Δημοκρατία ώρα μηδέν ή «μη φοβάστε τη δημοκρατία, σύντροφοι»

Ας το θέσουμε εξ αρχής. Στην εποχή του αυταρχισμού, της καταστολής, της πειθάρχησης, της επιτήρησης και της πανεπιστημιακής Φορτσακιάδας η δημοκρατία και η επανανοηματοδότηση της δημόσιας σφαίρας είναι απαραίτητοι όροι επιβίωσης για το φοιτητικό κίνημα και τις συλλογικές διαδικασίες του. Υπό την σκέψη αυτή, στην Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου της Πέμπτης, 20/11/2014, ως Αριστερή Ενότητα, όπως και άλλες δυνάμεις, κινηθήκαμε στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της, καταθέτοντας ένα ανοιχτό πλαίσιο προς συνδιαμόρφωση, διατυπώνοντας ένα ελάχιστο πολιτικής συμφωνίας και μη απαιτώντας από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να έχουν συγκεκριμένη και σταθερή απάντηση για όλα. Προκειμένου να δουν τον εαυτό τους στο πλαίσιο και να τροφοδοτείται αυτό απ την ίδια την διαδικασία της συνέλευσης, επιλέξαμε πρώτα απ όλα να ανοίξουμε τα ερωτήματα στη βάση τους.

Ενάντια στα πλαίσια – σεντόνια του μαξιμαλισμού επιλέξαμε τη σύνθεση και την ανοιχτότητα. Προτείναμε, επίσης, η φύση και η διάρκεια της κατάληψης ως μέσο πάλης να τεθεί ως ερώτημα στο σώμα, με τα διάφορα πολιτικά σκεπτικά που το περικλείουν, για να λυθεί ουσιαστικά η διαφωνία μεταξύ ΑΡ.ΕΝ. και ΕΠΦ ή όσων άλλων δυνάμεων, αφού κανείς δε μπορεί να πει πως απ τα πριν ή εγγενώς γνωρίζει (πάντοτε) το σωστό. Και με πολύ απλά λόγια είπαμε το εξής: όσοι και όσες βλέπουν τον εαυτό τους σε ένα τέτοιο ανοιχτά συνδιαμορφωμένο  πολιτικό πλαίσιο, ας πουν την γνώμη τους και για το ποια μέσα πάλης πρέπει αυτό το πλαίσιο να προτείνει. Ουσιαστικά, ζητήσαμε την συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου μεταξύ όσων ανθρώπων χωρούσαν πολιτικά σε αυτό. Και κάθε πτυχή της αριστεράς και του κινήματος όφειλε να μπει σε αυτόν τον κόπο κι όχι να τον αφορίσει, μιας και σίγουρα όλοι και όλες θα βγαίναμε πλουσιότεροι-ες απ αυτήν τη διαδικασία.

Ομολογουμένως όταν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με παρασκηνιακές και από τα πάνω συνεννοήσεις που θάβουν τις δομικές διαφορές και διαφωνίες μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία είναι κάτι περίπλοκο. Χρειάζεται όμως μια πολιτική βούληση για να υπερβείς την αδυναμία και να προσπαθήσεις ειλικρινά. Μια πολιτική βούληση που τα ΕΑΑΚ δεν έδειξαν κι αντιθέτως παρερμήνευσαν (σκόπιμα ή μη μικρή σημασία έχει) αυτό που λέγαμε. Τάχα ότι εμείς θέλουμε να διαχωρίσουμε τα μέσα πάλης από το πολιτικό σκεπτικό από το οποίο απολήγουν με στόχο μάλιστα να «αποκλιμακώσουμε». Γιατί, λοιπόν, η ΑΡ.ΕΝ. σπάει τη συνδιαμόρφωση και την ενότητα, όταν τα ΕΑΑΚ εν τέλει επιλέγουν να μην συνδιαμορφώσουν ανοιχτά μέσα σε μία Γενική Συνέλευση στη βάση της ενότητας των από τα κάτω και του αγώνα;

Να το ξεκαθαρίσουμε: η ουσιαστική δημοκρατία εντός των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος δεν συνιστά αποκλιμάκωση. Αντιθέτως, συνιστά στιβαρά οικοδομημένη και μεθοδικά θεμελιωμένη κλιμάκωση του αγώνα σε μια εποχή που με την άνθιση των νέων κοινωνικών κινημάτων η πρωτοπορία είναι νεκρή. Τα ΕΑΑΚ αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό που τους έχει ξεπεράσει εμμένοντας στην ιδιοκτησιακή τους λογική απέναντι στο σύλλογο. Απόδειξη το ότι εγκαλούν την ΑΡ.ΕΝ επειδή δεν συμμετείχε σε μια «συνδιαμόρφωση» κατά την οποία τα ΕΑΑΚ δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω από την τοποθέτηση αρχής τους και στην οποία δεν υπήρχε ούτε λέξη από την τοποθέτηση αρχής της ΑΡ.ΕΝ. και προφανώς ούτε λέξη των όσων ψηφίζουν, συμμετέχουν (;) και υλοποιούν (;) την απόφαση.

Στόχος μας είναι η καθιέρωση εντός των διαδικασιών του συλλόγου μιας αναδραστικής δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας της ανάδρασης, της αλληλοτροφοδότησης, της σύνθεσης. Η δημιουργία μιας συνέλευσης από την οποία θα προκύπτουν οι αποφάσεις και δεν θα έρχονται έτοιμες από τις εσωτερικές διαδικασίες των συλλογικοτήτων. Αυτές οι τομές όμως στον βαθμό που δεν τις επιθυμούν όλοι θα προκαλούν συγκρούσεις. Καλά θα κάνουν όμως όλοι να κατανοήσουν ότι η δημοκρατία είναι η απάντηση στο κυρίαρχο ερώτημα της εποχής γιατί διαφορετικά οι κάθε λογής Φορτσάκηδες θα πατούν στην δυσαρέσκεια και τον εκφυλισμό και θα επελαύνουν.

Συζήτηση-εκδήλωση του σχήματος της Αριστερής Ενότητας Φιλοσοφικής την Τρίτη 25/11 στις 14:00 στο αίθριο με θέμα:

«Η δημοκρατία ως πρόταγμα | ως διακύβευμα: Για το ανοιχτό ερώτημα του φοιτητικού κινήματος και τη συνολική ανατροπή».

Θα ζήσουμε αλλιώς, να επιλέξουμε να ζήσουμε ελεύθερα!

(ανακοίνωση Πανελλαδικού Συντονιστικού σχημάτων Αριστερής Ενότητας)

Την περασμένη βδομάδα αρκετοί Φοιτητικοί Σύλλογοι τοποθετήθηκαν μέσω των Γενικών τους Συνελεύσεων και χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες βρέθηκαν στους δρόμους ενάντια στην αυταρχικοποίηση των Πανεπιστημίων και την εδραίωση «του νόμου και της τάξης» από πλευράς της κυβέρνησης και των πρυτανικών αρχών. Κινήσεις επιβολής, όπως η οχύρωση με κατασταλτικές δυνάμεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του κέντρου και το λοκ-αουτ σχολών, δε μπορούν να σβήσουν τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, παρά μονό να επικαιροποιήσουν την ανάγκη για τις εξεγέρσεις του σήμερα και για μαζικά, ριζοσπαστικά νεολαιίστικα κινήματα.

Η στρατηγική της έντασης, όμως, δεν απέτρεψε τη νεολαία και τον αγωνιζόμενο λαό να κατέβουν ξανά στον δρόμο, καθώς ούτε και η μεθόδευση του φόβου, τόσο κατά την άγρια επίθεση των ΜΑΤ ενάντια στα μπλοκ των Φοιτητικών Συλλόγων το βράδυ της Πέμπτης έξω απ το Πολυτεχνείο όσο και κατά τη διάρκεια της πορείας της 17^ης του Νοέμβρη με την ασφυκτική παρουσία δυνάμεων καταστολής. Την ώρα που το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να λειτουργήσει απ την υποχρηματοδότηση  και την υποστελέχωση, αναζητείται στα πρόσωπα των αγωνιζόμενων φοιτητών και –τριών η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, προκειμένου να νομιμοποιήσει τις κυβερνητικές επιλογές για την υποτίμηση και την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, την ώρα που η κυβέρνηση έχει διαλύσει τη δευτεροβάθμια, κάθε δομή κοινωνικού κράτους και επιτίθεται ανοιχτά στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, στη νεολαία και το σύνολο των υποτελών τάξεων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση και προς ολοκλήρωση του κάδρου για τον αυταρχικότερο Πρύτανη γύρω απ το πρόσωπο του Φορτσάκη, οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ εισηγούνται τη θέσπιση ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων προκειμένου οι φοιτητές-τριες της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» να κρατάνε τις σχολές ανοιχτές με ένα «κλικ», όταν δεν επιλέγουν οι ίδιες οι αρχές να τις κλειδώσουν με ΜΑΤ και σεκιούριτι. Πέρα απ τη σαφέστατη πρόθεση για τη διάλυση των Φοιτητικών Συλλόγων και τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης, την ώρα που οι αποφάσεις ολοένα και δε νομιμοποιούνται από αντιδραστικές αρχές διαφόρων σχολών, αυτό το παράδειγμα της εύκολης και άνευ κόστους πολιτικής επιλογής συμπυκνώνει την κρισιακή κατάσταση των σύγχρονων δημοκρατιών και την ανάγκη επανάκτησής τους απ τους ίδιους τους από τα κάτω. Σε αυτήν τη διαδικασία κομβικό ρόλο καλείται να παίξει μέσα απ τους αγώνες της η οργισμένη γενιά του Δεκέμβρη του ’08, η νεολαία που κατέλαβε τις πλατείες με αίτημα τη δημοκρατία και πρόταγμα «να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας», κόντρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό.

Υπό αυτό το πρίσμα, βέβαια, οφείλουμε να κινηθούμε και προς τη δημοκρατική εμβάθυνση των δομών και των διαδικασιών του ίδιου του Φοιτητικού Κινήματος, προκειμένου οι αγώνες μας να είναι ένα ζωντανό αντιπαράδειγμα για το πώς θέλουμε να οργανώνουμε τις ζωές μας. Χαρακτηριστικά, την Πέμπτη το βράδυ όταν η αντικατασταλτική φοιτητική πορεία χτυπήθηκε έξω απ το Πολυτεχνείο, όπου κατευθύνθηκε προκειμένου να συντονιστούν οι σύλλογοι άλλα βρήκαν τις πόρτες κλειδωμένες και όταν κάποια φοιτητικά μπλοκ και πλήθος κόσμου κατάφεραν να εισέλθουν στον προαύλιο χώρο, ο τρόπος με τον οποίο επιλέχθηκε να αποχωρήσουν ανοίγει την κουβέντα για μια σειρά παθογενειών του Φοιτητικού Κινήματος.

Στην αδυναμία των πολιτικών συλλογικοτήτων να σπάσουν το κλίμα του πανικού προκειμένου να διαβουλευτεί ο συγκεντρωμένος κόσμος ήρθε να απαντήσει η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τους συλλόγους (και τις ντουντούκες τους) δημιουργώντας μια αρνητική παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη μάλιστα που συνεχίστηκε την επόμενη μέρα με την «καθοδήγηση» των ΦΣ προς στο Πολυτεχνείο για τη «στήριξη» της φιέστας του-κατά τ’ άλλα διασπαστικού-  ΜΑΣ. Αντιλαμβανόμενοι-ες την ανάγκη για δημοκρατία στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, προτείναμε στις συντονιστικές επιτροπές, κατά τη διάρκεια του εορτασμού, τη διοργάνωση Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων στο χώρο του Πολυτεχνείου, που δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε  αφού μάλλον η ανάγκη για δημοκρατία και πραγματικό συντονισμό δε μπαίνει πάγια στην ημερήσια διάταξη ορισμένων συλλογικοτήτων.

Αποτιμώντας, όμως, θετικά τη μεγάλη νεανική και λαϊκή κινητοποίηση των τελευταίων ημερών, να επιστρέψουμε στους κοινωνικούς μας χώρους και τις συλλογικές μας διαδικασίες και να οργανώσουμε δημοκρατικά και από τα κάτω, εκεί που πραγματικά χτίζεται η ενότητα, τη δική μας επίθεση, ως την ικανότερη άμυνα για τη βαρβαρότητα που βιώνουμε. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε μέσα απ τις συλλογικές μας διαδικασίες, με τον τρόπο που εμείς θα καθορίζουμε και να κάνουμε τις καταλήψεις μας κοινωνικές, ανοιχτές και πραγματικά λειτουργικές. Οι νεολαιίστικοι αγώνες και το φοιτητικό κίνημα να συναντηθούν με την αγωνιζόμενη κοινωνία, τους εργαζόμενους, τις άνεργες, τα κοινωνικά και αλληλέγγυα κινήματα και να ανατρέψουμε το υπάρχον οικοδομώντας στο σήμερα πτυχές του δικού μας  μέλλοντος!

-Άμεση παραίτηση Φορτσάκη και ανατροπή της Κυβέρνησης!

-Όλοι και όλες στη μαθητική κινητοποίηση της Παρασκευής και στη Γενική Απεργία στις 27/11.

Ανακοίνωση Πανελλαδικού Συντονιστικού σχημάτων Αρ.Εν. για την καταστολή σε βάρος φοιτητών/τριών έξω από τη Νομική

Σήμερα, Πέμπτη 13 Νοεμβρίου, όλοι και όλες βρεθήκαμε έξω απ' την Νομική ενάντια στα lock-out που έγιναν χθες το βράδυ σε ΑΣΟΕΕ και ΝΟΠΕ. Lock-out,όπου στην περίπτωση του ΝΟΠΕ διέταξε πραξικοπηματικά ο πρύτανης Φορτσάκης με στόχο να εμποδίσει τους φοιτητές είτε να διεξάγουν τις προγραμματισμένες Γενικές τους Συνελεύσεις είτε να υλοποιήσουν τις ειλημμένες αποφάσεις τους. Προς ενίσχυση της πρακτικής αυτής κλούβες και διμοιρίες είχαν περικυκλώσει τη Νομική αποκλείοντας τους γύρω δρόμους και οι οποίες δεν δίστασαν να επιτεθούν (δις) με ξύλο και χημικά τραυματίζοντας μάλιστα σοβαρά δύο μέλη του ΦΣ Οικονομικού.

Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται στα πλαίσια της γενικότερης προσπάθειας της Κυβέρνησης να εδραιώσει το δόγμα “νόμος και τάξη” τόσο στην κοινωνία όσο και εντός του πανεπιστημίου. Όποιος αντιδρά καταστέλλεται, η πολιτικοποίηση των φοιτητών ποινικοποιείται και οι συλλογικές διαδικασίες δεν αναγνωρίζονται. Βιώνουμε μια ολοένα εντεινόμενη αυταρχικοποίηση στο πανεπιστήμιο που εκφράζεται είτε με security και face control είτε με τη βίαιη καταστολή της αστυνομίας. Είναι κι αυτό κομμάτι του νέου πανεπιστημίου που μας ετοιμάζουν, του πανεπιστημίου του αυταρχισμού, της εντατικοποίησης, των διαγραφών και της πειθάρχησης, όπου η δημοκρατία είναι πολυτέλεια.

Τα γεγονότα αυτά μας υποδεικνύουν ότι η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πρέπει να γίνει έμπνευση στο σήμερα. Ας βγάλουμε, λοιπόν, τα συνθήματα του Πολυτεχνείου από το μουσείο της μνήμης, και ας τα κάνουμε φάρο για τους νέους, δικούς μας αγώνες. Τους αγώνες της γενιάς μας.

Αγωνιζόμαστε για ένα Πανεπιστήμιο όπου φοιτητές διοικητικοί και καθηγητές είναι ισότιμοι, ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό σε όλες της ιδέες, ένα πανεπιστήμιο Δημόσιο Δωρεάν και Δημοκρατικό. Το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας.

Καλούμε όλους και όλες να συμμετάσχουν στη πορεία σήμερα, 13/11, 17:00 στα Προπύλαια ενάντια στην καταστολή και αύριο, 14/11, 12:00,στη παράσταση διαμαρτυρίας στη Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, καθώς και στον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου.

Δεν μας τρομοκρατούν, μας εξοργίζουν,

Οι μέρες τους είναι μετρημένες!

Θα σε δω στο Πολυτεχνείο;

17 Νοέμβρη, ημέρα μνήμης. Όταν οι φοιτητές με αφορμή τον νόμο 1347, ο οποίος υποχρέωνε τους συνδικαλιστές φοιτητές σε αναγκαστική στράτευση κατά την διάρκεια των σπουδών τους, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κι άλλες σχολές του κέντρου της Αθήνας υπερασπίζοντας αυτά που συμπύκνωνε το γνωστό σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

Η Πατησίων έγινε το θέατρο της καταστολής και του φασισμού. Έγινε η χειρουργική κλίνη, επί της οποίας ο «ασθενής» ξάπλωσε για να θεραπευθεί, κατά την προσφιλή στον ίδιο τον Παπαδόπουλο παρομοίωση. Έγινε όμως και το θέατρο της εξέγερσης. Της εξέγερσης του «ασθενούς» που με τα σωθικά ανοιγμένα πάλεψε για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της ζωής του.

Οι εξεγέρσεις όμως δεν πρέπει να μπαίνουν στα μουσεία. Κι αν μπαίνουν, αυτό γίνεται προσωρινά μέχρι να ανασυρθούν και να δώσουν την έμπνευση για νέους αγώνες, για νέες διεκδικήσεις. Έτσι κι εμείς σήμερα θυμόμαστε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όχι όμως από φιλολογικό ή ιστορικό ενδιαφέρον αλλά για να σπείρουμε με αυτήν τις εξεγέρσεις του σήμερα. Επανανοηματοδοτώντας την κι ανανεώνοντας την. Προσαρμόζοντας τα συνθήματα της στο σήμερα.

Μήπως η διεκδίκηση του ψωμιού δεν είναι ερώτημα στο σήμερα; Την εποχή της ακραίας λιτότητας, την οποία καλούνται να υποστούν οι καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις και η νεολαία παρόλο που προκύπτει από τις παθογένειες ενός οικονομικού συστήματος που ουδέποτε λειτούργησε υπέρ των συμφερόντων τους. Βεβαίως και είναι. Όχι όμως υπό την μορφή αιτήματος προς τους αποπάνω, αλλά υπό την μορφή της ανάγκης για οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση.

Μήπως η διεκδίκηση της παιδείας δεν είναι ερώτημα στο σήμερα; Τώρα που η παιδεία έχει περιοριστεί σε μια τεχνοκρατικού τύπου εκπαίδευση, ίσα – ίσα τα βασικά για να μπορεί ο μελλοντικός εργαζόμενος να είναι αποδοτικός στη δουλειά του. Τώρα που η παιδεία γίνεται εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων ως «δούρειος ίππος» της εμπέδωσης του νόμου και της τάξης και ως πεδίο κερδοφορίας του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τώρα που η παιδεία αποκτά όλο και πιο ανυπέρβλητους ταξικούς φραγμούς. Προφανώς είναι. Τώρα η παιδεία πρέπει να γίνει όπλο στα χέρια του φοιτητικού κινήματος, να τεθεί αδιαπραγμάτευτα ο δημόσιος, δωρεάν, δημοκρατικός, μαζικός χαρακτήρας της, η χρησιμότητα της να διαπαιδαγωγεί πολίτες με έγνοιες τους την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατία.

Μήπως η διεκδίκηση της ελευθερίας δεν είναι ερώτημα στο σήμερα; Με τις δυνάμεις καταστολής σε κάθε γωνιά της πόλης και σε κάθε εκδήλωση κοινωνικής κίνησης, με τα ΜΜΕ να στήνουν έναν οργουελικό κόσμο, με την άνοδο του φασισμού και τα γενικευμένα φαινόμενα ρατσισμού, σεξισμού, ομοφοβίας και τρανσφοβίας, με το κλείσιμο της ΕΡΤ, με τις «μονταζιέρες», με τις επιστρατεύσεις των απεργιών, με την απαξίωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και τόσες άλλες εκτροπές. Είναι αυτή πρωτίστως ερώτημα στο σήμερα.

Μπορεί λοιπόν να απέχουμε (ακόμη;) από τη Χούντα, όμως απέχουμε λιγότερο απ’ ότι απέχουμε απ’ τη Δημοκρατία. Οφείλουμε να πάρουμε τη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και να την μετουσιώσουμε σε πάλη στο σήμερα. Σε πάλη όχι μόνον υπέρ των ελευθεριών που είχαμε και χάσαμε αλλά και σε πάλη οικοδόμησης του κόσμου που είχαμε μόνο στη φαντασία. Αυτό χρειάζονται οι εξεγέρσεις του σήμερα. Μια εγγύηση πως δεν θα εγκλωβίζονται σε ένα σισύφειο μαρτύριο του τύπου «εξέγερση-Μεταπολίτευση-εξέγερση-Μεταπολίτευση» αλλά θα φτιάχνουν στο εδώ και στο τώρα εικόνες από το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και την κοινωνία των ονείρων μας.

Υ.Γ. Χωρίς αυταπάτες όμως. Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να εξετάσουμε τα μέσα πάλης μας. Να τους δώσουμε νέο νόημα ή και να αλλάξουμε κάποια απ’ αυτά. Να συγκροτήσουμε το κίνημα μας στη βάση του δημοκρατικά, συμμετοχικά, μακριά από ιδιοκτησιακές λογικές. Να θυμόμαστε ότι για «τα Πολυτεχνεία» δεν υπάρχουν συνταγές.

Μη μου μιλάς για πολιτική, μωρό μου!

Την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου η σχολή παρέμεινε κλειστή για μια μέρα, τελώντας υπό κατάληψη, προκειμένου ο σύλλογος μας να συμμετάσχει στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Αιτήματα της απόφασης της Γ.Σ ήταν μεταξύ άλλων να σταματήσει άμεσα η διαγραφή των φοιτητών, να επαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες του ΕΚΠΑ, να φύγουν οι security και η αστυνομία από τον χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου και να παραιτηθεί η νέα αυταρχική πρυτανική αρχή. Σε ένα κύμα αντιδραστικότητας που ξέσπασε και ακολουθώντας το «πετυχημένο» παράδειγμα της προηγούμενης εβδομάδας, που φοιτητές μαζί με καθηγητές έσπασαν βίαια τη κατάληψη παραβιάζοντας την δημοκρατική απόφαση του συλλόγου,  κάποιοι αποφάσισαν να προσέλθουν στην είσοδο της σχολής προκειμένου να διεκδικήσουν την κανονικότητα των μαθημάτων τους.

Επιβραβεύοντας μια λογική διάλυσης των συλλογικών αποφάσεων του συλλόγου και υπονομεύοντας έναν αγώνα που δίνει τα τελευταία χρόνια κυρίως το φοιτητικό κίνημα αλλά και οι εργαζόμενοι-ες στο πανεπιστήμιο, προκειμένου να υπερασπιστούν το δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό χαρακτήρα του, πολλοί καθηγητές και καθηγήτριες έτρεξαν προς «συμπαράσταση». Ανάμεσα τους και η κα Μαρίζα Φουντοπούλου, η οποία επέλεξε να διεξαγάγει το «χαμένο» της μάθημα στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων. Με αφορμή την πρωτοπόρα της λογική , η κυβερνητική εφημερίδα της Καθημερινής εντυπωσιασμένη , αποφάσισε να της πάρει συνέντευξη.  Μέσα  από τις μικρές της απαντήσεις αποτυπώνεται ξεκάθαρα, μη αφήνοντας σχεδόν τίποτα απ’ έξω, το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της βίαιης μετάλλαξης του Πανεπιστημίου, της κοινωνίας αλλά ακόμη και των εργασιακών σχέσεων, αν κανείς διαβάσει προσεκτικά.

Στη συνέντευξή της η κα Φουντοπούλου μιλώντας «χωρίς ταμπού» κρατάει ξεκάθαρη θέση  και υποστηρίζει μεταξύ άλλων ότι νιώθει ασφαλής γνωρίζοντας την παρουσία των ΜΑΤ στον χώρο του Πανεπιστημίου. Αναγνωρίζει και συναινεί μεταξύ άλλων για την ιδιωτική εκπαίδευση, την ιδιωτική πρωτοβουλία (συμβάσεις φυλάκων και καθαριστριών από εργολάβους), και την ανάγκη αποπολιτικοποίησης-αποκομματικοποίησης των συλλόγων. Στην ερώτηση αν αυτή εντασσόταν σε κάποιο πολιτικό χώρο η απάντηση είναι προφανής. Στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Στα πλαίσια αυτά εμείς αντιλαμβανόμαστε πως η επίθεση είναι στοχευμένη απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που σπάνε το δόγμα ησυχία-τάξη-ασφάλεια, το οποίο τείνει προς επιβολή μέσα στις σχολές. Τέτοιου είδους αντιλήψεις μας βρίσκουν αντίθετους καθώς το Πανεπιστήμιο οφείλει να τοποθετείται εντός κοινωνίας και να μην απέχει από την πολιτική, διότι αυτό θα σημαίνει και την απομάκρυνση από τις πολιτικές διεκδικήσεις. Καθένας και καθεμία που υποστηρίζουν όπως η κα Φουντοπούλου πως οι παρατάξεις-συλλογικότητες δε χωράνε στον πανεπιστημιακό χώρο, παίρνουν σαφή πολιτική θέση.

Και φυσικά η κα Φουντοπούλου ανήκει στον ευρύτερο χώρο της ΝΔ. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που συμφωνεί με την ατζέντα της κυβέρνησης και της νέας πρυτανικής αρχής. Με τις μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων να διαλύουν την κοινωνία σε κάθε επίπεδο, έφτασε και η στιγμή να γκρεμίσουν τον χώρο της παιδείας. Αδιαφορώντας για ένα πανεπιστήμιο που θα απαντά στις ανάγκες μας προτάσσουν ένα πανεπιστήμιο που θα απαντά στις αγορές. Κι αυτό βέβαια ως συνέχεια του καθεστώτος που εγκαθιδρύεται στη δευτεροβάθμια υπό το Νέο Λύκειο, ένα περιβάλλον που θα προτάσσει των εσωτερικό ανταγωνισμό, την πειθαάρχηση και την εργαλειακότητα. Έτσι και το Πανεπιστήμιο είναι εντελώς ξένο από οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα, φυλασσόμενο και άρα ελεγχόμενο από security, ένα Πανεπιστήμιο που δεν αφήνει περιθώρια παρά μόνο στην ανάπτυξη δεξιοτήτων ( εδώ έρχεται η εντατικοποίηση των σπουδών ) για να υπάρχουν αυριανά μηχανοποιημένα χέρια εργασίας και καθόλου μυαλά που θα σκέφτονται, θα επεξεργάζονται και θα αντιστέκονται. Ένα Πανεπιστήμιο με σαφείς ταξικούς φραγμούς.

Η δικιά μας αντίληψη για το πανεπιστήμιο δεν συνάδει καθόλου με εκείνη της κας Φουντοπούλου ούτε με όσα πρέσβευε και πρεσβεύει η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με αυτή των πρυτανικών αρχών ή της κυβέρνησης. Εμείς μέσα από τα σχήματα της ΑΡ.ΕΝ. παλεύουμε καθημερινά για να δομήσουμε ένα Πανεπιστήμιο-αντιπαράδειγμα. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν πρόσβαση όλοι και όλες, με καθολική πρόσβαση στη φοιτητική μέριμνα (σίτιση-στέγαση-συγγράμματα-μεταφορές). Με μία καθημερινότητα που θα αξιοποιεί την νεανική δημιουργικότητα, τα πολλαπλά μας ενδιαφέροντα και τις ιδιαίτερες κλίσεις, που θα προτάσσει την αλληλεγγύη και τη συμμετοχή ως βασικές αξίες για την οργάνωση του φοιτητικού βίου. Θα αντιλαμβάνεται ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος, με αυτοοργανωμένα και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, λέσχες ανταγωνιστικού πολιτιστικού αντιπαραδείγματος, ανοιχτό προς την κοινωνία και τις σύγχρονες μορφές κίνησης, οργάνωσης και δημιουργίας. Έτσι, θα παγιώνεται και μια αντίληψη για τη γνώση που θα τη βλέπει υπό το πρίσμα της διάχυσης και της συλλογικοποίησής της, προκειμένου και τα γνωστικά μας αντικείμενα να ανταποκρίνονται αλλά και να εξελίσσονται σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες.

Η αντιδραστική πρακτική που υιοθέτησε η κα. Φουντοπούλου με τη διενέργεια μαθήματος παρά την απόφαση του συλλόγου για κατάληψη στοχοποιεί ευθύγραμμα τους συλλογικούς φοιτητικούς αγώνες.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η κατάληψη ως μέσο πάλης και διεκδίκησης συγκεκριμένων αιτημάτων πρέπει να επανεξεταστεί. Αυτό δεν θα γίνει με την υποτίμηση της αλλά με την πραγματική και ενεργή συμμετοχή του συλλόγου σε αυτή. Γιατί μια κατάληψη όπου ανταλλάσσονται ιδέες και απόψεις, που συσπειρώνεται ο φοιτητικός πληθυσμός προκειμένου να συντονιστεί με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, στήνει το δικό μας πολιτιστικό αντιπαράδειγμα(με προβολές, αντιμαθήματα εντός αυτής, συζητήσεις κ.ά) και  πιέζει τους από πάνω δημιουργώντας αναστάτωση στην κανονικότητα τους, είναι ένα σημαντικό μέσο πάλης, πίεσης και διεκδίκησης.

Στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε η ουδετερότητα δεν είναι δικαίωμα αλλά μια πολυτέλεια που κανείς δεν έχει ακριβώς επειδή κανείς δεν αιωρείται υπεράνω του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ορισμένοι καθηγητές μας ταυτίζουν την απρόσκοπτη διεξαγωγή του μαθήματος τους με την ίδια την δημοκρατία επικαλούμενοι τον όρκο τους για μεταλαμπάδευση της παιδείας σε μια συγκυρία που οι δυνάμεις καταστολής περιφρουρούν το πανεπιστήμιο. Και το τι νιώθουν να προσβάλλει τον όρκο τους και τι όχι λέει πολλά γι αυτούς.  Βουτηγμένοι όπως είμαστε στο κοινωνικό κάθε θέση μας προβάλλει πολιτική. Ας αναλάβουμε την ευθύνη! Και ο Αντόρνο μας υπογραμμίζει πόσο βαθιά είναι αυτή η ευθύνη: «Οι ανθρωπιστικές επιστήμες προδίδουν πράγματι «την υπόσχεσή τους στο ανθρώπινο πνεύμα», όταν αντιμετωπίζουν τα θραύσματα του οικουμενικού ως «ενδεχομενικά, ασήμαντα και παράλογα» ή, ακόμη χειρότερα, όταν ταξινομούν την κοινωνική αδικία στην «κατηγορία των αντικειμενικών δεδομένων», που δεν επιδέχοινται αξιολογικές κρίσεις.»