Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Δεν έχει σύνορα η καρδιά σου να με κλείσει!


Έχει ήδη γίνει κοινότοπη η διαπίστωση ότι την 25η Ιανουαρίου του 2015 συντελέστηκε στην Ελλάδα μια ιστορική πολιτική ανατροπή, όπου κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και συγκεκριμένα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α κατάφερε να πάρει την κυβέρνηση. Ένα βασικό, εκτός των άλλων, στοιχείο απ’ αυτά που οδήγησαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α σ’ αυτή την εκλογική νίκη ήταν η αποδόμηση της μέχρι εκείνης της στιγμής βεβαιότητας πως η οικονομική κρίση και το χρέος ήταν δύο προβλήματα συνδεδεμένα με
παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Αντιθέτως, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου έδειξαν ότι αυτά τα δύο αλληλοσυμπληρούμενα προβλήματα ήταν προβλήματα πανευρωπαϊκά και πως η λύση τους (η πολιτική λύση τους!) δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή. Βέβαια, σε καμία περίπτωση το επίδικο για την εξουσία των πολλών στη βάση των κοινωνικών αναγκών, δεν εξαντλείται και δεν ολοκληρώνεται από την όποια αριστερή κυβέρνηση.


Προκειμένου να αποφευχθούν οι αυταπάτες, έγινε κατανοητό από την διαδικασία της διαπραγμάτευσης ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είναι ευνοϊκοί. Η ηγεμονία στις περισσότερες χώρες του Λαϊκού Κόμματος, στο οποίο συμμετέχει η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα της Μέρκελ και το κόμμα του Ραχόι μεταξύ άλλων, καθώς και του δεκανικιού του, του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι σε μεγάλο βαθμό εδραιωμένη. Έτσι, η νεοφιλελεύθερη επίθεση, μ’ ότι σημαίνει αυτό για την οικονομία και τη δημοκρατία, συνεχίζεται.

Παρόλα αυτά, σε ορισμένες χώρες, όπως στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, η Αριστερά απειλεί με σοβαρές αξιώσεις τις ντόπιες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Το γεγονός αυτό, όπως και η εκλογική νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην Ελλάδα, μένει να δούμε τι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις μπορεί να απελευθερώσει το επόμενο διάστημα αξιοποιώντας τα ρήγματα και τις αντιφάσεις εντός του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου.

Δεν αρκεί όμως να περιμένουμε. Τα κινήματα, αξιοποιώντας τον δημόσιο χώρο που μπορεί και πρέπει να παρέχει σ’ αυτά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, πρέπει να ενεργοποιηθούν ξανά και να δώσουν τον τόνο της επιμονής στο κοινωνικό πεδίο, της επιμονής στη δημιουργία από τα κάτω αντιστάσεων που συν τοις άλλοις θα επιβάλλουν και την ταξικά μεροληπτική πολιτική της κυβέρνησης. Αντιστάσεων που στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι καιρός να διεθνοποιηθούν κι αυτές, να οργανωθούν δημοκρατικά, να διαρρήξουν τους περιορισμούς των συνόρων και να αναδείξουν τις διεκδικήσεις τους απέναντι στον κοινό αντίπαλο. Κινήματα όπως το Blockupy Europe ή όπως τα παγκόσμια και ευρωπαϊκά κοινωνικά φόρουμ, αναδεικνύουν αυτά τα προτάγματα. Δεν είναι υποτίμηση του ρόλου της εγχώριας οικονομικής και κοινωνικής ολιγαρχίας, είναι διεθνιστικό καθήκον. Η δε ρήξη θα πρέπει τουλάχιστον να μην είναι αδιανόητη και να αντικαθιστά την υποταγή σε περίπτωση που οι αγώνες δεν πάρουν τον καλύτερο δυνατό δρόμο. Το σύνθημα που μπορεί να συμβολοποιεί του αγώνες μας υπό αυτό το πρίσμα είναι “οι άνθρωποι και οι ανάγκες μας πάνω απ τα κέρδη τους”.

Σε μια περίοδο που εκτός της Αριστεράς ενισχύεται στην Ευρώπη και η Ακροδεξιά τα κινήματα δεν θα πρέπει να εγκαταλείπουν πεδία πάλης αλλά να διεθνοποιούν τους αγώνες τους και να δημιουργούν τους όρους που θα επιτρέπουν να οραματιζόμαστε πράγματι μια Ευρώπη των Λαών. Τα οράματά μας για μια διαφορετική Ευρώπη δεν αρκεί να είναι μια φαντασίωση της Αριστεράς και των κινημάτων, αλλά καλούμαστε στο τώρα να φτιάξουμε αυτές τις δομές και τις θεσμίσεις που θα μας επιτρέπουν να ζούμε ολοένα και πιο ελεύθερα.

Την Πέμπτη 2/4 στις 12.00 μ.μ. στην 314 η Αριστερή Ενότητα διοργανώνει αντι-μάθημα με θέμα: «Νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και παγκόσμιες κοινωνικές αντιστάσεις». Συζητάμε και διεκδικούμε το δικαίωμα μας να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών των τμημάτων μας.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Πρόταση της Αρ.Εν. Φιλοσοφικής στη ΓΣ στις 18/3

Η νέα κατάσταση
Μετά τις εκλογές την 25ης Γενάρη, παρατηρούμε την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Οι πολίτες με την ψήφο τους αποφάσισαν την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού της προηγούμενης Κυβέρνησης, ενώ έδειξαν την ανάγκη για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Βλέπουμε, έτσι, για πρώτη φορά να αναδεικνύεται πρώτο ένα κόμμα της Αριστεράς και να γεννιούνται νέες ελπίδες για την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών. Είναι φανερό ότι η συγκρότηση μίας κυβέρνησης με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανοίγει νέες προοπτικές για τους υποτελείς, προκειμένου οι εργαζόμενοι, η νεολαία και η κοινωνία γενικότερα να αγωνιστούν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα να ακουστούν τα αιτήματα των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων, όπως των προσφύγων, των μεταναστών, των κρατούμενων και της lgbtqi κοινότητας. Επιπλέον, στον οικονομικό τομέα, η νέα κυβέρνηση μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο προσπαθεί να διαπραγματευθεί με την υπόλοιπη Ευρώπη το χρέος, δίνοντας πολιτικές μάχες ενάντια στις αυταρχικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας, έχοντας παράλληλα την έμπρακτη στήριξη της κοινωνίας με τις μεγάλες συγκεντρώσεις στις πλατείες. Οι ίδιες οι κοινωνικές διεργάσιες, η οργάνωση των από κάτω σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι καθημερινοί μας αγώνες μπορούν να διευρύνουν την πολιτική ανατροπή που συντελείται και να μας απεμπλέξουν απ τα ασφυκτικά πλαίσια που μας επιβάλλονται.

Στο νέο μετεκλογικό τοπίο, στο οποίο όμως οι συσχετισμοί και οι αντιλήψεις παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες εντός του πανεπιστημίου, ανοίγονται νέα πεδία και διευρύνονται τα περιθώρια για νέους αγώνες. Οι διεκδικήσεις του προηγούμενου διαστήματος πρέπει να μείνουν ψηλά στην ιεράρχηση, τόσο για την διαβεβαίωση ότι η κυβέρνηση θα υλοποιήσει τις προγραμματικές της δεσμεύσεις σχετικά με την παιδεία, όσο και για την αναβάθμιση τους και την βήμα-βήμα επίτευξη στόχων, όπως π.χ. η καθολική μέριμνα. Οι όποιες δεσμεύσεις του νέου υπουργού για δικαίωση των αιτημάτων αγώνων του προηγούμενου διαστήματος δεν πρέπει να φέρει το φοιτητικό κίνημα σε αμηχανία αλλά αντιθέτως να απελευθερώσει μία δημιουργική δύναμη για ένα κίνημα οργανωμένο πάνω σε δημοκρατικές αρχές και θετικά προτάγματα. Σε αυτή τη διαδικασία νέες θετικές παραστάσεις νίκης στην καθημερινότητα μας μπορούν να να λειτουργήσουν καταλυτικά προκειμένου το Φοιτητικό Κίνημα να βρεθεί στο προσκήνιο των εξελίξεων. Παράλληλα μια προωθητική διεργασία για τον μετασχηματισμό του Πανεπιστημίου απαιτεί ένα νέο όραμα, τον στρατηγικό ορίζοντα του Πανεπιστημίου των Αναγκών. Σε αυτόν τον ορίζοντα φαντάζει επιτακτική η ενίσχυση της χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων προκειμένου να αποκατασταθεί η αξιοπρέπειά μας και η κοινωνική δικαιοσύνη.

Για το φοιτητικό κίνημα
Συνεπώς, στο κατεξοχήν πεδίο δράσης μας, το πανεπιστήμιο, συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα μέχρι τώρα αιτήματά μας θέτοντας και νέες αιχμές για τις οποίες το φοιτητικό κίνημα καλείται να παλέψει. Ένα πανεπιστήμιο που απαντάει στις ανάγκες μας δεν μπορεί παρά να είναι δωρεάν και δημόσιο και να αποτελεί βασικό χώρο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης των φοιτητών και φοιτητριών και όχι απλώς ένα χώρο διεξαγωγής μαθημάτων. Το Πανεπιστήμιο οφείλει να εξασφαλίζει ενιαία επαγγελματικά δικαιώματα και πτυχία και να καλλιεργεί την κουλτούρα της συλλογικής διεκδίκησης. Με αυτήν τη λογική, η ύπαρξη εργολαβιών θίγει τους τωρινούς και μελλοντικούς εργαζόμενους ενώ καταλήγουν να λειτουργούν υπονομευτικά για τα ιδρύματα, όπως συμβαίνει για πολλούς μήνες στην περίπτωση του καθαρισμού της σχολής, μετά τις απολύσεις των καθαριστριών. Η καθολική μέριμνα, επίσης με τη μορφή στέγασης, σίτισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και παροχής συγγραμμάτων παραμένει πρώτιστο αίτημά μας, για ένα πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς. Κανένα όριο φοίτησης δε μπορεί να γίνεται δεκτό, ο ρυθμός σπουδών δε μπορεί να επιβάλεται απ τα πάνω, καθώς κάτι τέτοιο όχι μόνο αποκλείει φοιτητές και φοιτήτριες αλλά καταλήγει να υπονομεύει και την ίδια την ακαδημαϊκή ταυτότητα. Πέραν αυτού, μιλώντας για δημοκρατία μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου, διεκδικούμε τη συμμετοχή των φοιτητών και των φοιτητριών στη διαμόρφωση του γνωστικού τους αντικειμένου, των προγραμμάτων σπουδών και στη διοίκηση του Πανεπιστημίου από κοινού με εργαζόμενους και ΔΕΠ, αλλά και επιδιώκουμε τον εκδημοκρατισμό των συλλογικών διαδικασιών, όπως είναι οι συνελεύσεις του φοιτητικού συλλόγου. Επιπλέον, ο ερευνητικός ρόλος του πανεπιστημίου δεν μπορεί να συγχέεται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες και χρηματοδοτούμενα προγράμματα από εταιρείες, καθώς δεν πρέπει να προωθεί τέτοιου είδους συμφέροντα. Η πανεπιστημιακή έρευνα οφείλει να είναι στραμμένη στις κοινωνικές ανάγκες και τον παραγωγικό μεταχηματισμό.

Το φοιτητικό κίνημα έχοντας μια θέση προωθητικής κριτικής και μέα από τις συλλογικές του διαδικασίες, με την προϋποθεση πως θα εμβαθύνουν σε δημοκρατία, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο για την διαμόρφωση μιας ριζοσπαστικής θέσμισης για το Πανεπιστήμιο. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να οικοδομήσουμε ένα φοιτητικό κίνημα όχι πια μόνο αμυντικό (ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλο) αλλά δημιουργικό. Οφείλουμε να ξαναδούμε το πανεπιστήμιο μέσα από το πρίσμα των αναγκών μας, διαχέοντας εκτός των άλλων παντού την δημοκρατία και μετατρέποντας τις συλλογικές μας δομές συζήτησης και απόφασης, τις γενικές συνελεύσεις, σε δημοκρατικό εργαλείο για κινηματικές περιόδους και διεκδικήσεις καθώς και σε μέσο γενικά για την οργάνωση της ίδιας μας της καθημερινότητας. Να λάβουμε λοιπόν άμεσες δράσεις για να πολιτικοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, να επανασυστήσουμε την κοινωνική διάσταση του Πανεπιστημίου, να εμφυσήσουμε τις πρακτικές της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της ισότητας. Είναι διακύβευμα των καιρών άλλωστε, να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια διαλεκτική σχέση του κοινωνικού με το πολιτικό πεδίο, που θα λειτουργεί προωθητικά για την κοινωνία.

Για την προάσπιση του ασύλου
Η κατάληψη της Νομικής Αθήνας με τη μορφή που έχει πάρει τις τελευταίες μέρες, φαίνεται ολοένα και περισσότερο να προδίδει τα δίκαια διακηρυκτικά της αιτήματα, καθώς προβαίνει σε τραμπουκισμους και καταστροφές που τελικά αναπόφευκτα καταλήγουν στην υπονόμευση του πανεπιστημιακού ασύλου και των ίδιων των ιδρυμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ότι η παρούσα κατάληψη λειτουργεί υπονομευτικά, ως δείγμα των πιο σκληρών εξουσιαστικών, ιδιοκτησιακών αντιλήψεων, παράγοντας φόβο και αποκλεισμούς. Στη δική μας αντίληψη μόνο οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να είναι εγγυητές της ύπαρξης του ασύλου και του Πανεπιστημίου ως ανοιχτού κοινωνικού χώρου και πυρήνα ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής σκέψης. Κάθε σκέψη για επέμβαση της αστυνομίας είναι κατάπτυστη. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο που φιλοδοξούν να παίξουν οι αστυνομικές δυνάμεις, ως αυτόκλητοι εγγυητές της “ομαλότητας” του Πανεπιστημίου. Τον πρώτο λόγο για το πανεπιστημιακό άσυλο τον έχει η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα η οποία δεν θα ανεχθεί καμία συνέχεια του δόγματος νόμος και τάξη μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Σε μια περίοδο όπου το φοιτητικό κίνημα οφείλει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή, βάζοντας τη δική του ατζέντα, παλεύοντας για τα αυτονόητα φοιτητικά δικαιώματα, συζητώντας για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, οι φοιτητικοί μας σύλλογοι οφείλουν να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστή, από κοινού με την αγωνιζόμενη κοινωνία.

Προτείνουμε:
  • Κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας στις 19/3 μαζί με άλλους φοιτητικούς συλλόγους
  • Συμμετοχή του συλλόγου στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις της 21ης Μάρτη
  • Παράσταση διαμαρτυρίας στην Κοσμητεία την Τρίτη 24/3 στις 12.00 για το ζήτημα της καθαριότητας
  • Συμμετοχή του συλλόγου στις κινητοποιήσεις για την προάσπιση του ασύλου






Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Ανακοίνωση συντονιστικού Αριστερής Ενότητας για την κατάληψη της Νομικής Αθήνας

Η κατάληψη της Νομικής Αθήνας με τη μορφή που έχει πάρει τις τελευταίες μέρες, φαίνεται ολοένα και περισσότερο να προδίδει τα δίκαια διακηρυκτικά της αιτήματα. Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα στο όνομα ακόμη και του πιο δίκαιου αιτήματος, να προβαίνει σε τραμπουκισμους και καταστροφές που τελικά αναπόφευκτα καταλήγουν στην υπονόμευση του πανεπιστημιακού ασύλου και των ίδιων των ιδρυμάτων. Παράλληλα η κατάληψη αυτή καμία σχέση δεν έχει με μεγαλειώδεις αγώνες και καταλήψεις του παρελθόντος, οι οποίες προέκυπταν μέσω δημοκρατικών διαδικασιών και σε κάθε περίπτωση σεβόντουσαν τον χώρο του Πανεπιστημίου. Στη δική μας αντίληψη το Πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έκφρασης συλλογικής δημιουργίας, μαζικών αγώνων και διεκδικήσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ότι η παρούσα κατάληψη λειτουργεί υπονομευτικά, ως δείγμα των πιο σκληρών εξουσιαστικών, ιδιοκτησιακών αντιλήψεων, παράγοντας φόβο και αποκλεισμούς. Στη δική μας αντίληψη μόνο οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να είναι εγγυητές της ύπαρξης του ασύλου και του Πανεπιστημίου ως ανοιχτού κοινωνικού χώρου και πυρήνα ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής σκέψης. Κάθε σκέψη για επέμβαση της αστυνομίας είναι κατάπτυστη. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο που φιλοδοξούν να παίξουν οι αστυνομικές δυνάμεις, ως αυτόκλητοι εγγυητές της “ομαλότητας” του Πανεπιστημίου, όπως άλλωστε την καλεί να πράξει επανειλημμένως η καθεστωτική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Τον πρώτο λόγο για το πανεπιστημιακό άσυλο τον έχει η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα η οποία δεν θα ανεχθεί καμία συνέχεια του δόγματος νόμος και τάξη μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Θεωρούμε ότι από εδώ και πέρα κάθε συλλογικότητα και κάθε φοιτητής και φοιτήτρια οφείλουν να δώσουν τη μάχη για την υπεράσπιση του ασύλου. Καλούμε καθέναν από αυτούς να στοχαστούν το τι σημαίνει για το Φοιτητικό Κίνημα η παραίτησή του από την προάσπιση του ασύλου και της ανοιχτότητας του Πανεπιστημιακού χώρου. Σε μια περίοδο όπου το φοιτητικό κίνημα οφείλει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή, βάζοντας τη δική του ατζέντα, παλεύοντας για τα αυτονόητα φοιτητικά δικαιώματα, συζητώντας για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, οι φοιτητικοί μας σύλλογοι οφείλουν να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστή, δίνοντας τη δική τους δυναμική απάντηση αύριο στις 11 έξω από τη νομική σχολή.


Όλοι και όλες αύριο στις 11πμ έξω από τη Νομική σχολή


Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Ανακοίνωση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας ΝΟΠΕ για την κατάληψη της Νομικής

Από την Παρασκευή 13/3 το κτήριο του ΝΟΠΕ στη Σόλωνος τελεί υπό κατάληψη από άτομα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου ως πράξη αλληλεγγύης και συνάμα πίεσης προς την πολιτεία για την υλοποίηση των αιτημάτων τους· αιτήματα για την κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων, του «κουκουλονόμου» και των φυλακών τύπου Γ’ και για τα οποία κάποιοι από τους ίδιους τους πολιτικούς κρατουμένους έχουν ξεκινήσει από τις 2/3 απεργία πείνας.
Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε πως τα αιτήματα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι αιτήματα που θα πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή διάδραση με το φοιτητικό κίνημα, καθώς επιθυμούμε τη σύνδεση του Πανεπιστημίου με την κοινωνία σε όλους του τομείς της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Έχουμε πάγια θέση υπέρ των δικαιωμάτων των κρατουμένων και της δημιουργίας ενός πραγματικά σωφρονιστικού συστήματος προς μία δημοκρατική κατεύθυνση που θα «διαπαιδαγωγεί» με στόχο την επανένταξη, κι όχι την τιμωρία και την απομόνωση.
Διεκδικούμε την αλλαγή του ασφυκτικού πλαισίου που προέβλεπε για τους κρατουμένους το προηγούμενο πολιτικό καθεστώς, ειδικά μετά την ψήφιση του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα τον προηγούμενο χρόνο, τόσο από την άποψη της κατάργησης των ειδικών συνθηκών κράτησης και απομόνωσης των φυλακών τύπου Γ, που εντάσσονται σε μια λογική λευκών κελιών και πλήρους καταπάτησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων ειδικά για πολιτική δράση, όσο και της βελτίωσης εν γένει των συνθηκών κράτησης. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το αίτημα για κατάργηση του “κουκουλονόμου” βάσει του οποίου έχουν στηθεί κατηγορίες για πολλούς αγωνιστές/αγωνίστριες και έχουν διωχθεί και μέλη της Αριστερής Ενότητας όσο και το αίτημα για ειδικά μέτρα για τους ασθενείς, τα άτομα με αναπηρία και τους ανηλίκους ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει δεκτή η ποινικοποίηση των συγγενικών και κοινωνικών σχέσεων, όπως στην περίπτωση των συγγενών των ΣΠΦ. Ως Αριστερή Ενότητα αγωνιζόμαστε για τη ρήξη με το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που ωθούσε ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες σε μια κατάσταση εξαίρεσης, ξεκινώντας από τους μετανάστες και τους πολιτικούς κρατουμένους και στερώντας τους βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Ωστόσο, πράξεις που γίνονται σε ακαδημαϊκούς χώρους χωρίς να έχει προηγηθεί διαβούλευση με τα τμήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά με το βασικό κύτταρό τους, τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις διαδικασίες τους, υποσκάπτουν τους ίδιους τους Φ.Σ. και μας βρίσκουν αντίθετους/ες. Πρακτικές αντικοινωνικές με βάση τη βία και τη μισαλλοδοξία (βανδαλισμοί κτηρίων, κάψιμο βιβλίων, face control, τραμπουκισμοί) δεν έχουν καμία θέση εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι Φ.Σ. και οι διαδικασίες τους είναι ανοιχτοί προς την κοινωνία και τα αιτήματά της, όταν ωστόσο γίνονται σεβαστά τα δημοκρατικά κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, διαφορετικά οι πρακτικές αυτές χαρακτηρίζονται από λογικές απολυταρχικές και ενάντια στον ίδιο το κοινωνικοποιητικό ρόλο του Πανεπιστημίου. Παράλληλα ακολουθώντας τέτοιες μεθόδους αποτυγχάνει η κοινωνικοποίηση του ίδιου του κινήματος αποκατάστασης των δικαιωμάτων των κρατουμένων με αποτέλεσμα να μην καθίσταται ούτε μαζικό ούτε αποτελεσματικό και να αδυνατεί να θέσει ένα ηγεμονικό πρόταγμα για μια κοινωνία που δεν θα ανέχεται ούτε την ποινικοποίηση των πεποιθήσεων ούτε την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τη διατήρηση του ελληνικού Γκουαντάναμο.
Τέλος, επισημαίνουμε πως τα γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο ΝΟΠΕ θα πρέπει να περιθωριοποιηθούν από όλον τον κόσμο του κινήματος, ωστόσο να καταστήσουμε σαφές ότι εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες που είμαστε οι προασπιστές του ασύλου δε θα επιτρέψουμε καμία καταπάτησή του. Και ως Αριστερή Ενότητα, εφόσον δεν είχαμε τη δυνατότητα να προλάβουμε την εργαλειοποίηση με τέτοιο τρόπο του θεσμού του ασύλου, δεσμευόμαστε να συμβάλλουμε στο μεγαλύτερο βαθμό στη διαδικασία αποκατάστασης των όποιων ζημιών, θεωρώντας πως το πανεπιστήμιο, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του ως φορέα διαπαιδαγώγησης, κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης πρέπει να προωθεί τις λύσεις της πρόληψης και της θεραπείας και όχι εκείνη της καταστολής, η οποία το σημάδεψε τόσο ανεπανόρθωτα το προηγούμενο διάστημα.


Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ

Την Παρασκευή 13 Μαρτίου η Νομική Σχολή βρέθηκε υπό κατάληψη από μέλη του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου σε ένδειξη συμπαράστασης στους απεργούς πείνας και με αιτήματα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ αλλά και μιας σειράς κατασταλτικών νόμων, όπως ο λεγόμενος «κουκουλονόμος» και τα άρθρα 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα, καθώς και την απελευθέρωση των συγγενών των κατηγορουμένων για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και του με αναπηρία 98% Σάββα Ξηρού.
Πάγια θέση μας ως Αριστερή Ενότητα ήταν και είναι η διεκδίκηση αλλαγής του ασφυκτικού πλαισίου που προέβλεπε για τους κρατουμένους το προηγούμενο πολιτικό καθεστώς, ειδικά μετά την ψήφιση του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα τον προηγούμενο χρόνο, τόσο από την άποψη της κατάργησης των ειδικών συνθηκών κράτησης και απομόνωσης των φυλακών τύπου Γ, που εντάσσονται σε μια λογική λευκών κελιών και πλήρους καταπάτησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων ειδικά για πολιτική δράση, όσο και της βελτίωσης εν γένει των συνθηκών κράτησης. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το αίτημα κατάργηση του “κουκουλονόμου” βάσει του οποίου έχουν στηθεί κατηγορίες για πολλούς αγωνιστές/αγωνίστριες και έχουν διωχθεί και μέλη της Αριστερής Ενότητας όσο και το αίτημα για ειδικά μέτρα για τους ασθενείς, τα άτομα με αναπηρία και τους ανηλίκους ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει δεκτή η ποινικοποίηση των συγγενικών και κοινωνικών σχέσεων, όπως στην περίπτωση των συγγενών των ΣΠΦ. Ως Αριστερή Ενότητα αγωνιζόμαστε για τη ρήξη με το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που ωθούσε ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες σε μια κατάσταση εξαίρεσης, ξεκινώντας από τους μετανάστες και τους πολιτικούς κρατουμένους και στερώντας τους βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Το προηγούμενο διάστημα, ανοίξαμε τα ζητήματα αυτά στον κοινωνικό μας χώρο, το πανεπιστήμιο, μέσω κειμένων, εκδηλώσεων και τοποθετήσεων στα συλλογικά όργανα των φοιτητικών συλλόγων. Στη νέα συγκυρία και με το σχηματισμό νέας κυβέρνησης με κορμό το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, θεωρούμε πως ανοίγονται νέα πεδία διεκδίκησης των αιτημάτων αυτών με σημαντικές προοπτικές νίκης. Η απόφαση όμως για δραστηριοποίηση σχετικά με τα ζητήματα αυτά θεωρούμε πως πρέπει να προκύπτει με δημοκρατικό τρόπο από τις συλλογικές διαδικασίες των επιμέρους κοινωνικών χώρων, εν προκειμένω των σχολών μας, προκειμένου το κίνημα αποκατάστασης των δικαιωμάτων των κρατουμένων να κοινωνικοποιηθεί και να καταστεί μαζικό, αποτελεσματικό και ηγεμονικό σε μια κοινωνία που δεν θα ανέχεται ούτε την ποινικοποίηση των πεποιθήσεων ούτε την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τη διατήρηση του ελληνικού Γκουαντάναμο.
Εξάλλου το πανεπιστήμιο που εμείς ονειρευόμαστε είναι ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος όπου θα συζητάμε και θα αποφασίζουμε δημοκρατικά, δραστηριοποιούμενοι/ες σε όλα τα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία και κυρίως την κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας.
Να καταργηθούν ΤΩΡΑ οι φυλακές τύπου Γ!

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Καταγγελίες και άλλα φανταστικά τέρατα

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκαν μπροστά μας στους διαδρόμους της Φιλοσοφικής κάτι καταγγελίες απ την ΕΑΑΚ, σχετικά με την μη υπογραφή της ΑΡΕΝ σε ψήφισμα που κατέθεσε στο ΔΣ η ΠΚΣ. Αρχικά γελάσαμε λίγο με τον τυχοδιωκτισμό που φέρει η εν λόγω καταγγελία, αφού αν υπήρχε ανάλογη κίνηση κάθε φορά που η ΠΚΣ στα ΔΣ κόβει προτάσεις και κινητοποιήσεις του ευρύτερου ενωτικού κινήματος, ο δημόσιος λόγος εντός της σχολής θα θύμιζε λίβελο. Σε δεύτερο χρόνο εκνευριστήκαμε με το γεγονός ότι μια αριστερή συλλογικότητα επιλέγει συνειδητά να μην παραθέτει τους λόγους για τους οποίους εγγράφως διαφωνήσαμε, ενδιαφερόμενη περισσότερο να δημιουργήσει «σημεία και τέρατα» παρά να προάγει μια ουσιώδη πολιτική αντιπαράθεση.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δε διαφωνήσαμε με το ίδιο το αίτημα της κινητοποίησης (αύξηση της χρηματοδότησης-δημόσια και δωρεάν παιδεία), αλλά διαφωνήσαμε με ένα ηττοπαθές πολιτικό πλαίσιο που έλεγε πως το Υπουργείο Παιδείας είναι ενσωματωμένο αφού αποδέχεται τα πλαίσια της ΕΕ. Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές συμπυκνώνουν έναν πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό με ξεκάθαρη μεροληψία υπέρ των υποτελών, συνεπώς και το πεδίο διεκδίκησης για το φοιτητικό κίνημα φαντάζει θετικότερο. Τελικά, αν θα ενσωματωθεί ή όχι η νέα κυβέρνηση, εξαρτάται άμεσα και απ τις δικές μας αντιστάσεις, οπότε οι κινητοποιήσεις με ριζοσπαστική κατεύθυνση αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για την θετική έκβαση του εγχειρήματος της αριστερής κυβέρνησης.

Σε αυτή τη λογική, θέλοντας να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε την κινητοποίηση, προτείναμε στη συνεδρίαση του ΔΣ να συνθέσουμε στο πολιτικό πλαίσιο προς μία κοινή διατύπωση. Η πρακτική της περιχαράκωσης βέβαια δεν αφήνει χώρο για εκπτώσεις για την ΠΚΣ που παταγωδώς απουσιάζει από συλλογικές διεκδικήσεις όταν αυτές δε γίνονται υπό το δικό της πλαίσιο. Σίγουρα απ την εν λόγω συλλογικότητα δεν προσδοκούμε δημοκρατικές ευαισθησίες και ενωτική δράση. Αν και για μας η ενότητα δοκιμάζεται και συγκροτείται στη βάση του φοιτητικού σώματος, στις Γενικές Συνελεύσεις. Προκειμένου όμως οι συνελεύσεις να καταφέρουν να λειτουργήσουν προωθητικά και δημιουργικά, απαιτείται ο άμεσος εκδημοκρατισμός τους και η απεμπόληση λογικών πρωτοπορίας και παραταξιακής οικοδόμησης. Οι συλλογικές διαδικασίες του Συλλόγου μας καλούνται να γίνουν ένα ζωντανό αντιπαράδειγμα για την οργάνωση της καθημερινότητας μας, στην κατεύθυνση του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού του Πανεπιστημίου.

Σε πείσμα όσων θέλουν να φαντάζονται τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κρατούν στάση αναμονής, δηλώνουμε ανυποχώρητα πως ο ορίζοντάς μας είναι η δημοκρατική οργάνωση των από κάτω, για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να ζήσουμε αλλιώς.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΡΕΝ ΣΤΗΝ Γ.Σ. 10/3

Μετά τις εκλογές την 25ης Γενάρη, παρατηρούμε την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Οι πολίτες με την ψήφο τους αποφάσισαν την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας και του αυταρχισμού της προηγούμενης Κυβέρνησης, ενώ έδειξαν την ανάγκη για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Βλέπουμε, έτσι, για πρώτη φορά να αναδεικνύεται πρώτο ένα κόμμα της Αριστεράς και να  γεννιούνται νέες ελπίδες για την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών. Είναι φανερό ότι η συγκρότηση μίας  Κυβέρνησης με ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανοίγει νέες προοπτικές, τόσο για τους εργαζόμενους με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, όσο και για την νέα γενιά με την αναβάθμιση της παιδείας.  Ταυτόχρονά, δίνεται η δυνατότητα να ακουστούν τα αιτήματα των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων, όπως των προσφύγων, των μεταναστών, των κρατούμενων και της lgbtqi κοινότητας. Επιπλέον, στον οικονομικό τομέα, η νέα Κυβέρνηση μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο προσπαθεί να διαπραγματευθεί με την Ευρώπη το χρέος της Ελλάδα, δίνοντας μάχη ενάντια στις αυταρχικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας,  έχοντας παράλληλα την έμπρακτη στήριξη της κοινωνίας με τις μεγάλες συγκεντρώσεις στις πλατείες.

 Στο νέο μετεκλογικό τοπίο, στο οποίο όμως οι συσχετισμοί και οι αντιλήψεις παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες εντός του πανεπιστημίου, ανοίγονται νέα πεδία και διευρύνονται τα περιθώρια για νέους αγώνες. Οι διεκδικήσεις του προηγούμενου διαστήματος πρέπει να μείνουν ψηλά στην ιεράρχηση, τόσο  για την διαβεβαίωση ότι η Κυβέρνηση  θα υλοποιήσει τις προγραμματικές της δεσμεύσεις σχετικά με την παιδεία, όσο και για την αναβάθμιση τους και την βήμα-βήμα επίτευξη στόχων, όπως π.χ. η καθολική μέριμνα. Οι δεσμεύσεις του νέου υπουργού για δικαίωση των αιτημάτων των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος δεν πρέπει να φέρει το φοιτητικό κίνημα σε αμηχανία αλλά αντιθέτως να απελευθερώσει μία δημιουργική δύναμη για ένα κίνημα οργανωμένο πάνω σε δημοκρατικές αρχές και θετικά προτάγματα.

Συνεπώς, στο κατεξοχήν πεδίο δράσης μας, το πανεπιστήμιο, συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα μέχρι τώρα αιτήματά μας θέτοντας και νέες αιχμές για τις οποίες το φοιτητικό κίνημα καλείται να παλέψει. Ένα πανεπιστήμιο που απαντάει στις ανάγκες μας δεν μπορεί παρά να είναι δωρεάν και δημόσιο και να αποτελεί βασικό χώρο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης των φοιτητών και φοιτητριών και όχι απλώς ένα χώρο διεξαγωγής μαθημάτων. Η καθολική μέριμνα, επίσης με τη μορφή στέγασης, σίτισης και παροχής συγγραμμάτων παραμένει πρώτιστο αίτημά μας, για ένα πανεπιστήμιο χωρίς ταξικούς φραγμούς. Πέραν αυτού, μιλώντας για δημοκρατία μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου, διεκδικούμε τη συμμετοχή των φοιτητών και των φοιτητριών στη διαμόρφωση του γνωστικού τους αντικειμένου και σε βασικά  ζητήματα διοικητικής φύσεως αλλά και επιδιώκουμε τον εκδημοκρατισμό των συλλογικών διαδικασιών, όπως είναι οι συνελεύσεις του φοιτητικού συλλόγου. Επιπλέον,  ο ερευνητικός ρόλος  του πανεπιστημίου δεν μπορεί να συγχέεται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες και χρηματοδοτούμενα προγράμματα από εταιρείες, καθώς δεν πρέπει να προωθεί τέτοιου είδους συμφέροντα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να οικοδομήσουμε ένα φοιτητικό κίνημα όχι πια αμυντικό αλλά δημιουργικό. Οφείλουμε να ξαναδούμε το πανεπιστήμιο μέσα από το πρίσμα των αναγκών μας, διαχέοντας εκτός των άλλων παντού την δημοκρατία και μετατρέποντας τις συλλογικές μας δομές συζήτησης και απόφασης, τις γενικές συνελεύσεις, από απλώς εργαλείο για κινηματικές περιόδους σε μέσο γενικά για την οργάνωση της ίδιας μας της καθημερινότητας.




Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ


Η αρχή του νέου εξαμήνου συμπίπτει με μία νέα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Στις εκλογές τις 25 Ιανουαρίου οι πολίτες έστειλαν μήνυμα απόρριψης της λιτότητας και των αυταρχικών πρακτικών της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Η ανάδειξη ενός κόμματος της αριστεράς σε πρώτο σίγουρα γεννά ελπίδες στον κόσμο που έχει υποφέρει τόσο πολύ από τα μνημόνια και τις πολιτικές που τα συναρθρώνουν. Οι προγραμματικές δηλώσεις της συγκυβέρνησης μάλιστα χαροποίησαν ιδιαίτερα τον κόσμο της εργασίας με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού. Η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται να ανασυγκροτήσει το κράτος πρόνοιας και δικαίου για να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων. Εξίσου σημαντικές είναι οι προοπτικές που διανοίγονται για μια χαμένη γενιά, για την νεολαία, αλλά και η έκφραση αιτημάτων αποκλεισμένων κοινωνικών κατηγοριών όπως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, η lgbtqi κοινότητα και οι κρατούμενοι. Παρά τις όποιες δεσμεύσεις όμως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Με την ανάθεση δεν κέρδισε κανείς τίποτα. Τα κινήματα είναι αυτά που θα κρίνουν εν τέλει τον αγώνα.

Σίγουρα η συγκρότηση μιας προοδευτικής Κυβέρνησης, με αριστερό πρόγραμμα, που να μπορεί να διαλέγεται με τους ‘‘από τα κάτω’’ και να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας, συμβάλλει στην προώθηση των αιτημάτων των κινημάτων και στην δικαίωση πολλών αγώνων. Ωστόσο, καταρρίπτοντας την λογική της ανάθεσης και της “από τα πάνω’’ λύσης, οι αγώνες και η κινηματική δράση δεν τελειώνουν εδώ. Αντίθετα, η ύπαρξη ενός ευνοϊκού πεδίου διάδρασης της κοινωνικής βάσης με τις θεσμικές εξουσίες ανοίγει νέες προοπτικές για τα κινήματα και παρουσιάζει πρόσφορο έδαφος για νέες πιο αναβαθμισμένες διεκδικήσεις. Άλλωστε, όσο θα υπάρχουν τάξεις, θα συνεχίζεται και η ταξική πάλη, η οποία διαπερνά όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αγώνες τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και στο δρόμο πρέπει να συνεχίζονται, να διαπλέκονται και να αποκτούν συμπληρωματικές σχέσεις. Μέσα απ την οργάνωση των “από τα κάτω” μπορούμε να διευρύνουμε την πολιτική ανατροπή που συντελείται και να προβούμε σε μια ιδεολογική αντεπίθεση προς όφελος των πολλών, των καταπιεσμένων, της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας.

Στο χώρο του πανεπιστημίου ανοίγονται νέα πεδία διεκδίκησης. Ενώ μέχρι τώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν στόχο να διαλύσουν τα πανεπιστήμια και οι φοιτητές πάλευαν για να σώσουν στοιχειώδεις δημόσιες λειτουργίες, όπως συνέβη στην περίπτωση της απόλυσης των διοικητικών, αλλά και να σταματήσουν μη τεκμηριωμένες ενέργειες για διαγραφές φοιτητών, θεωρούμε ότι τώρα οι δεσμεύσεις ενός αριστερού προγράμματος της νέας Κυβέρνησης δίνουν χώρο για νέα αιτήματα, πιο αναβαθμισμένα. Διαμορφώνοντας το δικό μας όραμα για το Πανεπιστήμιο και διεκδικώντας το στο τώρα μέσα από ανοιχτές διαβουλεύσεις, καλούμαστε να δομήσουμε σχέσεις ισότητας, αλληλεγγύης και συνεργατικότητας μεταξύ μας, στον ορίζοντα της δημοκρατίας των από τα κάτω. Το φοιτητικό κίνημα διεκδικεί πλέον τη θέση του μέσα σε ένα δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο, με τον ενεργό του ρόλο τόσο στον προσδιορισμό του γνωστικού του αντικειμένου, όσο και στις διαδικασίες της διοίκησης του πανεπιστημίου. Γιατί αν δεν έχουν λόγο οι ίδιοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες για το πρόγραμμα σπουδών τους και είναι τελείως αποκλεισμένοι από την διοίκηση του πανεπιστημίου τους, είναι επισκέπτες στο σπίτι τους.