ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΛΑΘΡΑΙΟΣ.

“Ασφυξία από λαθραίους με φόντο την εικόνα του τρίχρονου Αιλάντ, το νεκρό παιδί μεταναστών που ξεβράστηκε στα παράλια της Κω, ήταν το εμετικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ¨δημοκρατία”.

Η ρατσιστική επίθεση της εφημερίδας στους πρόσφυγες- μετανάστες δεν είναι ενα μεμονωμένο περιστατικό αλλά αφορά την γενικότερη αντιμετώπιση των μεταναστών από τα ΜΜΕ και της συντηρητικής ελληνικής κοινωνίας εδώ και χρόνια. Πιο συγκεκριμένα τα ΜΜΕ, που θα προτιμούσαν τους πρόσφυγες πνιγμένους παρά στα ελληνικά εδάφη, θέτουν στο στόχαστρο του μετανάστες υιοθετώντας τη ρητορική που θέλει τους μετανάστες υπεύθυνους για την ανεργία και το υγειονομικό, εγκληματίες και τρομοκράτες του ISIS και καλλιεργώντας την ισλαμοφοβία στην ελληνική ορθόδοξη κοινωνία.

Αντί και εμείς να αναπαράγουμε αυτήν την ρητορεία και να τρέφουμε μίσος για τους πρόσφυγες που βρίσκονται στα νησιά, στα σύνορα και στην πλατεία Βικτωρίας θα πρέπει να αντιληφθούμε καταρχάς ότι οι πρόσφυγες που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα είναι θύματα πολέμου που διεξάγεται στην Συρία και αναζητούν ένα τόπο για να μπορέσουν να ζήσουν και όχι αιμοβόροι τζιχαντιστές που έχουν έρθει να καταλάβουν την Ελλάδα.

Παράλληλα θα πρέπει να εξετάσουμε και το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε η δύση στην ανάπτυξη και εξάπλωση του ISIS. Το ισλαμικό κράτος είναι κατά βάση δημιούργημα του δυτικού πολιτισμού με απώτερο σκοπό την επίτευξη αναταραχών στην περιοχή και τον έλεγχό της από τη δύση. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους (Ευρωπαίοι) εξακολουθούν να χρηματοδοτούν και να εξοπλίζουν με όπλα τη μετριοπαθή συριακή αντιπολίτευση η οποία όμως έχει συμμαχήσει με το ισλαμικό κράτος ενάντια στον Άσαντ. Αυτή η στήριξη στον ISIS εντάσσεται στην επιθετική στρατηγική των ΗΠΑ και των συμμάχων της απέναντι στη Ρωσία η οποία τον Σεπτέμβρη του 2013 είχε κερδίσει μια διπλωματική νίκη με τον Άσαντ, με την πρότασή της για ελεγχόμενη καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας. Πλέον βέβαια η ανικανότητα του συριακού στρατού να αντιμετωπίσει τον ISIS έχει ωθήσει τις ΗΠΑ να έχουν συμμαχήσει άτυπα με τον Άσαντ και τη Ρωσία διεκδικώντας το να μπορούν να έχουν στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή έτσι ώστε να μη καταληφθεί τελείως από τον ISIS.Συνεπώς δεν πρέπει να μας παραξενεύουν οι ξαφνικές φιλεύσπλαχνες κραυγές της Ευρώπης και των θεσμών της προς τους πρόσφυγες, που συγκινούνται με την εικόνα του πνιγμένου παιδιού, αλλά ξεχνάν τους νεκρούς μετανάστες στο Φαρμακονήσι, την οργάνωση της FRONTEX, τη χρηματοδότηση στα κράτη μέλη για το χτίσιμο φραχτών στον Έβρο και αλλού.

Μετά την επέμβαση στο Ιράκ με πρόφαση την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τώρα η δύση προβάλλει την καταπολέμηση των τζιχαντιστών και του ισλαμικού κράτους για την προστασία του συριακού λαού που αναγκάζεται στην προσφυγιά έτσι ώστε να επέμβει στη Μέση Ανατολή, να ανατρέψει τον Άσαντ και να εγκαθιδρύσει μια δικιά της κυβέρνηση στη Συρία.

Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που δέχονται τις μεγαλύτερες μεταναστευτικές ροές λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Στο όνομα της εθνικής ενότητας αλλά και λόγω του μεγάλου ποσοστού των Ελλήνων ανέργων που πλήττονται από την καπιταλιστική κρίση των τελευταίων χρόνων, το ελληνικό κράτος δεν επιθυμεί τους μετανάστες και πρόσφυγες καθώς δεν μπορεί να τους απορροφήσει στην παραγωγική διαδικασία και επιπλέον διαταράσσεται το πρότυπο της συντηρητικής, ελληνικής, καταναλωτικής οικογένειας που προωθεί.

Έτσι στρατιωτικοποιεί τα σύνορα με φράχτες, επιχειρεί τις επαναπροωθήσεις στα υδάτινα εδάφη, που τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε πνιγμό των μεταναστών στο Αιγαίο, εφαρμόζει τις επιχειρήσεις σκούπα για να απελάσει τους παράνομους μετανάστες και τους τοποθετεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κέντρα φιλοξενίας με άθλιες συνθήκες (πολλές φορές χωρίς νερό και τροφή, για να μην μιλήσουμε για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και υγιεινή).

Από το καλοκαίρι μέχρι και τώρα εκατοντάδες ξεριζωμένοι πρόσφυγες κατακλύζουν τα ελληνικά νησιά και κυρίως τη Μυτιλήνη, τη Σάμο και την Κω με σκοπό να έρθουν στην Αθήνα στη διεύθυνση αλλοδαπών στην πέτρου Ράλλη και είτε να υποβάλλουν αίτηση για άσυλο είτε να επιβιβαστούν στα λεωφορεία για να πάνε προς τα σύνορα (στην Ειδομένη του Κιλκίς) και από εκεί να διασχίσουν τα Βαλκάνια με προορισμό την κεντρική και βόρεια Ευρώπη για αναζήτηση εργασίας.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η Γερμανία και το Βερολίνο θέλουν να εισάγουν φθηνό εργατικό δυναμικό και δέχονται πρόθυμα τους πρόσφυγες, οι οποίοι λόγω της ιδιότητας τους ως εργάτες και μάλιστα ξένοι εργάτες υπόκεινται ευκολότερα στην εκμετάλλευση των εργοδοτών. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι μετανάστες γίνονται ορατοί όχι επειδή είναι άνθρωποι αλλά όταν το καπιταλιστικό σύστημα τους θεωρεί αναγκαίους για την αναπαραγωγή του. Ωστόσο μέχρι να φτάσουν οι πρόσφυγες στη Γερμανία έρχονται αντιμέτωποι με τις φασιστικές επιτροπές Ελλήνων πατριωτών στη Μυτιλήνη αλλά και Ούγγρων χουλιγκάνων, με την αδιαφορία του ελληνικού κράτους για τη διαβίωση τους, με την καταστολή από τα ΜΑΤ για τη διατήρηση της δημοσίας τάξης, με φράκτες, αντλίες νερού και δακρυγόνα στην Ουγγαρία, με κλειστά σύνορα στην Κροατία και με καταγραφή των προσφύγων με νούμερα πάνω στα σώματα τους.

Παράλληλα ορισμένοι Έλληνες στις τοπικές κοινωνίες βρήκαν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν το δράμα των προσφύγων και να αισχροκερδήσουν ανεβάζοντας ακραία τις τιμές σε βασικά αγαθά (πχ μπουκαλάκια νερού) και τσεπώνοντας λεφτά εγγυόμενοι την μετακίνηση των προσφύγων.

Σε αντιπαράθεση προς αυτές τις δομές, τα αγωνιστικά κομμάτια της κοινωνίας απαντάμε με δομές αλληλεγγύης τόσο προς τους πρόσφυγες (όχι μόνο Σύριους, αλλά και Αφγανούς Πακιστανούς και Σομαλούς) όσο και προς τους μετανάστες καθώς για εμάς ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κατοικεί στον πλανήτη. Πρόθεση μας δεν είναι να αντικαταστήσουμε τους κρατικούς φορείς εργαζόμενοι εθελοντικά αλλά επιδιώκουμε να στηρίξουμε υλικά τους μετανάστες θεωρώντας τους ότι βρίσκονται και αυτοί από την πλευρά των καταπιεσμένων και μάλιστα σε χειρότερη θέση από εμάς λόγω της ξένης ταυτότητας τους.

Παράλληλα προσπαθούμε να ασκήσουμε πολιτική πίεση στο κράτος ώστε να προνοήσει για τη διαβίωση των προσφύγων που πεθαίνουν, να καταργήσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να δώσει χαρτιά σε όλους τους μετανάστες και να συμμετάσχουμε σε αντιπολεμικές δράσεις. Απώτερος στόχος μας είναι να οργανωθούμε σε κοινές επιτροπές με τους μετανάστες όπου με κοινή συνείδηση της θέσης μας να προχωρήσουμε σε κοινή πολιτική δράση και να αρθεί η μονόπλευρη προσφορά μας σε αυτούς. Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς πρόσφυγες και μετανάστες που έχει ξεκινήσει από φοιτητές στην Ασοεε και την Ιατρική και επιθυμούμε να συνδράμουμε και ως φοιτητές Φιλοσοφικής και εμείς στην προσπάθεια τους. Ενδεικτικά για όποιον επιθυμεί να παράσχει τρόφιμα, φάρμακα και άλλα είδη υγιεινής να απευθυνθεί στο στέκι μεταναστών στη Τσαμαδού 13 στα εξάρχεια.

Αναδημοσίευση από Αριστερή Ενότητα Νομικής

Και τώρα τι;

Πλησιάζοντας την 5^η Ιουλίου το κεντρικό θέμα σε κάθε συζήτηση δε είναι άλλο από το επικείμενο δημοψήφισμα, το ερώτημα ∙ Ναι ή Όχι; ναι ή όχι στην εκβιαστική συμφωνία της Ε.Ε., ναι ή όχι στην νεοφιλελεύθερη και παρεμβατική πολιτική της Ε.Ε., ναι ή όχι στη παραμονή στο ευρώ, ναι ή όχι στο μέλλον της χώρας στην Ε.Ε.; Ένα ερώτημα πολύ ασαφές, το οποίο το 62% του ελληνικού πληθυσμού απάντησε σαφώς προτάσσοντας την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία της χώρας, με μεγάλο μέρος αυτού να προτάσσει το Όχι μέχρι τέλους ως πολιτική διέξοδο στην σύγκρουση με την Ε.Ε. που λειτουργεί ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός. Ένα δημοψήφισμα που πυροδότησε ραγδαία κοινωνική και κινηματική κινητικότητα ιδιαίτερα σε επίπεδο νεολαίας, παρά τους εκβιαστικούς του όρους και από πλευράς των ευρωπαϊκών θεσμών αλλά και σε επίπεδο της ελληνικής πολιτικής σκηνής και του εγχώριου συστήματος εξουσίας. Η φωνή του ελληνικού λαού , ωστόσο , δεν απηχεί στα αυτιά του σκληρά νεοφιλελεύθερου, κυρίαρχου μπλοκ της Ευρώπης. Η ίδια η κυβέρνηση Σύριζα – Αν.ελ. υπογράφοντας το ΜΝΗΜΟΝΙΟ 3 υπέγραψε την στρατηγική της ήττα και αποδέχτηκε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (TINA). Ενώ παράλληλα νομιμοποιώντας το Μνημόνιο για να κερδίσει τις εκλογές, που κήρυξε εν μια νυκτί, έδωσε συγκατάθεση στην πολιτική εμβάθυνσης και ολοκλήρωσης της Ε.Ε. Το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα φανερώνει την αποδοχή του ΤΙΝΑ από το μεγαλύτερο μέρος των εκλογέων καθώς και τη πλήρη πολιτική απογοήτευση λόγω του μεγάλου ποσοστού αποχής.

Η προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς αρχίζει επίσημα να χάνεται με την υπογραφή του μνημονίου και με την μη επιλογή εκπόνησης σχεδίου απεμπλοκής στις τελευταίες εκλογές. Το όραμα για μία κυβέρνηση που θα δίνει διέξοδο σε κινηματικές διαδικασίες και αιτήματα σβήνει επίσημα όταν το μνημόνιο από αναγκαίο κακό και αποτέλεσμα εγκλωβισμού και εκβιασμού τρέπεται σε πολιτική επιλογή και προοπτική που θα διασώσει τη χώρα με το κατάλληλο βέβαια διαχειριστή, που δεν είναι άλλος από τη συμπαράταξη Σύριζα-Αν.ελ, που διεκδικεί προεκλογικά αυτό το ρόλο. Φανερώθηκε έτσι σαφώς μέσα από την πολιτική διαδικασία της διαπραγμάτευσης αυτής της περιόδου πως η E.E. είναι ένα δυσμενές πεδίο πάλης υπέρ των υποτελών και των λαών. Πριν και μετά την υπογραφή του μνημονίου φανερώθηκε η βαθιά αντιδημοκρατική της βάση και μέσα από τη σταθερή άρνηση της στην πολιτική υπέρ των υποτελών και της κοινωνικής πλειοψηφίας, εν γένει έγινε σαφές πως το χρέος είναι ένας μοχλός πίεσης για την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Και τι εστί μνημόνιο; Η λιτότητα, η φτωχοποίηση κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, η μείωση μισθών και συντάξεων, οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, η αναδιανομή πλούτου προς τα πάνω, η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ανυπαρξία θετικής διεξόδου είναι μερικές από τις υλικές συνέπειες του μνημονίου. Προφανώς, μέσα σε αυτό το καθεστώς το ίδιο το πανεπιστήμιο, ως αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και πολιτικού σχηματισμού, δεν παραμένει ανέγγιχτο. Η μείωση του προσωπικού και του προϋπολογισμού των ιδρυμάτων τα οδηγεί σε παρακμή. Για το φοιτητή αυτό σημαίνει οικονομικές επιβαρύνσεις για συγγράμματα, περιορισμούς στη σίτιση και τη στέγαση, επί πληρωμή μεταπτυχιακές σπουδές και όχι μόνο. Έτσι το δωρεάν δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο συνεχίζει να μετασχηματίζεται κατά το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, πρόταγμα του οποίου δεν είναι οι κοινωνικές ανάγκες, η εργασία και η γνώση καθαυτή αλλά η εντατικοποίηση, ο ατομικός δρόμος και πλήρης εναρμόνιση με τις ανάγκες της “αγοράς”. Βασικός μοχλός γι αυτήν την διαδικασία παραμένει η πειθάρχηση.

H μνημονιακή διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει την αριστερά αμήχανη και αποδυναμωμένη. Νέα ερωτήματα και πεδία προβληματισμού ανοίγουν. Στο επίπεδο του πανεπιστημίου, οι συλλογικότητες που είναι κοντά στις κινηματικές διεργασίες καλούνται να αφήσουν όποιες τυχόν μικροκομματικές εμμονές και με ενωτική διάθεση, στον άξονα της συνδιαμόρφωσης, να συζητήσουν για οποιαδήποτε δράση αφήνει υλικό και κοινωνικό αποτύπωμα. Οι καιροί επιβάλλουν νέους τρόπους παρέμβασης με δομές και εγχειρήματατα από τα κάτω σε κάθε κοινωνικό χώρο και σε κάθε γειτονιά. Το πανεπιστήμιο ως κοινωνικός χώρος στον οποίο δραστηριοποιείται η νεολαία, μπορεί να αποτελέσει προνομιακό πεδίο κοινωνικού πειραματισμού και δράσεων από τους φοιτητές για τους φοιτητές. Σε επίπεδο καθημερινότητας, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα και συλλογικές διεργασίες θέτουν το ζήτημα της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και του συλλογικού βίου σπάζοντας την ανάθεση. Εκδηλώσεις και συζητήσεις σχετικές με το αντικείμενο των σπουδών και την επισφαλή σε καιρούς ανεργίας επαγγελματική αποκατάσταση, μπορούν να ανοίξουν ένα γόνιμο πεδίο προβληματισμού, όσον αφορά την εργασία, τις εργασιακές σχέσεις, την εκμετάλλευση κ.α. αλλά και να σκιαγραφήσουν νέα εγχειρήματα συλλογικής και δίκαιης οργάνωσης της εργασίας. Ακόμα μπορούν να ανοιχθούν ζητήματα όπως το προσφυγικό, ο αντισεξισμός και ο αντιφασισμός, τα οποία ποτέ δε θεωρούσαμε ότι αποτελούσαν δευτερεύοντα πεδία πάλης, αλλά πρωταρχικά, αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία στη ρίζα της. Η ανασύνταξη και ανασυγκρότηση της αριστεράς θα είναι μια νέα περίοδος που θα φέρει τα υποκείμενα της σε μία διαδικασία ενδοσκόπησης και διαδοχικών ριζοσπαστικοποιήσεων.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ξεκομμένο από τα κεντρικοπολιτικά ζητήματα αλλά αναπόσπαστο μέρος οποιασδήποτε πολιτικής αλλαγής. Πολύ περισσότερο τώρα που το μνημόνιο χαίρει της αποδοχής του 90% του κοινοβουλίου, το πανεπιστήμιο, με όλα τα κομμάτια του, από φοιτητές, μέχρι εργαζομένους και καθηγητές, δεν πρόκειται να μείνει ανέπαφο. Στην ΤΙΝΑ του νεοφιλελευθερισμού, εμείς καλούμαστε να προτάξουμε την ΤΙΝΑ της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της ανυπακοής. Η συγκρότησή κοινοτήτων αγώνα εντός των πανεπιστημίων μπορεί να συμβάλλει στην αναζωπύρωση του νεολαιίστικου κινήματος και στην διαδικασία της πολιτικής ανατροπής. Μέσα σε μια διαδικασία δημιουργικού αντικαπιταλισμού πρέπει να φανταστούμε και ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο που θα εφάπτεται με μια διαδικασία απελευθερωτική και χειραφετητική, τόσο στο εσωτερικό του όσο και σε σύνδεση με την κοινωνία. Στρατηγικός στόχος, ήταν, είναι και θα είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η ριζοσπαστικοποίηση από τα κάτω ολόκληρης της κοινωνίας.

Το μάθημα αρχίζει από Α: αλληλεγγύη-αυτοοργάνωση-ανυπακοή

Η Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής είναι μια πολιτική και συνδικαλιστική συλλογικότητα που συμμετέχει στα κοινά του πανεπιστημίου, εντασσόμενη σε μια αγωνιστικών παρακαταθηκών προς υπεράσπιση του δημόσιου, δημοκρατικού και μαζικού χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Η ΑΡ.ΕΝ. αποτελεί μια δικτύωση αυτόνομων σχημάτων στα πανεπιστήμια ολόκληρης της
χώρας, προασπιζόμενη την ενότητα δράσης της αριστεράς απέναντι στην κοινή επίθεση που εξαπολύουν οι κυρίαρχοι. Παράλληλα, όμως, σε κάθε σχολή η ΑΡ.ΕΝ. εξειδικεύει τη δράση της ανάλογα με τα ιδιαίτερα ζητήματα του εκάστοτε κοινωνικού χώρου, μέσα από τις συμμετοχικές, αντιιεραρχικές διαδικασίες της.

Στα χρόνια της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού και υπό το πρόσχημα της αναγκαίας πολιτικής της λιτότητας στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης, η επίθεση των κυρίαρχων στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, αν και δεν επιχειρείται για πρώτη φορά στα χρονικά του πανεπιστημίου, αποκτά ωστόσο το πιο σκληρό και απροκάλυπτο χαρακτήρα. Η υποχρηματοδότηση της μέριμνας (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κλπ), η υποστελέχωση (διαθεσιμότητες με στόχο την απόλυση του διοικητικού προσωπικού του πανεπιστημίου και καθηγητών), οι μαζικές συγχωνεύσεις σχολών και τμημάτων, όσο και να παρουσιάζονται ως αναγκαίο κακό στην προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας και εξυγίανσης του δημόσιου τομέα από το περιττό προσωπικό, στην πραγματικότητα στοχεύουν στη μετάλλαξη όλο και περισσότερων πτυχών του πανεπιστημίου, με άξονα την εισαγωγή και την επέκταση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (εργολαβίες, ιδιωτικά πανεπιστήμια). Προφανώς, το πνεύμα αυτής της πολιτικής εκπορεύεται από κυβερνήσεις νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και εξωραΐζονται από ενδοπανεπιστημιακούς εκφραστές (ΔΑΠ – ΝΔΦΚ).

Το πανεπιστήμιο στην θεώρηση των κυρίαρχων είναι αντιπαραγωγικό, αφού δεν παράγει κέρδος και πρέπει να προσαρμοστεί στους νόμους της αγοράς, προκειμένου να μη συνιστά πλέον και μέριμνα της πολιτείας, ακόμα και αν χρειαστεί να επιβληθούν δίδακτρα. Παράλληλα όμως, η επίθεση στο πανεπιστήμιο στοχεύει στην διαιώνιση κι επέκταση της κυρίαρχης ιδεολογίας μέσω της πειθάρχησης και της καταστολής αλλά και της προώθησης του ατομικού δρόμου και του ανταγωνισμού (διαγραφές, ν+2, πειθαρχικά συμβούλια, σεκιούριτι) ενώ η διοίκησή του αυταρχικοποιείται με τον αποκλεισμό των φοιτητών-ριων απ’ αυτήν και τη δημιουργία συγκεντρωτικών οργάνων, με τη συμμετοχή εξωπανεπιστημιακών τεχνοκρατών (νέοι Οργανισμοί, συμβούλιο ιδρύματος). Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν και η ίδια η ουσία της γνώσης γίνεται αντιληπτή μόνο με όρους αποδοτικότητας σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς ενώ θεωρείται αναλώσιμη (προγράμματα δια βίου μάθησης).

Αντίθετα, η ΑΡ.ΕΝ ως μια συλλογικότητα που ζει εντός του χώρου του πανεπιστημίου θέλει, όχι μόνο να αντισταθεί στην επίθεση αυτή, αλλά και να οραματιστεί και να δημιουργήσει το πανεπιστήμιο των ονείρων και των αναγκών μας. Ένα πανεπιστήμιο που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα σπουδών σε όλους και όλες και θα τους-ις παρέχει τις υλικές προϋποθέσεις γι’ αυτές. Το πανεπιστήμιο εκτός από χώρος σπουδών είναι και χώρος κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης. Γι’ αυτό ακριβώς και επιλέγουμε να δημιουργούμε χώρους αυτοοργάνωσης και συμμετοχής στην καθημερίνοτητά μας. Ενάντια στην ατομικιστική και εργαλειακή αντίληψη του τριπτύχου σχολείο – πανεπιστήμιο - δουλειά θέλουμε μια σχολή με εγχειρήματα αλληλεγγύης, με πολιτιστικά δρώμενα και φυσικά με μια ζωντανή δημόσια σφαίρα. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο θα διοικείται με οριζόντιες διαδικασίες από κοινού φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων, εμβαθύνοντας έτσι σε δημοκρατία. Οι απαξιωμένες γενικές συνελεύσεις που αποτυγχάνουν να εμπνεύσουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες πρέπει να αποκτήσουν νέο νόημα, να εκδημοκρατιστούν, να κάνουν εμάς τους ίδιους πρωταγωνιστές. Οι συλλογικότητες είναι αναγκαίο να παρεμβαίνουν στα κοινά και να ανοίγουν πολιτικά ζητήματα, παρόλα αυτά η αντίληψη ότι οι συλλογικότητες έχουν μια θέση ισχύος στις συνελεύσεις σε σχέση με τους ανένταχτους φοιτητές είναι βλαπτική.

Ως συλλογικότητα που πολιτικοποιεί τους ανθρώπους της όχι στο χρονικό ορίζοντα μερικών ετών (όσων διαρκεί η φοίτηση) αλλά με στόχο τη δημιουργία ενός ανθρωπότυπου εναλλακτικού προς το κυρίαρχο υπόδειγμα, για μας η γνώση είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις κοινωνικές διεργασίες και τα υποκείμενα που την (ανα)παράγουν, συνεπώς στοχεύουμε και σε μία οργάνωση της εργασίας, κόντρα στην εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, σύμφωνα με τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας (πχ κολεκτίβες νέων επιστημόνων). Νοιαζόμαστε και συμμετέχουμε έμπρακτα σε κάθε αναδυόμενο κοινωνικό εγχείρημα, βρισκόμαστε σε άμεση σύνδεση με τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα έξω από το πανεπιστήμιο, στις γειτονιές μας και στην πόλη μας (βλ. δίκτυα αλληλεγγύης, κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι κλπ). Τα παραπάνω εγχειρήματα κι η ανάμειξή μας σε αυτά δε θα πρέπει να ιδωθεί μονοδιάστατα ως μια πρακτική απάντηση στα καθημερινά μας προβλήματα αλλά αποσκοπεί, επιπλέον, στη δημιουργία στο εδώ και στο τώρα δομών αντιπαραθετικών στο κυρίαρχο πρότυπο οργάνωσης, στον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση, αποσκοπεί στο ζωντάνεμα των σχολών και των γειτονιών μας σε μια εποχή οικονομικής και ψυχολογικής εξαθλίωσης και ιδιώτευσης.

Σε μια τέτοια εποχή παρατηρούμε και την ραγδαία αύξηση του νεοφαστιστικού φαινομένου (δολοφονία Π.Φύσσα, προγκρόμ εναντίον μεταναστών) με κύριο εκφραστή τους την Χρυσή Αυγή, παράλληλα με την διαμόρφωση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης (κέντρα κράτησης μεταναστών, επιστρατεύσεις εργαζομένων, επίθεση σε δικαιώματα και ελευθερίες ), η οποία ενισχύει αυτά τα φαινόμενα. Οι όποιες προσπάθειες για έναν ¨κρατικό αντιφασισμό¨ (αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ποινικές διώξεις Χρυσαυγιτών) αποτελούν ένα πυροτέχνημα και δεν λαμβάνουν ουσιαστική δράση για την αντιμετώπιση της πολιτικής ουσίας του φαινομένου. Ως Αριστερή Ενότητα μέσα από κινηματικές δράσεις (ακτιβισμοί, συμμετοχή στο αντιρατσιστικό Φεστιβάλ και το Στέκι μεταναστών), φέρνοντας στην ορατότητα τα ζητήματα αυτά και ορθώνοντας κοινωνικές αντιστάσεις, είμαστε αλληλέγγυοι/ες και προσπαθούμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα συγκυρία μέσα από ένα μαζικό και κοινωνικό αντιφασιστικό κίνημα. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία ισότητας, χωρίς ιδεολογικοποιημένα σύνορα, ξεπερνώντας κάθε μορφή διακρίσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν θα πρέπει να θεωρούνται και τα έμφυλα ζητήματα ως δευτερεύουσες αντιθέσεις, ιδιαίτερα μετά τις ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας και αλλού. Η ΑΡ.ΕΝ. θέλοντας να υπερβεί τα καθιερωμένα πατριαρχικά πρότυπα και τον έμφυλο καταμερισμό των ρόλων, έχοντας ενσωματώσει στην ταυτότητα μας τον αντισεξισμό, παλεύει για τις διεκδικήσεις της lgbtqi κοινότητας και για την φεμινιστική χειραφέτηση .

Η Αριστερή Ενότητα δομείται έτσι ως μία ανοιχτή συλλογικότητα που συμμετέχει στους αγώνες της γενιάς μας, αλλά και τους μεγάλους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, που συνδέεται οργανικά με τα κινήματα και την ριζοσπαστική αριστερά, που μέσω ενός έντονου κοινωνικού πειραματισμού, συνεχίζουμε να διαμορφωνόμαστε, να εμπλουτιζόμαστε και να διαλεγόμαστε. Επιδιώκουμε τη συνολική ανατροπή των πολιτικών που εφαρμόζονται και παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας, να δημιουργήσουμε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας και μια κοινωνία ισότητας, πραγματικής δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.