Μεσόγειος: Ένας απέραντος υγρός τάφος μεταναστών

Είναι αρκετά εύκολο για συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, ευρύτερα στην κοινωνία αλλά

και ειδικότερα μέσα στο πανεπιστήμιο, να πατούν στις μικροαστικές φοβίες του κόσμου που οι ίδιες καλλιέργησαν, προκειμένου να εξαπολύσουν το ρατσιστικό τους μίσος, να ξυπνήσουν τα πιο πρωτόγονα ένστικτα και να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από αυτό.Μπροστά στη θέαση, όμως, 700 και πλέον πνιγμένων μεταναστών ανοιχτά της Λαμπεντούζα είναι αρκετά δύσκολο έστω και να σταθεί η συγκεκριμένη πολιτική αλητεία. Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να κρυφτεί.

Την Κυριακή το πρωί, συντελέστηκε η μεγαλύτερη προσφυγική τραγωδία στα νερά της Μεσογείου. Ένα μικρό αλιευτικό που μετέφερε εκατοντάδες μετανάστες, ανατράπηκε ανοιχτά της Λαμπεντούζα όταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επέβαιναν σε αυτό μετακινήθηκε στη μία του πλευρά καθώς πλησίαζε ένα πορτογαλικό φορτηγό πλοίο που είχε σπεύσει για να βοηθήσει στη διάσωσή τους. Πληροφορίες διεθνών οργανισμών αναφέρουν ότι οι νεκροί αγγίζουν οριακά τους 800, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι η θάλασσα που χωρίζει την Αφρική και τη Μέση Ανατολή από την «πολιτισμένη» Ευρώπη,   μετατράπηκε ξανά σε έναν απέραντο υγρό τάφο. Από την     αρχή του τρέχοντος έτους πάνω από 1600 μετανάστες  έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο, στην προσπάθειά τους να φτάσουν με κάθε μέσο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες στην Ευρώπη ώστε να απολαύσουν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Κάποιοι, όμως, με αρκετή άνεση βαφτίζουν αυτή τη στοιχειώδη προσπάθεια «λαθροεισβολή» αναπαράγοντας τα πιο μισάνθρωπα και ακροδεξιά ιδεολογήματα.

Όλο το προηγούμενο διάστημα τα κυρίαρχα ΜΜΕ σε πλήρη σύμπλευση με τη ρατσιστική-ξενοφοβική πολιτική ατζέντα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και Ποταμιού, επιδόθηκαν σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο τρομοϋστερίας που επεδίωκε τη στοχοποίηση των μεταναστών ως κοινωνική κατηγορία. Ο σκοπός ήταν αφενός να ταυτιστούν οι μετανάστες με την εγκληματικότητα και την οικονομική κρίση, αφετέρου να χτυπηθεί από τη ρίζα της κάθε θεσμική και κινηματική προσπάθεια κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των μεταναστών και της ελεύθερης μεταφοράς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», γνωστή για τα ρατσιστικά και φιλοχρυσαυγήτικα παραληρήματά της, παρότρυνε πρόσφατα την κυβέρνηση να «ξεκολλήσει από τους Ξηρούς και τους λαθρομετανάστες», ενώ η ακόμη πιο ακροδεξιά εφημερίδα «Μακελειό» πριν από λίγες μέρες είχε τίτλο πρωτοσέλιδου «πετάξτε τους στη θάλασσα γιατί θα μας φάνε ζωντανούς». Στην ουσία τους, ίδια ήταν και τα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων καθώς και σε άλλα πιο σοβαροφανή ΜΜΕ. Μια τέτοια αντίληψη, όμως, δεν είναι παράταιρη όταν ο Α.Σαμαράς πριν λίγους μήνες έκανε προεκλογική εκστρατεία μπροστά στους φράχτες του Έβρου, όταν υπάρχουν και δικαιώνονται δικαστικά οι Μανωλάδες, όταν άνθρωποι μέχρι πρότινος  κλείνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όταν μετανάστες καταδιώκονταν υπό την κρατική επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», όταν υπήρχε προκλητική ανοχή απέναντι σε ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις.

Απέναντι σε όλο αυτό τον κατήφορο, η Αριστερά συνολικά πρέπει να έχει την πολιτική και κινηματική βούληση να αγωνιστεί ώστε να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Στη σύγχρονη Ευρώπη-φρούριο υπάρχει απίστευτη ευκολία διακίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων αλλά όχι ανθρώπων. Τα σύνορα παραμένουν ανοιχτά μόνο για τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τα κέρδη τους. Οι κυβερνήσεις της Δύσης που γέννησαν τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε μια σειρά από χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής μέσα από πολέμους, εκμετάλλευση και αρπαγή του πλούτου τους, τώρα αρνούνται πεισματικά, στο όνομα της ασφάλειας και του νόμου, την ελεύθερη είσοδο των εκεί καταπιεσμένων. Είναι ταξικό μας χρέος να διεκδικήσουμε μαζί με τους μετανάστες/τριες το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια. Να πιέσουμε όλοι μαζί ώστε να σταματήσει ο αποκλεισμός της Ευρώπης και οι πολιτικές που παράγουν μίσος και ρατσισμό. Η κατάργηση των συνθηκών του Δουβλίνου και της Σέγκεν, η παροχή ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων στους πρόσφυγες καθώς και το γκρέμισμα κάθε φράχτη στα σύνορα αποτελούν μονόδρομο ώστε να σταματήσουμε να θρηνούμε νεκρούς κατά εκατοντάδες. Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη να τεθεί εδώ και τώρα το ζήτημα της νομιμοποίησης όλων των μεταναστών/τριων. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για συνένοχη σιωπή.

Το αίμα είναι πολύ και έβρεξε τις ακτές μας.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ(;;;) ΚΟΡΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Η έναρξη της προεκλογικής περιόδου μάλλον σημαίνει για κάποιες δυνάμεις ότι πρέπει να ξαναβρούν το ρόλο τους μετά από ένα μεγάλο διάστημα ανυπαρξίας. Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, πρώτη δύναμη στα ελληνικά Πανεπιστήμια, απελευθερωμένη από τον παλιό της ρόλο ως υπηρέτη της μνημονιακής πολιτικής, προσπαθεί να κάνει μια δυναμική επανεμφάνιση. Ωρυόμενη για την υποτιθέμενη διάλυση των Πανεπιστημίων, λόγω της δέσμευσης των ταμειακών διαθεσίμων, όχι μόνο καταγγέλλει την ενέργεια αυτή, αλλά καλεί και τον κόσμο να βγει στους δρόμους! 

Το ζήτημα των αποθεματικών για εμάς είναι διακύβευμα και σίγουρα δεν μπορεί να προσεγγίζεται με λασπολογία, ψέματα και ασύστολη κινδυνολογία. Αυτή η προσέγγιση πιο πολύ αποτελεί μια μικροπολιτική προσέγγιση εν όψει εκλογών, παρά μια προσπάθεια το φοιτητικό κίνημα να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο και να βάλει τις δικές του κόκκινες γραμμές. Σε ένα δύσκολο σημείο της διαπραγμάτευσης, δική μας κόκκινη γραμμή είναι η επιμονή στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, στην παιδεία, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα κοινωνικά δικαιώματα, ως απόλυτη προτεραιότητα απέναντι στην εξυπηρέτηση του χρέους και των δανειστών. Οι συλλογικοί αγώνες του φοιτητικού κινήματος, οφείλουν να θέτουν την Παιδεία ξανά στο προσκήνιο, ξεκινώντας από την αξιοποίηση των αποθεματικών από τα ίδια τα ιδρύματα, με βάση των δικό τους δημοκρατικό σχεδιασμό υπό το πρίσμα των κοινωνικών αναγκών.

Η κατάθεση του πρώτου νομοσχεδίου, αναίρεσης της μνημονιακής κατάντιας του Πανεπιστημίου φαίνεται να φέρνει σε αμηχανία τους συναδέλφους της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Μάλλον η ΔΑΠ ξέχασε τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής, το τί συνέπειες είχαν για το Πανεπιστήμιο, το συντριπτικό κούρεμα των αποθεματικών με το PSI (για λόγους άσχετους με τη λειτουργία τους) και κυρίως την δική της αντιδραστική στάση μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να μην απολογηθεί για την καταστροφή που προκάλεσαν οι πολιτικές της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μάλλον επίσης ξέχασε την στάση που κράτησε η ίδια στους αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο ενάντια στην νεοφιλελεύθερη αναπροσαρμογή του (σχέδιο Αθήνα Ι – ΙΙ, ν/σ διαμαντοπούλου αρβανιτόπουλου, απολύσεις διοικητικών) υποστηρίζοντας στο σύνολό της αυτή την λογική όπως φαίνεται και από τις θέσεις της για τα ιδρύματα στο «παιδεία 2020». Βέβαια, οι λογικές αυτές που εξυπηρετεί δεν εξαντλούνταν μόνο στην υποστήριξη των προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά και στις πάγιες πρακτικές που ακολουθεί στην παρέμβασή της στις σχολές με πελατειακά δίκτυα, μπράβους, σπάσιμο συλλογικών διαδικασιών.

Ως Αριστερή Ενότητας θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε δύο σημεία: Το πρώτο είναι ότι το σάπιο σύστημα που υπηρετούσαν, έχει ηττηθεί μέσα από τους αγώνες του κόσμου και της εργασίας και καμία επικοινωνιακή ντρίπλα και εμπρηστική ανακοίνωση δεν αποτελεί εξιλέωση για την πολιτική δύναμη με την μεγαλύτερη ευθύνη για την διάλυση του Πανεπιστημίου. Το δεύτερο είναι ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, διαθέτουν διαδικασίες μέσα από τις οποίες συζητάνε, αγωνίζονται και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Με αυτές τις διαδικασίες η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν είχε ποτέ καμία σχέση και αυτές ακριβώς τις διαδικασίες θέλουμε εμείς να αξιοποιήσουμε για να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

ΔΣ = Διοικητικό Συμβούλιο ή Δεν Συζητώ;

Το τελευταίο διάστημα τα διοικητικά συμβούλια του Φοιτητικού Συλλόγου Φιλοσοφικής παρουσιάζουν κάποιες ενδιαφέρουσες αλλαγές ως προς την λειτουργία τους, και συγκεκριμένα από τις πολιτικές δυνάμεις του Μ.Α.Σ. και του Κ.ΑΡ.ΦΙ, που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ.

Πιο συγκεκριμένα, κατατίθενται διάφορα ψηφίσματα για πολύ σημαντικά θέματα της επικαιρότητας για τα οποία ο σύλλογος οφείλει να έχει τοποθέτηση και επομένως και η ΑΡ.ΕΝ προτίθεται να υπογράψει. Παρόλα αυτά, κατατίθενται έχοντας ένα μαξιμαλιστικό περιεχόμενο περιλαμβάνοντας όλα τα στοιχεία της ανάλυσης τους, ακόμα κι αυτά που δεν έχουν σχέση με το εκάστοτε περιεχόμενο, με τα οποία όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο δε μπορούμε όλοι-ες να συμφωνούμε. Η πραγματική και ουσιαστική κουβέντα, βέβαια, απουσιάζει εδώ και καιρό απ τις διαδικασίες των ΔΣ. Εγκαλούμενοι-ες από την συγκυρία και την ευθύνη των αγώνων του φοιτητικού κινήματος επιθυμούμε να υπογράψουμε. Επιθυμούμε όμως ακόμη τα ψηφίσματα να είναι ανοιχτά στη συζήτηση και τη συνδιαμόρφωση και γι αυτό προτάσσουμε την εξαντλητική σύνθεση έτσι ώστε να χωρούν όλες τις πολιτικές δυνάμεις που θελουν να παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Οι συγκεκριμένες δυνάμεις είναι σταθερά ανυποχώρητες και σχεδόν ποτέ διατεθειμένες να τροποποιήσουν ούτε μια λέξη, προκειμένου να επιδιώκεται η μεγαλύτερη δυνατόν ενότητα των συλλογικοτήτων του κινήματος.

Αυτό, πιθανότατα, συμβαίνει επειδή η ΑΡ.ΕΝ εγγράφεται στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπως και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φαίνεται να τους ενδιαφέρει περισσότερο, εν τέλει, στην διεξαγωγή των ΔΣ το πώς να υποχρεώσουν την ΑΡ.ΕΝ να μην συμμετέχει στις αγωνιστικές αποφάσεις προκειμένου αυτόματα να την ταυτίσουν με κάτι που στρέφεται ενάντια σε αυτές. Βέβαια γνωρίζουν εκ του ασφαλούς πως είναι δυνατόν να παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις ακόμα και με την κούφια συναίνεση της ΠΑΣΠ. Για μας επίδικο είναι η μέγιστη συσπείρωση του αγωνιζόμενου κόσμου. Στον αντίποδα, αυτή η εργαλειοποίηση της πολιτικής πέρα από επικίνδυνη και διασπαστική είναι και υπαίτια για μια σειρά από παθογένειες εντός των ΦΣ.

Η θυματοποίηση δεν είναι ποτέ ένα τέχνασμα που επιλέγουμε και δεν το κάνουμε ούτε τώρα. Είναι όμως θέμα δημοκρατίας και πολιτικής κουλτούρας το να γίνεται συζήτηση και ουσιαστική δουλειά σε όλα τα όργανα του ΦΣ. Υπάρχουν βεβαίως και δυνάμεις που σταθερά απαξιώνουν τις συλλογικές διαδικασίες, όπως η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Θα περιμέναμε όμως τουλάχιστον από τις δυνάμεις της αριστεράς να μην κάνουν επίδειξη δύναμης προκειμένου να αναγκάσουν την ΑΡ.ΕΝ σε μια πλαστή και εικονική «κυβερνητική» στροφή. Συνεχίζουμε να «κουράζουμε» αυτιά με την δημοκρατία και τη συμμετοχή. Μόνο έτσι οι διεκδικήσεις μας θα πετύχουν.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑ ΑΠΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Η αυξανόμενη αστυνομική παρουσία των τελευταίων ημερών στο χώρο του προαυλίου της πρυτανείας, που αποτελούσε ήδη καταπάτηση του πανεπιστημιακού χώρου έφτασε στο αποκορύφωμά της μετά τις εξελίξεις με την εκκένωση της πρυτανείας του ΕΚΠΑ από δυνάμεις της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, οδηγώντας στην πρώτη ολοκληρωτική άρση ασύλου. Η πρυτανεία του ΕΚΠΑ βρισκόταν υπό κατάληψη από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου με κεντρικό αίτημα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ.

Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός αυτό ειδικά σε μια περίοδο που γίνεται προσπάθεια να σπάσει το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων και που προσπαθούσε να καταστήσει την καταστολή και τον αυταρχισμό καθημερινότητα για το πανεπιστήμιο. Ειδικά, την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου καθώς και των τροπολογιών το σύνολο των οποίων ανταποκρίνονταν στα αιτήματα τόσο της απεργίας πείνας όσο και του κινήματος αλληλεγγύης θεωρούμε ότι η επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων ήταν ακατανόητη. Κρίνεται μάλιστα ιδιαιτέρως προβληματικό το ότι το γεγονός αυτό συμπίπτει με την επαναφορά στο δημόσιο διάλογο του στόχου για νομοθετική επανακατοχύρωση του ακαδημαϊκού ασύλου, μετά την νομοθετική του κατάργηση από το ν. Διαμαντοπούλου ο οποίος, ωστόσο, έμεινε απονομιμοποιημένος στα μάτια της φοιτητικής κοινότητας μέσα από τις αλλεπάλληλες καταγγελτικές προς αυτόν αποφάσεις των συλλογικών οργάνων των φοιτητικών συλλόγων. Μόλις την Πέμπτη 16/4 ήρθε στη δημοσιότητα το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που προβλέπει μεταξύ άλλων την αναγνώριση του ακαδημαϊκού ασύλου ως απαραίτητου συμπληρώματος της προστασίας του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία επιτρέποντας, με τον τρόπο αυτό να συμπεριλαμβάνονται στην προστατευτική του ισχύ όχι μόνο οι φοιτητικοί αλλά εν γένει οι κοινωνικοί αγώνες. 

Θεωρούμε, λοιπόν, την επιλογή άρσης του ασύλου, ως μια μεγάλη υποχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης στις πιέσεις μιας συντηρητικής αφήγησης που αναπαράχθηκε στο έπακρον από τα κανάλια της διαπλοκής και την ακροδεξιά αντιπολίτευση όλων των αποχρώσεων καθώς και πως οι πολιτικές ευθύνες χαρακτηρίζουν και την πολιτική ηγεσία και τον ίδιο τον υφυπουργό του υπουργείου Προ. Πο. Πανούση. Γενικά είναι κατανοητό ότι ο μετασχηματισμός του κράτους, και δη του βαθέως, είναι κάτι χρονοβόρο και σταδιακό. Όμως, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος οι προσπάθειες που γίνονται σ’ αυτή την κατεύθυνση να μείνουν αποσπασματικές και άκαρπες, αν κάθε ριζοσπαστική τομή έρχεται με ένα αντίστοιχο τίμημα. Το κράτος δεν παίζει μόνο άμυνα. Κατά κύριο λόγο είναι στην επίθεση. Μ’ αυτήν την έννοια, τα κινήματα που αναπτύχθηκαν επί διακυβέρνησης Σαμαρά δεν πρέπει να επαναπαυθούν και να σιγήσουν. Και αυτό γιατί το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν είναι μόνο επιλογή των κυβερνώντων προκειμένου ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α να μην την κάνει και όλα να είναι καλά. Το κράτος έκτακτης ανάγκης απαιτείται και από μια κοινωνία επιρρεπή στην τρομουστερία και τα αντιδραστικά αντανακλαστικά και άρα η καταπολέμηση του χρειάζεται ασταμάτητη κι ακούραστη ζύμωση στο κοινωνικό πεδίο.

Ως πολιτική συλλογικότητα που παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους θεωρούμε πως τα ζητήματα που ανακύπτουν στο εσωτερικό και τους χώρους του πανεπιστημίου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιλύονται με όρους καταστολής αλλά από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτό, ωστόσο, σημαίνει πως πρέπει να επανεξετάσουμε με σοβαρότητα το πώς οι σύλλογοι θα έχουν πράγματι τον έλεγχο του ασύλου με την έννοια της με δημοκρατικούς όρους οργάνωσης ή/και στήριξης των αγώνων που δίνονται εντός του, είτε φοιτητικών είτε ευρύτερα κοινωνικών παρόλο που δεν καταφέραμε να προασπίσουμε την ουσία του ασύλου είτε απέναντι σε όσους την υποβάθμισαν με τις πρακτικές τους είτε πολύ περισσότερο απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Κάτι τέτοιο, όμως, προϋποθέτει το να ανοίξει η συζήτηση για τις δομές οργάνωσης και εκπροσώπησης του φοιτητικού κινήματος ώστε να μπορούμε να εμποδίζουμε στην πράξη οποιαδήποτε σκέψη για άρση του ασύλου.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ξεκινά σήμερα, 20 Απριλίου, η δίκη της Χρυσής Αυγής, γεγονός που αποτελεί τομή στην παγκόσμια ιστορία, αφού για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα κόμμα που εκπροσωπείται στη Βουλή καλείται να λογοδοτήσει για τη δράση εγκληματικής οργάνωσης. Στο εδώλιο βρίσκονται 69 στελέχη της Χρυσής Αυγής, μεταξύ των οποίων ο αρχηγός της οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος αλλά και το σύνολο της προηγούμενης Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, καθώς η πρόταση του εισαγγελέα κάνει λόγο για εγκληματική οργάνωση που δρα υπό τον «μανδύα κόμματος».

Η πάγια πολιτική τακτική της Χρυσής Αυγής εδραιώθηκε στη δημιουργία ταγμάτων εφόδου με στόχο την επίθεση σε μετανάστες, συνδικαλιστές, αριστερούς και αναρχικούς και εν γένει σε οποιονδήποτε αποκλίνει από το δικό της μοντέλο και αντιτάσσεται σε αυτό. Στο πλαίσιο αυτό, ο στρατηγικός της στόχος δεν είναι άλλος από την κατάργηση όλων των κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων των λαϊκών μαζών και την συντριβή των κινημάτων που εναντιώνονται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Στην προσπάθεια υλοποίησης αυτής της πολιτικής πρότασης, τα μέλη της ΧΑ τέλεσαν μία σειρά από ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών και λοιπές εγκληματικές πράξεις, επομένως η δίωξη που υφίστανται είναι καταρχάς μια δίωξη εγκληματικών πράξεων οι οποίες και τελέστηκαν με κίνητρο την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία.

Ωστόσο, η ΧΑ καταβάλλει ανελλιπώς προσπάθεια ηρωοποίησης των κατηγορουμένων, υποστηρίζοντας ότι διώκονται για τα «φρονήματά» τους καθώς και γιατί «αντιπαλεύονται» το σύστημα και το κατεστημένο. Τα γεγονότα όμως, καθώς και η αντιμετώπιση του κράτους προς τη ΧΑ μέχρι και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έχουν δείξει ότι η πολιτική της δράση όχι μόνο δεν εναντιώνεται στο σύστημα, αλλά απεναντίας αποτελεί αρωγό του, όπως αποδεικνύεται από μία σειρά περιπτώσεων, στις οποίες αναδείχτηκε ως βασικός υπερασπιστής των μνημονιακών και εν γένει κυρίαρχων πολιτικών (αντίδραση στη φορολόγηση εφοπλιστών, προσπάθεια μείωσης των ημερομισθίων στο Πέραμα, αντίθεση στη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την Αγροτική Τράπεζα κά).

Η Χρυσή Αυγή εξυπηρετεί δίχως αμφιβολία τα συμφέροντα του συστήματος και του κεφαλαίου. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του φασισμού διαχρονικά, αυτός του ουσιαστικού πολιτικού συμμάχου του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, σε περιόδους μιας κοινωνικής κατάστασης που μπορεί να οδηγήσει σε ευρύτερη κοινωνική αφύπνιση και επανάσταστη. Ο φασισμός αποτελεί τον κυρίαρχο εχθρό και αντίπαλο πόλο σε οποιαδήποτε διαδικασία κοινωνικής χειραφέτησης και ελευθερίας. Είναι λοιπόν λογική η απαίτηση να τίθενται εκτός νόμου σε δημοκρατικά καθεστώτα οι ναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις που αποτελούν «συλλογικό δολοφόνο» των φτωχών, των μεταναστών, των διαφορετικών, απειλούν ευθέως την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια και εχθρεύονται τη δημοκρατία.

Υπό αυτό το πρίσμα, στη δίκη της εγκληματικής αυτής οργάνωσης, επιδιώκουμε όσοι σχεδίασαν, οργάνωσαν και πραγματοποίησαν τη συνολική δολοφονική δράση της ή επιμέρους ενέργειες να τιμωρηθούν με τις μέγιστες των ποινών.

Αρκεί η καταδίκη των Χρυσαυγιτών;

Το ίδιο το σύστημα είναι αυτό που εκκόλαψε τη Χρυσή Αυγή και αυτό που της επέτρεπε να δρα μέσα σε καθεστώς πλήρους ασυλίας και ατιμωρησίας. Χρειάστηκαν πιέσεις από το κίνημα και η εχώρια αλλά και η διεθνής κατακραυγή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να οδηγήσει η κυβέρνηση Σαμαρά σε δίκη τη Χρυσή Αυγή και αυτό σε μια προσπάθεια να διαλυθεί η εντύπωση της πλήρους ομηρίας της κυβέρνησης αυτής από τους νεοναζί. Δεν πρέπει ωστόσο να επαναπαυόμαστε αφού, ελλείψει κρατικού αντιφασιστικού κινήτρου και ευαισθησίας, το κράτος δεν πρόκειται να πατάξει το φασισμό, αλλά αντίθετα τον υποθάλπει και συγκρούεται μαζί του μόνο όταν αυτός γίνεται ανεξέλεγκτος και απειλεί την πολιτική σταθερότητα του αστικού συστήματος.

Με ορατό το ενδεχόμενο μιας ευνοϊκής ετυμηγορίας για τα μέλη της ΧΑ, το κίνημα θα πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Τα υψηλά ποσοστά της, τη δυνατότητά της να εκλέγει βουλευτές αλλά και η κινητοποίηση των ταγμάτων εφόδου παρά την κρίση της οργάνωσης, καθιστούν φανερό πως η άνοδος του φασισμού ως ρεύμα στον δεξιό πολιτικό χώρο αλλά και σε τμήμα της κοινωνίας είναι υπαρκτή και πως η αντιμετώπισή του εξαρτάται από βαθιές κοινωνικές διεργασίες και συγκρούσεις. Ο φασισμός μπορεί να κατανικηθεί μόνο από ένα μαζικό, ριζοσπαστικό αντιφασιστικό κίνημα, βαθιά ριζωμένο στους αγώνες για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι αφού ο φασισμός είναι το μακρύ χέρι του συστήματος και η δικαιοσύνη θεσμός του κράτους η λογική εξέλιξη είναι να τα βρουν μεταξύ τους και να μην ασχοληθούμε περαιτέρω. Σε μια τέτοια περίπτωση οφείλουμε να καταγγείλουμε και τους δύο, συνεχίζοντας τις ενέργειες για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων και εξάλειψη του ειδεχθούς αυτού φαινομένου.

Ανεξαρτήτως του δικαστικού αποτελέσματος, ο αγώνας κατά του φασισμόυ και του ναζισμού είναι αγώνας πολιτικός, εναντιώνεται στο καπιταλιστικό σύστημα που εκτρέφει τα φαινόμενα αυτά και έχει διαρκή και διεθνή χαρακτήρα καθώς οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις επιβεβαιώνουν ότι η ακροδεξιά και ο ναζισμός ανακτούν τις δυνάμεις τους σε όλη την Ευρώπη. Το αν θα γιγαντωθεί ή όχι η Χρυσή Αυγή και οι όμοιοί της ανά τον κόσμο δεν θα κριθεί στα δικαστήρια. Θα κριθεί από το αν η Αριστερά και ο ευρύτερος κινηματικός χώρος θα μπορέσουν να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση και να προωθήσουν την ανατροπή.

Κάλεσμα Αριστερής Ενότητας στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους κατοίκους στις Σκουριές

Από τα αμέτρητα κινηματικά μέτωπα και τις αντίστοιχες διεκδικήσεις που άνοιξαν τα αγωνιζόμενα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τα προηγούμενα χρόνια, η αποτροπή της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής αποτελεί ένα κεφάλαιο που όχι μόνο δεν έχει κλείσει αλλά επανέρχεται με επιτακτικούς όρους στο προσκήνιο. Η διαφύλαξη του δάσους των Σκουριών από τα επιχειρηματικά σχέδια της Eldorado Gold δεν αποτελεί απλώς ένα αίτημα της τοπικής κοινότητας, η οποία άλλωστε έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την τύχη της γης στην οποία ζει, αλλά και κάθε αλληλέγγυου/ας σε όλη την επικράτεια που κατανοεί ότι το φυσικό περιβάλλον δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης οποιουδήποτε τύπου κερδοσκόπων.

Η κατάσταση έχει πάρει πλέον απρόσμενη τροπή, όπως δείχνουν και τα τελευταία γεγονότα στην ΒΑ Χαλκιδική. Την περασμένη εβδομάδα, διμοιρίες ΜΑΤ μαζί με εργαζόμενους στην εξόρυξη μεταλλωρύχους επιτέθηκαν με πέτρες και δακρυγόνα σε διαδήλωση κατοίκων και αλληλέγυων ενάντια στην συνεχιζόμενη καταστροφή του βουνού. Η θέση μας ως Αριστερή Ενότητα για κάθε τύπου επέμβαση των ΜΑΤ είναι δεδομένη: άμεσος παροπλισμός και διάλυση των ειδικών μονάδων καταστολής. Παράλληλα, θεωρούμε πως το Υπουργείο Προ. Πο. οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του για την επέμβαση αυτή και να γνωστοποιήσει υπό ποιές συνθήκες η αστυνομία στη Χαλκιδική λειτουργεί άμεσα υπό τις εντολές της Eldorado Gold.

Ως Αριστερή Ενότητα, βρισκόμαστε καταστατικά στο πλευρό του κόσμου της εργασίας. Οι τακτικές όμως που ακολουθούν οι μεταλλωρύχοι της Eldorado (επιθέσεις σε ανυπεράσπιστους κατοίκους, πλήρης χειραγώγηση από την επιχείρηση, συναντήσεις με τους φασίστες της ΧΑ ) σκιαγραφούν ένα σύνολο εργατών που δεν ανησυχούν απλά και δικαίως για τις θέσεις τους αλλά έχουν ταχθεί πλήρως με τη πλευρά των εργοδοτών, αποδεχόμενοι να επιτελέσουν την κύρια αιχμή της επικοινωνιακής αλλά και κατασταλτικής τακτικής της εταιρείας. Το δικαίωμα στην εργασία δεν μπορεί να τίθεται αντιπαραθετικά στο μείζον δικαίωμα στο φυσικό περιβάλλον και την ελευθερία των φυσικών αγαθών, πόσο μάλλον όταν οι φορείς του πρώτου επιλέγουν να τραμπουκίζουν κατοίκους.

Ως εκ τούτου, συμμετέχουμε και καλούμε στη συγκέντρωση της Επιτροπής Αλληλεγγύης στη Χαλκιδική την Πέμπτη 16 Απριλίου, στις 18:00 σταΠροπύλαια.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ 
ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Ανακοίνωση Πανελλαδικού Συντονιστικού Αριστερής Ενότητας σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ περί ακύρωσης των μετεγγραφών.

Σήμερα, 7/4/2015, δημοσιεύθηκε η απόφαση του ΣτΕ στην προσφυγή της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ και μιας λίστας 115 μελών ΔΕΠ με την οποία το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο κρίνει στην ουσία αντισυνταγματικό τον νόμο 4264/2014, ακυρώνοντας έτσι τη δυνατότητα μετεγγραφής για πάρα πολλές κοινωνικές κατηγορίες. Μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή κίνηση, πρέπει να τονίσουμε τα εξής σημεία.

Κατ’αρχήν, πρέπει να τονίσουμε ότι ο νόμος αυτός, παρά το κοινωνικά θετικό πρόσημό του, πέρασε προεκλογικά από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε μια προσπάθεια επηρεασμού συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Παράλληλα, με μια σειρά αποφάσεών του όλο το προηγούμενο διάστημα, το ΣτΕ έχει αποδείξει τη σκληρά συντηρητική και συστημική τοποθέτησή του απέναντι σε καίρια κοινωνικά αιτήματα. Αποφάσεις όπως αυτή για την ΕΡΤ, τις Σκουριές και άλλες αποδεικνύουν την πάγια άρνησή του να παρέχει ουσιαστική έννομη προστασία σε όποια διεκδίκηση και όποιο δικαίωμα προέρχεται απ’ τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Άρα, συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω στοιχεία, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πώς με αυτή την απόφαση του το ΣτΕ έρχεται να εξυπηρετήσει τον πολιτικό σχεδιασμό της ΝΔ, δημιουργώντας απ’ το πουθενά ένα μεγάλο πρόβλημα τόσο στις κοινωνικές κατηγορίες που ο 4264/2014 κάλυπτε όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο.

Ένα δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε, είναι το περιεχόμενο της εν λόγω απόφασης. Συγκεκριμένα, η ερμηνεία του άρθρου 16 του Συντάγματος στην οποία προβαίνει η Ολομέλεια του ΣτΕ καταλήγει στη διατύπωση δύο πάρα πολύ συγκεκριμένων αξόνων* που στην πραγματικότητα ξαναγράφουν το άρθρο, δεν δικαιολογούνται από κανενός είδους μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης ενός νόμου, ξεπερνώντας έτσι στην ουσία τα άκρα όρια της διακριτικής του ευχέρειας. Επίσης, αν και πράγματι οι Το δε αιτιολογικό των προσφυγόντων- ο ισχυρισμός δηλαδή ότι οι υλικοτεχνικές δομές των Σχολών δεν ευλικοτεχνικές δομές των ιδρυμάτων, και δη των αρχιτεκτονικών σχολών που προσέφυγαν, δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών όλων των φοιτητών, πάγια διεκδίκησή μας είναι να μπορούν να σπουδάσουν όλοι οι φοιτητές με αξιοπρεπείς όρους. Ο ισχυρισμός λοιπόν της διοικητικής και υλικοτεχνικής ανεπάρκειας δεν μπορεί να αποκόπτει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα απ’ την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σημαντικότερη όμως είναι η αρνητική επίδραση που έχει αυτή η απόφαση σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Αυτό που ουσιαστικά κάνει είναι να επιτίθεται στις πραγματικές ανάγκες χιλιάδων οικογενειών που στο πλαίσιο της οξυμένης οικονομικής κρίσης, και όντας τρίτεκνες, πολύτεκνες κτλ, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους μακριά από την οικογενειακή εστία. Ειδικότερα, στο χρονικό σημείο στο οποίο λαμβάνεται, ακυρώνει τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό πολλών φοιτητών αλλά και μαθητών, καθώς εμμέσως πλην σαφώς εκβιάζει τους τελευταίους να επιλέξουν όχι μόνο τμήμα αλλά ακόμα και αντικείμενο σπουδών με βασικό κριτήριο την εγγύτητα στον τόπο κατοικίας. Ως Αριστερή Ενότητα έχουμε βρεθεί και θα βρισκόμαστε ενάντια σε κάθε μέτρο που βάζει ταξικούς/οικονομικούς περιορισμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θεωρούμε ότι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ανά την επικράτεια αλλά και η ακαδημαϊκή κοινότητα ως σύνολο πρέπει να αντιτεθεί δυναμικά στην εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης. Στόχος μας είναι να το επόμενο διάστημα να μπλοκαριστούν στην πράξη τυχόν αντίστοιχες προσπάθειες προσφυγής κατά των μετεγγραφών από άλλα τμήματα ή ιδρύματα. Επιπλέον ως μακροπρόθεσμο στόχο έχουμε την αναβάθμιση και ενίσχυση ποιοτικά και ποσοτικά της φοιτητικής μέριμνας για όλους τους φοιτητές- σπουδαστές ανά την επικράτεια, καθώς και την πρόσληψη του απαραίτητου διδακτικού και διοικητικού προσωπικού για την εκπαιδευτική διαδικασία, ώστε να μην μπαίνουν πραγματικά ταξικοί φραγμοί στο δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να σπουδάσει σε όποια πόλη της επικράτειας επιθυμεί.

Συγκεκριμένα, η επιστροφή στις Σχολές μετά τις πασχαλινές διακοπές πρέπει να συνοδευτεί από ένα κύμα Γενικών Συνελεύσεων και κινητοποιήσεων εντός των Συλλόγων το οποίο θα στοχεύει όχι μόνο στην νομοθετική επαναβεβαίωση του ευνοϊκού καθεστώτος που εισήγαγε ο 4264/2014 και την διεύρυνση των κριτηρίων του αλλά και στην μη εφαρμογή της απόφασης στην πράξη.

*(«χάριν προστασίας της εύρυθμης λειτουργίας και σεβασμού της πλήρους αυτοδιοικήσεως των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, το άρθρο 16 του Συντάγματος επιβάλλει στον νομοθέτη κατά τη θέσπιση των διατάξεων περί μετεγγραφών:

α) να προβλέπει ανώτατο όριο για τις καθ' έκαστο ακαδημαϊκό έτος επιτρεπόμενες μετεγγραφές, το οποίο ευλόγως δεν δύναται να υπερβαίνει -συνολικά για τα εξάμηνα σπουδών- ποσοστό 10% επί των κατά το ίδιο ακαδημαϊκό έτος εισαγομένων σε κάθε Σχολή ή Τμήμα υποδοχής και

β) να καθιστά τα όργανα των Σχολών και των Τμημάτων υποδοχής αποφασιστικώς αρμόδια για να εκτιμούν, με ειδικώς αιτιολογημένη κρίση και χωρίς υποχρέωση εξαντλήσεως του ως άνω ορίου, αν και σε ποιο βαθμό επιτρέπουν οι λειτουργικές δυνατότητες τους τη διενέργεια μετεγγραφών κατά το συγκεκριμένο ακαδημαϊκό έτος και ακολούθως να αποφασίζουν επί των σχετικών αιτήσεων των ενδιαφερομένων συνεκτιμώντας και την επίδοση εκάστου εξ αυτών στις σπουδές του».)