Παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας

Να ονειρευτούμε διαφορετικά την καθημερινότητά μας, να δημιουργήσουμε το Πανεπιστήμιο των ονείρων μας!

Σε μία περίοδο που η ένταση της επίθεσης στη νεολαία, τον κόσμο της εργασίας και την κοινωνία οξύνεται, το κράτος εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή η διαδικασία επιβολής του κράτους σε αντιδιαστολή με τη διαδικασία απόσπασης συνέναισης μεταπολιτευτικά, επιχειρείται να γίνει κανονικότητα. Αυτό το βιώνουμε σε διάφορες πτυχές της κοινω νικής και πολιτικής ζωής. Αυτό το βλέπουμε από την όξυνση της εργασιακής εκμετάλευσης (ανεργία, επισφάλεια, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, εργοδοτική τρομοκρατία), την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας (απαγορεύσεις διαδηλώσεων, λογοκρισία, ποινικοποίηση συνδικαλισμού), την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού μέσω της κατάστασης εξαίρεσης (στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές τύπου Γ, διακρίσεις βάσει ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, μεταναστευτικό). Στα καθ’ ημάς, το παραπάνω πλαίσιο περιγράφεται μέσα από τη μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε παροχή για λίγους και εκλεκτούς και από τον μετασχηματισμό της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο και μέσα από τα πιο τρελά όνερια του νεοφιλελευθερισμού, επιτελείται η πλήρης αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου όπως το ξέραμε από το επιστημονικό μέχρι το εργασιακό πεδίο, με βασικό κορμό αυτής το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου βάσει των επιταγών της Μπολόνια. Η κατάτμηση των ακαδημαϊκών αντικειμένων σε τριετή προγράμματα κατάρτισης βάσει της λογικής ατομικών φακέλων προσόντων και η συνακόλουθη κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων συστήνουν την πρώτη πτυχή της μετάλλαξης του Πανεπιστημίου. Η μετάλλαξη αυτή αποτυπώνεται και στον τρόπο λειτουργίας του. Η διεύρυνση του πεδίου εκμετάλευσης από τις επιχειρήσεις (εργολαβίες, δίδακτρα ήδη στο μεταπτυχιακό επίπεδο, η μετατροπή σίτισης-στέγασης σε παροχή για λίγους-ες), η αυταρχικοποίηση στον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου (υπερεξουσίες πανεπιστημιακών οργάνων, πειθαρχικά συμβούλια, ποινικοποίηση συλλογικών διαδικασιών) και η πρωτοφανής για τα ακαδημαϊκά δεδομένα πειθάρχηση των υποκειμένων (διαγραφές, όριο σπουδών, σεκιούριτι, face control) ολοκληρώνουν την εικόνα της εκ βάθρων αλλαγής του χαρακτήρα του δημοσίου, δωρεάν και δημοκρατικού Πανεπιστημίου.

Ενάντια στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστημίο και η οποία συστήνει μια νέα ταυτότητα για την νεολαία, εμείς αντιπαραθέτουμε τα δικά μας οράματα. Το Πανεπιστήμιο είναι για μας χώρος κοινωνικού πειραματισμού που ενισχύει τις συλλογικές διεργασίες που πρέπει να χαρακτηρίζονται απ τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και το σεβασμό στο διαφορετικό. Αυτός ο τρόπος διαδικασιών δε μπορεί παρά και να διαπερνά τον τρόπο με τον οποίο κάνουν πολιτική οι συλλογικότητες που στόχο έχουν να υλοποιήσουν στο τώρα το Πανεπιστήμιο των πολλών και των αναγκών τους και καμία θέση σε αυτό δεν έχουν οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ). Και ο τρόπος διεκδίκησης αυτού του Πανεπιστημίου δε μπορεί να είναι άλλος από τα χαρακτηριστικά του Πανεπιστημίου των αναγκών και των ονείρων μας. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να μπει σε διαδικασίες εμβάθυνσης της δημοκρατίας και ουσιαστικής συμμετοχής όλων των φοιτητριών και των φοιτητών σε αυτό στον ορίζοντα μιας νέας αυτοθέσμισης. Μέσα σε αυτούς τους ενδιαφέροντες καιρούς και οι διαδικασίες της Αριστερής Ενότητας έρχονται να βάλουν απ τη δική τους σκοπιά τη δική τους συμβολή στην υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού και της πολιτικής των από τα κάτω. 

Παρασκευή 19/12 στις 15:00 στο κτίριο Γκίνη στο κάτω Πολυτεχνείο

Συζητάμε και οργανωνόμαστε στην παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της ΑΡ.ΕΝ.

Συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους Σύρους πρόσφυγες του Συντάγματος

Η αλληλεγγύη κρατάει τους πρόσφυγες στην ζωή

Από τις 19 Νοεμβρίου οι Σύροι πρόσφυγες βρίσκονται στο Σύνταγμα ζητώντας από την Πολιτεία να αναγνωρίσει την έκτακτη συνθήκη στην οποία βρίσκονται και να προχωρήσει σε άμεσα μέτρα για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους. Μάλιστα δε δίστασαν να βάλουν τα σώματά τους μπροστά με όπλο την απεργία πείνας για αρκετές μέρες. Το αίτημα για παροχή της αναγκαίας προστασίας στους απελπισμένους φυγάδες ενός άγριου και παρατεινόμενου πολέμου είναι δίκαιο και κανένα επιχείρημα νομικού κωλύματος ή οικονομικού ελλείμματος δε μπορεί να επιστρατεύεται για να το αποκρούσει. Την ώρα μάλιστα, που οι πρόσφυγες από τη Συρία, άντρες, γυναίκες κυρίως όμως και μικρά παιδιά συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα για ζωή με αξιοπρέπεια στις πλημμυρισμένες από την βροχή πλάκες  της πλατείας Συντάγματος.

Η ελληνική Πολιτεία διαθέτει μια πολιτική ασύλου αρκετά προβληματική αφού το πολιτικό άσυλο δε συνοδεύεται από μέριμνα για στέγαση, σίτιση, περίθαλψη και εργασία. Από την άλλη, βάσει των ευρωπαϊκών συμβάσεων, απαγορεύει την ελεύθερη μετακίνηση στην Ευρώπη, παρέχοντας μόνο ταξιδιωτικά έγγραφα για τρίμηνη παραμονή σε άλλες χώρες της ΕΕ. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, να ενεργοποιήσει την αρμόζουσα κοινοτική οδηγία και να την προτείνει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς για να αναγνωριστούν οι Σύροι ως θύματα πολεμικών συρράξεων και να εξασφαλίσουν ελεύθερη μετακίνηση.

Οι Σύριοι φυγάδες του πολέμου είναι πρόσφυγες και η Ελλάδα, ως κομμάτι της κοινότητας των κρατών που οδήγησαν συνειδητά τη χώρα αυτή στην καταστροφή, οφείλει να τους παράσχει προστασία, καλύπτοντας τις άμεσες ανάγκες στέγασης και σίτισης, βασικής ιατρικής περίθαλψης και προστασίας των παιδιών και των ευάλωτων ατόμων. Στον αντίποδα της ελληνικής κυβέρνησης μια σειρά αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και ατόμων έχουν συγκροτήσει μια συνέλευση για την  οργάνωση της αλληλεγγύης, τόσο με όρους άμεσους  και έμπρακτους όσο και με όρους διεύρυνσης της κοινωνικής απεύθυνσης των αιτημάτων τους.               

         

Στην βάση των παραπάνω ο ΦΣ Φιλοσοφικής μέσω της Γενικής του Συνέλευσης αποφάσισε την έμπρακτη στήριξη στον αγώνα των Σύρων προσφύγων για αξιοπρέπεια. Επομένως την Δευτέρα 15/12 από τις 12:00 έως τις 15:00 συγκεντρώνουμε στο αίθριο της Φιλοσοφικής τα εξής είδη πρώτης ανάγκης:

•         Τρόφιμα με μεγάλη διάρκεια ζωής
•        Κουβέρτες και είδη ρουχισμού
•        Φάρμακα (κυρίως αντιπυρετικά και παυσίπονα)
•       Υποστρώματα, sleeping bag

Η στήριξη του αγώνα τους είναι στήριξη του αγώνα κάθε καταπιεσμένου.

Συντονιστική επιτροπή  της απόφασης του ΦΣ Φιλοσοφικής στις 11/12/14

Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

(κείμενο συμβολής της ΑΡ.ΕΝ ΦΛΣ στη Γ.Σ. του Φ.Σ., 11/12/2014)

Αν μπορούσαμε σε τρεις λέξεις να συμπυκνώσουμε το νόημα του θεσμού του Πανεπιστημίου αυτές τις μέρες, αυτές οι τρεις λέξεις θα ήταν «Πανεπιστήμιο έκτακτης ανάγκης». Κι αυτό γιατί το Πανεπιστήμιο έχει γίνει ένα πεδίο ιδεολογικής (καμιά φορά και κυριολεκτικής) μάχης. Κι αν θέλαμε να κάνουμε το ίδιο και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κράτος οι λέξεις δεν θα άλλαζαν πολύ: «Κράτος έκτακτης ανάγκης».

Πανεπιστήμιο έκτακτης ανάγκης

Ας το δούμε λίγο συνοπτικά. Αυτή τη στιγμή οι κυρίαρχοι, των οποίων ενδοπανεπιστημιακός πρωτοπόρος είναι ο Θ. Φορτσάκης, έχουν στο μυαλό τους δύο εικόνες για το πανεπιστήμιο. Από την μια, το δικό τους πανεπιστήμιο, το «καθαρό», το «εξορθολογισμένο», το ανταγωνιστικό και παραγωγικό, το εναρμονισμένο με τους νόμους και τους ρυθμούς της αγοράς, το τεχνοκρατικό, το αποστειρωμένο από πολιτικά μικρόβια και ιδεολογικές αγκυλώσεις, με λίγα λόγια το πανεπιστήμιο της νεοφιλελεύθερης ουτοπίας. Από την άλλη, το πανεπιστήμιο όπως δημιουργήθηκε στη Μεταπολίτευση, το «μολυσμένο», το «νοσηρό», με την εμπλοκή των πολιτικοποιημένων φοιτητών στη διοίκηση που «κολλάει» τις μεταρρυθμίσεις, με τους «τραμπούκους» που μας εμποδίζουν να γίνουμε «Ευρωπαίοι».

Ποιος είναι ο υπεύθυνος; Οι φοιτητές, φυσικά. Οι φοιτητές, κυρίως αριστεροί ή αναρχικοί ή πολλές φορές και μη ιδεολογικά αυτοπροσδιοριζόμενοι φοιτητές που αναπτύσσουν ένα ενδιαφέρον για τα κοινά, βρίσκονται στο στόχαστρο ως τα «μιάσματα» που αρρωσταίνουν το πανεπιστήμιο και δεν το αφήνουν να αποκτήσει την ευρωστία των αγορών και του ιδιωτικού κεφαλαίου. Συγκροτούνται, λοιπόν, ως ο εχθρός εντός του πανεπιστημίου, όπως άλλοτε οι μετανάστες συγκροτήθηκαν ως εχθροί εντός της κοινωνίας. Ο εχθρός αυτός πια δεν είναι νόμιμος ή παράνομος. Είναι απλά εχθρός και ως τέτοιος πρέπει να πολεμηθεί. Ο Θ. Φορτσάκης όταν περιφρουρεί με ΜΑΤ την Πρυτανεία ή τη Νομική δεν δρα εντός της νομιμότητας. Ούτε ισχυρίζεται πως το κάνει. Ισχυρίζεται όμως, κι αυτή ακριβώς είναι η επικοινωνιακή του γραμμή, πως ό,τι κάνει νομιμοποιείται από το μέγεθος της απειλής που αυτά τα «μιάσματα» αποτελούν για το πανεπιστήμιο. Οι μεταφορές από την ιατρική γλώσσα («μικρόβιο», «αρρώστια», «μολυσμένο») δεν είναι τυχαίες: ο ασθενής νοσεί και για να υγιάνει το μικρόβιο πρέπει να εξοντωθεί. 

Το ερώτημα είναι βέβαια τι ωφελεί τους κυρίαρχους η παγίωση αυτού του ερμηνευτικού σχήματος του «εσωτερικού εχθρού». Σε πολλά και σημαντικά. Αφενός, χρησιμοποιούν τον «εχθρό», ενόψει της απειλής του οποίου αιτιολογούν και επιβάλλουν όλες τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν στο πανεπιστήμιο. Όσες αντιδράσεις κι αν υπάρξουν από τα αγωνιζόμενα κομμάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτές δεν θα έχουν κανένα κύρος στην κοινή γνώμη λόγω της προληπτικής κατάταξης τους στην κατηγορία του «εχθρού». Αφετέρου, οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν θέλουν να στεριώσουν και να διαιωνιστούν. Κι αυτό επιτυγχάνεται με τη συγκρότηση μιας εναρμονισμένης με αυτές ταυτότητας φοιτητή. Ενός φοιτητή εγκλωβισμένου στο δόγμα «νόμος και τάξη», ενός φοιτητή θιασώτη του ατομικού δρόμου, ενός φοιτητή απροβλημάτιστου από την κοινωνική αδικία, ενός φοιτητή που «δεν θέλει μπλεξίματα», που είναι τυλιγμένος σαν το μπιφτέκι μες στο σελοφάν (Baudrillard)  και δεν κινδυνεύει μα ούτε και ζει.

Οι securities μπορούν επίσης να ερμηνευθούν υπό αυτό το πρίσμα. Ακόμα και αν τα πανεπιστήμια ήταν πράγματι κέντρα ανομίας οι securities δεν έχουν καμιά πρακτικά χρησιμότητα. Υπάρχουν όμως προς επίρρωση του επιχειρήματος της ύπαρξης του «εχθρού». Αν υπάρχουν σεκιούριτι, καλλιεργείται ο φόβος για την ανομία και ο «εχθρός» φαντάζει πραγματικός.

Και πως σκοπεύουν να ξεφορτωθούν εν τέλει τον «εχθρό», δηλαδή εμάς; Εδώ εισάγεται το στοιχείο των ταξικών φραγμών. Όταν θα τελειώσουν τις μεταρρυθμίσεις τους και δεν θα έχουν ανάγκη πια τον εσωτερικό εχθρό, αυτός θα έχει μείνει ήδη έξω λόγω της ταξικής φύσης των μεταρρυθμίσεων αυτών. Στο πανεπιστήμιο θα έχουν μείνει οι έχοντες αρκετά ώστε να πληρώνουν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές, δίδακτρα. Το κατ’ αυτούς υγιές πανεπιστήμιο ως γκέτο πλουσίων.

Κράτος έκτακτης ανάγκης

Το δε κοινωνικό πεδίο χαρακτηρίζει επίσης μια νομιμότητα a la carte και φυσικά ο στιγματισμός ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ως εχθρών. Οι απεργός πείνας Ν. Ρωμανός οδηγείται στο θάνατο διεκδικώντας κάτι το οποίο προβλέπεται από τους νόμους. Παρόλα αυτά, αυτό δεν λαμβάνεται υπόψη γιατί ο Ρωμανός ανήκει στους εχθρούς. Εκεί που ανήκουν οι διαπομπευμένες από τον νυν Υπουργό Παιδείας οροθετικές γυναίκες (μία εξ αυτών αυτοκτόνησε πριν λίγες μέρες), εκεί που ανήκουν και οι Σύριοι πρόσφυγες, τους οποίους το Υπουργείο του μπασκετμπολίστα Κικίλια χαρακτήρισε υγειονομικό κίνδυνο.

Η απεργία πείνας είναι μια σύγχρονη μορφή αντίστασης. Απέναντι σε μια εξουσία που αξιώνει να διαχειρίζεται τη ζωή και τα σώματα των ανθρώπων (φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ.) ο Ν. Ρωμανός και οι άλλοι απεργοί πείνας ξαναπαίρνουν την αυτοδιάθεση των σωμάτων τους στα χέρια τους και την αμφισβητούν έμπρακτα.

Η δικαίωση του Νίκου Ρωμανού προφανώς δεν αναιρεί αυτή την ανάλυση. Απλούστατα, η δική του επιμονή στη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της «ανάσας ελευθερίας»  καθώς και το μαζικό και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που αναδύθηκε σε όλη την Ελλάδα νομιμοποίησαν κοινωνικά το δίκαιο αίτημα του και άσκησαν τις απαραίτητες πιέσεις στην Κυβέρνηση να δεχθεί τη λύση που πρότειναν τα άλλα πολιτικά κόμματα (πλην της Χρυσής Αυγής που είχε ίδια γραμμή με τη Νέα Δημοκρατία). Βεβαίως, η λύση του «βραχιολακίου» αφήνει τον προβληματισμό για το πώς η χρήση του στο μέλλον μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες περιστάσεις (π.χ. υποδίκων) φτιάχνοντας ένα ασφυκτικό, πανοπτικό και οργουελικό σκηνικό. Παρόλα αυτά, στην προκειμένη περίπτωση των εκπαιδευτικών αδειών ήταν πράγματι ένα προχώρημα σε σχέση με τον υπάρχοντα σωφρονιστικό κώδικα.

Και τώρα τι;

Μπροστά στην ασταμάτητη περιστολή δικαιωμάτων πρέπει να απαντάμε με δημοκρατία και δια αυτής να οργανωνόμαστε σε μαζικούς και διαρκής αγώνες. Γυρνώντας στις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών μας Συλλόγων, επανανοηματοδοτώντας τες, κάνοντας τες πιο δημοκρατικές και συμμετοχικές, αναβαθμίζοντας ποιοτικά τον διάλογο οφείλουμε να βρούμε το όραμα που μας συνέχει όλους και όλες και να αγωνιστούμε με αλληλεγγύη και συλλογικότητα μακριά από ιδιοκτησιακές και διασπαστικές λογικές. Να επανοικειοποιηθούμε την νομιμότητα αναδεικνύοντας πως αυτή πηγάζει από το δίκιο των καταπιεσμένων.

Είναι σαφές ότι οι κυρίαρχοι έχουν ένα όραμα για την κοινωνία. Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε και εμείς το δικό μας και να αρχίσουμε βήμα-βήμα την οικοδόμηση του. Να σκιαγραφήσουμε με εργαλείο τον κοινωνικό πειραματισμό το πανεπιστήμιο των αναγκών και την κοινωνία των ονείρων μας. Ο Ν. Ρωμανός και οι αλληλέγγυοι απεργοί πείνας, οι διαμαρτυρόμενοι Σύριοι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι αγωνιζόμενοι φοιτητές είναι όντως μικρόβια. Τα μικρόβια που μολύνουν αυτή την σάπια κοινωνία με τον σπόρο της ανατροπής.

Εδώ Πανεπιστήμιο: τι μας αφορά η εκλογή του ΠτΔ;

Για την ακρίβεια μας αφορά η μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία θα οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης και στην προκήρυξη εκλογών. Και τι αφορά αυτό τη Γενική Συνέλευση ενός Φοιτητικού Συλλόγου; Την αφορά ακριβώς γιατί το πανεπιστήμιο δεν αιωρείται υπεράνω της κοινωνίας αλλά αντίθετα είναι οργανικό της κομμάτι. Με αυτή την έννοια, οι πολιτικές εξελίξεις και επιλογές που συμβαίνουν σε επίπεδο κοινωνίας επηρεάζουν σημαντικά και τον χώρο του πανεπιστημίου. Για να οικοδομήσουμε, επομένως, με φαντασία, αγωνιστική διάθεση και δημιουργικότητα το πανεπιστήμιο των αναγκών μας, το πανεπιστήμιο που θέλουμε θα πρέπει ταυτόχρονα να αγωνιστούμε και για την κοινωνία που θέλουμε και το πρώτο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εντός της δεύτερης. Η διαφαινόμενη λοιπόν κυβέρνηση της αριστεράς, χωρίς αυταπάτες πως μπορεί να αποτελέσει από μόνη της την ικανή συνθήκη, αποτελεί όμως την αναγκαία προκειμένου τα κινήματα και η από τα κάτω κοινωνική κίνηση να βρουν τον χώρο να οικοδομήσουν βήμα – βήμα μια χειραφετημένη κοινωνία. Κι ας είναι αυτή η κυβέρνηση της αριστεράς ο κόμβος μέσα από τον οποίον θα περάσει ο κοινωνικός μετασχηματισμός…

Για το φοιτητικό κίνημα, για τις νίκες της γενιάς μας, για την ανατροπή τους!

(Ανακοίνωση συντονιστικού σχημάτων Αριστερής Ενότητας)

Η δυναμική παρουσία του Φοιτητικού Κινήματος για ακόμη μία εβδομάδα στους δρόμους της Αθήνας και της περιφέρειας στα πλαίσια και της Πανεργατικής Απεργίας, καθώς και οι μαζικές γενικές συνελεύσεις σε μια σειρά Φοιτητικών Συλλόγων ορίζουν το πλαίσιο συζήτησης από εδώ και στο εξής. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες βγαίνουν για άλλη μια φορά στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους σε παιδεία, εργασία και ζωή με αξιοπρέπεια. Οι υπηρέτες της κυβερνητικής πολιτικής, αυτοί που τσακίζουν την κοινωνία και πετάνε μια ολόκληρη γενιά στο περιθώριο, καλά θα κάνουν να φοβούνται το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, καλά θα κάνουν να φοβούνται μια γενιά που πλέον δεν έχει σχεδόν τίποτα να χάσει.

Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε ότι αυτή τη στιγμή η μάχη για την ανατροπή τους πρέπει να αποτελέσει υπόθεση ενός δυναμικού φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος, που θα προτάσσει τις ανάγκες μας και θα καταφέρνει να εμπλέκει μέσα σε αυτό την πλειοψηφία των φοιτητών-τριών που πλήττονται από την ασκούμενη πολιτική. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα, προκειμένου να μπορεί να εμπνέει και να εμπλέκει τη φοιτητική πλειοψηφία, οφείλει να αναζητά τη νομιμοποιητική του ισχύ στις δημοκρατικές και συμμετοχικές του διαδικασίες, από τη βάση των Φοιτητικών Συλλόγων και τις Γενικές Συνελεύσεις μέχρι τις διαδικασίες συντονισμού και τα Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων. Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα που να διεκδικεί τις ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας το οποίο θα υπερβαίνει το άθροισμα συλλογικοτήτων και πολιτικών δυνάμεων.

Είναι προφανές ότι τα γεγονότα που ακολούθησαν το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της προηγούμενης Τετάρτης (26/11), με κανέναν τρόπο δεν προωθούν το στόχο για ένα συμμετοχικό, δημοκρατικό, αλλά και πολιτικά επικίνδυνο φοιτητικό κίνημα. Η πρωτοβουλία συγκεκριμένης μερίδας συναγωνιστών της ΕΑΑΚ, να μπουν πρωτοβουλιακά στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, δίχως να έχουν εκθέσει αυτή τους τη διάθεση σε καμία συλλογική διαδικασία (από Γενικές Συνελεύσεις μέχρι Συντονιστικά Κατάληψης), συνιστά μεγάλη προβληματική. Μία προβληματική, η οποία ευθύνεται μεταξύ άλλων για τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας μέσα στο φοιτητικό κίνημα και η οποία, βασικά, αφήνει εκτός κάθε συνάδελφο και κάθε συναδέλφισσα που θέλουν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου και να έχουν λόγο μέσα σε αυτές. Συνάμα, με αυτή την πρωτοβουλία για απόπειρα κατάληψης της Πρυτανείας, δεν μπόρεσε για ακόμη μία φορά να διεξαχθεί το Συντονιστικό Γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, και γι’αυτό την πολιτική ευθύνη φέρουν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις.

Εμείς από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για μια δυναμική απαντήση απέναντι στον Πρύτανη του ΕΚΠΑ, στην κυβέρνηση και τον αυταρχισμό που επιδικνύει και συνολικά σε όσους επιτίθενται αυτή τη στιγμή στο Φοιτητικό Κίνημα. Θεωρούμε όμως ότι καμία τέτοια δυναμική απάντηση δεν θα προκύψει, στο βαθμό που οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται τη μοναδική τους αλήθεια ως “αυτονόητη” για το κίνημα, ανεξάρτητα και πάνω από τις δημοκρατικές διαδικασίες που εξελίσσονται μέσα σε αυτό. Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε διαδικασίες όπως το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων ως ουσιαστικές πολιτικές διαδικασίες του Κινήματος, που στη βάση της δημοκρατικής τους οργάνωσης και της μαζικής συμμετοχής σε αυτές, μπορούν να λειτουργούν προωθητικά. Θεωρούμε ότι το Φοιτητικό Κίνημα έχει ανάγκη τέτοιες διαδικασίες, οπότε και είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση πραγματοποίηση συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων την Τετάρτη 3/12 μετά το τέλος της πορείας.

Πρώτη προτεραιότητα παραμένει η οικοδόμηση ενός δυναμικού, μαζικού και πολιτικά επικίνδυνου Φοιτητικού Κινήματος σε πείσμα οποιασδήποτε αυτόκλητης πρωτοπορίας. Τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, η διάλυση των πανεπιστημίων μας, η εξαθλίωση μιας ολόκληρης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μας αφήνει περιθώρια για ανευθυνότητα. Η νεολαία και ειδικά το Φοιτητικό Κίνημα αυτή τη στιγμή μπορεί να αποτελέσει το σημείο αναφορά για το σύνολο της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Ας αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, η νεολαιίστικη κινητοποίηση της 6ης Δεκέμβρη, ημέρα δολοφονίας τους 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αφετηρία για ένα κίνημα που θα επαναθέτει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας στο προσκήνιο.

Συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της εξαθλίωσης! Συνεχίζουμε να μαχόμαστε απέναντι στον αυταρχισμό του κράτους και της αντιδραστικής διοίκησης Φορτσάκη μέχρι την παραίτησή του!

Συνεχίζουμε ανοίγοντας δρόμους πλατιούς έναντια στο σκότος, ξαναμοιράζοντας το αστέρι σε όσους κοπιάσουν να 'ρθουν!

«Ρίξε στη σχολή μου σπίρτο να αντιπυρποληθώ …»

Το πρωί της Τρίτης 25 Νοεμβρίου η αίθουσα 640 καταλήφθηκε με σκοπό τη δημιουργία του ελεύθερου κοινωνικού χώρου «Αντίπυρα». Ο εν λόγω χώρος προτάσσει ως βασικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά του την αντιιεραρχία, τον αντιφασισμό, τον αντισεξισμό, την αντιεμπορευματοποίηση και τον αντικαπιταλισμό, ενώ αντιτίθεται σε πρακτικές διαμεσολάβησης και ανάθεσης. Λειτουργεί με ανοιχτή συνέλευση και οριζόντιες διαδικασίες, κάτι το οποίο, ως αντιπαραθετικός πόλος μέσα σε ένα πανεπιστήμιο όπου οι συλλογικές διαδικασίες τίθενται υπό συνεχή αμφισβήτηση και απειλούνται με κατάργηση (βλ. προληπτικά λοκ άουτ σε σχολές, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, κλειστές διαδικασίες συγκλήτου σε λουξ σουίτες ξενοδοχείων), προφανώς μας βρίσκει εν αρχή σύμφωνους, τόσο ως συλλογικότητα όσο και ως άτομα.

Ωστόσο προκύπτουν ορισμένες εύλογες απορίες και αντιφάσεις…

  Αρχικά, πόσο ανοιχτό μπορεί να είναι όντως ένα τέτοιας φύσης εγχείρημα όταν για πρώτη φορά γνωστοποιήθηκε σε μαζικό επίπεδο την ίδια την ημέρα της κατάληψης; Πιο συμβατή με την έννοια του ελεύθερου κοινωνικού χώρου ίσως θα φαινόταν η γνωστοποίηση της πρόθεσης στο φοιτητικό κόσμο,  έτσι ώστε να κινητοποιηθούν περισσότερες/οι φοιτήτριες/ες για τη συνδιαμόρφωση των χαρακτηριστικών αυτού του δημοσίου χώρου.  

Επειδή βέβαια στο αυτοπαρουσιαστικό κείμενο του «Αντίπυρα» έγινε αναφορά και στη συλλογικότητα μας κρίνουμε αναγκαία μια ιστορική αναδρομή. Μπορεί για κάποιους η Αριστερή Ενότητα να αλλοιώνει την έννοια της αυτοδιαχείρισης, ωστόσο η ίδια συλλογικότητα πέρυσι συμμετείχε σε ανάλογο εγχείρημα, το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Φιλοσοφικής, που απ’ την αρχή μέχρι και το τέλος του ορίστηκε από τις ανοιχτές του διαδικασίες, ακόμα και σε προπαρασκευαστικό επίπεδο με ελευθεριακό τρόπο λειτουργίας. Και για να προλάβουμε τυχόν κακές γλώσσες, το εγχείρημα τελικά απέτυχε όχι λόγω παραταξιακών λογικών που επικράτησαν ούτε συγκεκριμένα λόγω αδυναμίας της Αρ.Εν να κάνει την αυτοδιαχείριση πολιτική της πρακτική, αλλά λόγω της βίαιης καταστολής που δέχτηκε απ’ τις κοσμητορικές αρχές με φοβέρες για εισαγγελικές παρεμβάσεις και… ιπτάμενους βραστήρες.

Αυτοδιαχείριση στο πανεπιστήμιο, τον κοινωνικό μας χώρο…

Για την Αριστερή Ενότητα τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα αποτελούν μέρος της πολιτικής μας παρέμβασης στο πανεπιστήμιο προωθώντας την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου με όρους συνδιαμόρφωσης από όλους μας και για όλους μας ορθώνοντας πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά αντιπαραδείγματα. Για μας το πανεπιστήμιο είναι ο δημόσιος χώρος μέσα στο οποίο κινητοποιούμαστε, συνδιαμορφώνουμε, συνδιαλεγόμαστε, παρεμβαίνουμε. Ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος. Ένας χώρος που προάγει την πολιτική ζύμωση και  την επανανοηματοδότηση των συλλογικών διαδικασιών. Ένας χώρος πολιτιστικής αλληλοτροφοδότησης και δημιουργίας για την πολιτικοποίηση της τέχνης. Αναμφισβήτητα, ένα εγχείρημα αυτοδιαχείρισης οφείλει να συνδέεται με κάθε κοινωνική και εργασιακή διεκδίκηση του μαχόμενου κόσμου,  εντός και εκτός πανεπιστημίου, και δη σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής κρίσης, τις προεκτάσεις της οποίας βλέπουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας.  

Χωρίς αυταπάτες για εγγενή επαναστατικότητα των μαζών ή για «ο λαός έχει πάντα δίκιο», οφείλουμε εντούτοις να «ρισκάρουμε» με ουσιαστική δημοκρατία και συνδιαμόρφωση. Δεν χρειάζονται «ειδικοί» γιατί ούτως ή άλλως η γνώση συλλογικοποιείται εντός τέτοιων εγχειρημάτων. Οι αποστειρωμένοι χώροι της ζωής μας χρειάζονται επανοικειοποίηση και ζωντάνια, χρειάζονται όμως και την ανοιχτότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, σήμερα που οι ζωές μας είναι πιο πολιτικές από ποτέ χρειαζόμαστε τέτοια εγχειρήματα για την χαρτογράφηση του πανεπιστημίου των αναγκών μας και της κοινωνίας των ονείρων μας.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

                                  

Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού συνεχίζει να ισοπεδώνει κάθε έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καταστρατηγώντας την ουσία της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Το κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να υιοθετούν επιθετικές πρακτικές που στοχεύουν στην καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Όλα αυτά διαφαίνονται με ενάργεια σε επίκαιρα παραδείγματα, όπως η κατηγορηματική άρνηση για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας στον Νίκο Ρωμανό και στον Ηρακλή Κωστάρη αλλά και στη μη θέληση του κρατικού μηχανισμού να αναλάβει τις ευθύνες του και να αποκαταστήσει τους Σύριους πρόσφυγες.

Πιο συγκεκριμένα, οι απεργοί Νίκος Ρωμανός, ο 20χρονος που πριν 6 χρόνια βίωσε ιδίοις όμμασι την εν ψυχρώ δολοφονία του φίλου του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα, και ο Ηρακλής Κωστάρης, διεκδικούν το δικαίωμά τους στη μόρφωση ως μία ανάσα ελευθερίας μέσα στα απάνθρωπα κελιά, διεκδικώντας με το έσχατο αυτό μέσο να εισακουστούν. Όσον αφορά στον Ν. Ρωμανό οι αρχές απάντουν και πάλι κατασταλτικά και αυταρχικά καταπατώντας την ύψιστη μορφή διαμαρτυρίας, που είναι και η μόνη με την οποία ο ίδιος μπορεί να διαμαρτυρηθεί μέσα από το κελί του, πιέζοντας το υπεύθυνο ιατρικό προσωπικό, ύστερα από εισαγγελική παρέμβαση, για την υποχρεωτική σίτισή του. Η ενέργεια αυτή του Νίκου Ρωμανού έχει προκαλέσει τη συμπαράσταση πλήθους ανθρώπων που παρευρίσκονται στο νοσοκομείο Γεννηματά όπου και νοσηλεύεται , ενώ ο Γιάννης Μιχαηλίδης, Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος και ο Δημήτρης Πολίτης σε ύψιστο δείγμα αλληλεγγύης και συντροφικότητας βρίσκονται και αυτοί σε απεργία πείνας.

Παράλληλα, η απάνθρωπη πολιτική εξαπολύεται και έναντιον των  Σύρων προσφύγων-θυμάτων των ένοπλων συρράξεων στη Συρία, οι οποίοι από τις  19/11  βρίσκονται στο Σύνταγμα, ενώ αρκετοί από αυτούς έχουν αρχίσει εδώ και μέρες απεργία πείνας, μέσα στο κρύο και ζώντας στον δρόμο. Η ελληνική κυβέρνηση ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που δεσμεύεται από την Κοινοτική οδηγία για υποδοχή των θυμάτων ενόπλων συρράξεων αλλά δεν την εφαρμόζει ποτέ, οφείλει να εισακούσει τα αιτήματα για παροχή  αναγκαίας προστασίας  των φυγάδων του τετραετούς πολέμου στη Συρία, είτε αυτά αφορούν την προώθηση των προσφύγων σε άλλη χώρα της ΕΕ όπου το άσυλο έχει πρακτική χρησιμότητα (μέριμνα κλπ) σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου η χορήγηση ασύλου απαιτεί μακρόχρονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, δεν έχει κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, αφού δε συντελεί στην κοινωνική ένταξη των προσφύγων ενώ μάλιστα αποτελεί ένα είδος φυλακής μέσα στην ίδια τη χώρα μη επιτρέποντας την έξοδό τους σε τρίτη χώρα, είτε αφορούν την εγχώρια παραμονή τους.

Ως φοιτητές-τριες που έχουμε γνωρίσει την καταστολή των δικαιωμάτων μας μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά και ως πολίτες που βιώνουμε καθημερινά την εξαθλίωση και τη σταδιακή κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, οφείλουμε να αγωνιστούμε τόσο για τη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας στους Ν. Ρωμανό και Η. Κωστάρη, όσο και για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Σύρων  προσφύγων.

Όταν λοιπόν η Δημοκρατία καταπατάται από τους ανθρώπους που έχουν κληθεί να τη διαφυλάξουν, τα αποτελέσματα είναι  ολέθρια και απαιτούν συλλογική αντιμετώπιση. Ας απαντήσουμε στην ανεξέλεγκτη κρατική αυθαιρεσία με μαζική συμμέτοχή στην πορεία ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ , μία πορεία διαμαρτυρίας  και μνήμης 6 χρόνια μετά τη δολοφονία του ΑΛΈΞΗ ΓΡΗΓΟΡΌΠΟΥΛΟΥ , γιατί αυτές οι μέρες ανήκουν στον Αλέξη περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Ας απαντήσουμε παράλληλα ενισχύοντας τη σημασία των συλλογικών διαδικασιών του φοιτητικού μας συλλόγου ,συμμετέχοντας στη γενική συνέλευση και επιδιώκοντας σε κάθε περίπτωση τον εκδημοκρατισμό της. ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΌΛΕΣ ΣΤΗ  ΓΕΝΙΚΉ ΣΥΝΈΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 3/12 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ 313 ΣΤΙΣ 12:00 .

Όλοι και όλες στην πορεία αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Ν. Ρωμανό την Τρίτη 2/12 στις 18:00 στο Μοναστηράκι.