισφορές προς
τα ταμεία τους, μη δυνάμενες/οι, όμως,
να ανταποκριθούν σε καμία περίπτωση σε
αυτές.
Οι νέες και νέοι
ελεύθεροι επαγγελματίες θα κληθούν να
πληρώνουν 40%
αυξημένες εισφορές (οφειλή
εργαζόμενου στο ταμείο για να εξασφαλίσει
τη μελλοντική του σύνταξη), ανεξαρτήτως
του αν εργάζονται, καθώς οι ελάχιστες
εισφορές καθορίζονται βάσει του
υποθετικού κατώτατου μισθού. Ενώ
παράλληλα, καταργούνται οι μειωμένες
εισφορές για νέους/ες εργαζόμενους
κάτω της 5ετίας, δημιουργώντας έτσι
έναν ασφυκτικό κλοιό που οδηγεί τους
νέους εργαζόμενους να χρωστούν πριν
αρχίσουν να εργάζονται. Μια μικρή
μαθηματική καταγραφή: η ελάχιστη μηνιαία
εισφορά (οφειλή εργαζόμενου στο ταμείο)
αυτοασφαλιζόμενου, ανέρχεται
σε 20% επί του ελάχιστου κατώτατου βασικού
μισθού μισθωτού άνω των 25, που σήμερα
αφορά το ποσό των 586 ευρώ το μήνα, άρα
οι ετήσιες βασικές εισφορές ανέρχονται
σε 1406 ευρώ. Προσθέτοντας σε αυτά το
ποσοστό του εφάπαξ (4%), της επικουρικής
(7,5%)( για όσα ταμεία και κλάδους το
προβλέπουν) και βέβαια εισφορές για
την υγεία (7,1%) το τελικό ποσό που καταβάλει
ο ασφαλισμένος είναι τουλάχιστον 2823
ευρώ το χρόνο σε σύνολο μισθού περίπου
7050 ευρώ. Σημειώνοντας εδώ ότι τα χρόνια
εργασίας που προβλέπονται για τη λήψη
κατώτατης σύνταξης είναι 15 και αυτό
στην πρόταση της κυβέρνησης και όχι των
«εταίρων» που θέλει 20 χρόνια ως ελάχιστο
χρόνο εργασίας.
Αυτά ένα μικρό
παράδειγμα και δείγμα για το πώς επηρεάζει
το ασφαλιστικό όχι μόνο τους παρόντες
συνταξιούχους και εργαζόμενους αλλά
πολύ περισσότερο τους μελλοντικούς
εργαζόμενους και νέους επιστήμονες.
Και όλα αυτά
για να καλυφθούν τα χρέη που δημιουργούνται
από το ίδιο το σύστημα, από το κεφάλαιο,
κράτος και αγορές, ενώ βασισμένο στο
αφήγημα του χρέους και της έκτακτης
ανάγκης το αστικό μπλοκ εξουσίας
επιτίθεται σε εργαζόμενους-ες, νεολαία,
αποκλεισμένους-ες και την μεγάλη
κοινωνική πλειοψηφία.
Η μάχη για το ασφαλιστικό, λοιπόν, δε
μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους ή να
θεωρηθεί μία μάχη που αφορά όσους
εργάζονται, είναι μια μάχη που πρέπει
να δοθεί από ανέργους-επισφαλώς-μπλοκάκηδες,
εργαζόμενους και μελλοντικούς
εργαζόμενους από κοινού,
από κάθε νέο και νέα που ασφυκτιά και
θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια
του. Γιατί
είναι μάχη ενάντια στο συνολικό πολιτικό
πλαίσιο που σκιαγραφεί τη νέα πραγματικότητα
για όλους και όλες, την κατακρεούργηση
του κοινωνικού κράτους και την πλήρη
επιβολή των μνημονιακών επιβολών για
τον τρόπο διάρθρωσης και οργάνωσης της
εργασίας και εν τέλει της ζωής κάθε νέου
και νέας που δε μπορεί να σχεδιάσει για
το μέλλον του, καθώς ζει επισφαλώς στο
παρόν του.
Παιδεία ώρα μηδέν
Στη περίοδο ψήφισης
του ασφαλιστικού σαφώς και οι κινηματικές
δυνάμεις επιδίδονται στο να μπλοκάρουν
τη ψήφιση του. Δε πρέπει όμως να μην
ιεραρχηθεί ψηλά και η
αντίδραση στο επικείμενο νομοσχέδιο
για τη παιδεία
και κυρίως η
απονομιμοποίηση και το σαμποτάζ στον
“εθνικό διάλογο για την παιδεία”
καθώς και την επιτροπή των εφτά σοφών.
Μια μικρή ιστορική υπενθύμιση για το
πότε οι κυβερνήσεις επιλέγουν τον
«ανοιχτό εθνικό διάλογο», κυρίως σε
περιόδους σοσιαλφιλελεύθερης στροφής
της πολιτικής και παράλληλα όταν τα
μέτρα που επρόκειτο να ψηφισθούν θα
άλλαζαν ραγδαία την ακαδημαϊκή ζωή, τις
εργασιακές σχέσεις/συνθήκες/δικαιώματα
των καθηγητών και βέβαια σε κρισιακές
για την παιδεία περιόδους.
Δεν είναι νέος ο
διάλογος, είναι συχνός και επαναλαμβανόμενος,
ενδεικτικά οι χρονιές προκήρυξης
1986(πρωτοπόρος Τρίτσης),1991(Μητσοτάκης
μετά τη δολοφονία καθηγητή Ν.
Τεμπονέρα),1995(Γ. Παπανδρέου, ΕΣΥΠ),
2007-2014 (νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου).
Για τον Τρίτση ανάχωμα και διέξοδος για
την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των
εκπαιδευτικών, για τον Μητσοτάκη μέσο
να θολώσει τα νερά μετά τα τεταμένα
γεγονότα. Τα μέτρα, εν πολλοίς αντιδραστικά
,επί Παπανδρέου: πανελλαδικές εξετάσεις
σε όλα τα μαθήματα στη Β' και Γ' Λυκείου,
μισθολόγιο, κατάργηση επετηρίδας. Φυσικά
αποκορύφωμα όλων ο νόμος Διαμαντοπούλου
Αρβανιτόπουλου με στόχο την εντατικοποίηση,
την τεχνοκρατική διοίκηση, τις περικοπές
και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Σε κάθε περίπτωση
τα κοινωνικά αντανακλαστικά ήταν επαρκή
ώστε να ανακόψουν τη συνολική ισοπέδωση
του εκπαιδευτικού συστήματος και την
κατάργηση της δωρεάν και δημόσιας
παιδείας. Αυτό φέρει και εμάς στη θέση
να ανταποκριθούμε στο
«νέο» εθνικό διάλογο Φίλη και τη
προοπτική αυτού, δηλαδή με λίγα λόγια
όσα η κυβέρνηση δεσμεύτηκε με την
υπογραφή του 3ου μνημονίου στις 13/8, όπου
και προβλέπεται ότι τα εκπαιδευτικά
ζητήματα θα διευθετηθούν βάσει επιταγών
και πρακτικών Ε.Ε. σε συνεργασία με τον
ΟΟΣΑ και ανεξάρτητους, εμπειρογνώμονες(4336,
ΦΕΚ σ.1026-1027). Και όλα αυτά μέχρι το Μάρτιο
του 16. Αρκεί, λοιπόν, αυτό για να
αναρωτηθούμε, «διάλογο γιατί;», «για να
επαναλάβουμε άλλη μία φορά το εμείς
προτείνουμε, εμείς συζητάμε, εσείς
αποφασίζετε;». Καμία συμμετοχή, καμία
συνενοχή, καμία αποδοχή.
Η δική μας
απάντηση, η δική μας αφήγηση
Σε αυτή τη συνολική
επίθεση που έρχεται σε πρώτο χρόνο με
το ασφαλιστικό αλλά και το νομοσχέδιο
για την παιδεία ως τα βασικά μεταρρυθμιστικά
μέτρα μαζί με το σύνολο των υπόλοιπων
μέτρων που έπονται απαιτούν δριμεία
αντίδραση από το φοιτητικό, το εργατικό
και κοινωνικό κίνημα.
Το
φοιτητικό κίνημα με βάση τις παρακαταθήκες
από νίκες και ήττες του παρελθόντος και
αναζητώντας νέα εργαλεία για να
συσπειρωθεί η νεολαία πρέπει να ορθώσει
αντιστάσεις και να αποδείξει πως η νέα
γενιά είναι έτοιμη να αντισταθεί σε
κάθε μέτρο που θίγει το μέλλον της, να
αγωνιστεί για να ζήσει αλλιώς με
αξιοπρέπεια και δικαιώματα.
Αν η νεολαία είναι
αυτό το κομμάτι του κοινωνικού σχηματισμού
που συσσωρεύει τις ικανές γνώσεις και
δυνατότητες είναι, λοιπόν και αυτή που
πρέπει να παιδευτεί σε έναν άλλον τρόπο
κοινωνικής οργάνωσης, στη βάση αυτού
να οργανώσει τους αγώνες της, να
αυτομετασχηματιστεί απ αυτήν την
διαδικασία και να δημιουργήσει την
αναγκαία προβολή για ένα άλλο μέλλον.
