Για όσους δε μπορούν να καταλάβουν αυτά που ήδη τους έχουν ξεπεράσει

Το Σάββατο 15/3 η επιστασία του κτηρίου ανακοίνωσε σε φοιτήτριες που βρίσκονταν στο χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Φιλοσοφικής πως είχαν εντολή να κλειδώσουν με λουκέτο τη σχολή και να μην επιτρέψουν στους φοιτητές και στις φοιτήτριες να εισέλθουν στο κτήριο μέχρι τη Δευτέρα, επικαλούμενη απόφαση της κοσμητείας. Προφανώς για αυτήν την απόφαση δεν υπήρξε ποτέ ενημέρωση ή δημόσια τοποθέτηση κάποιου συλλογικού οργάνου της διοίκησης ούτε και καμία αιτιολόγηση. Όταν δε ζητήθηκε η απόφαση γραπτά, δόθηκε στους παραβρισκόμενους/ες μια απόφαση του 2013(!) η οποία μιλάει για καθολικό κλείσιμο του ΕΚΠΑ λόγω απόλυσης των διοικητικών υπαλλήλων!!! Στην ουσία πρόκειται για ένα άτυπο λοκ-αουτ από πλευράς της κοσμητείας με σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Ουσιαστικά τα μέλη της συνέλευσης που βρίσκονταν στο χώρο του κυλικείου βρέθηκαν σε ένα άτυπο καθεστώς ομηρίας από τη στιγμή που η συνέλευση είχε την απόφαση να περιφρουρεί το χώρο απ τις συνεχιζόμενες επιθέσεις της κοσμητείας.

Θεωρούμε απαράδεκτο για οποιονδήποτε λόγο (πόσο μάλλον ελλείψει αυτού) να απαγορεύεται η είσοδος των φοιτητών/τριών στο πανεπιστήμιο. Ειδικότερα, όταν αυτό γίνεται με σαφή σκοπό το χτύπημα των αυτοοργανομένων δομών όπως είναι το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Φιλοσοφικής, καταλαβαίνουμε ότι τέτοιες ενέργειες στρέφονται τόσο ενάντια στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των φοιτητών όσο και ενάντια στην ίδια τη δημοκρατία μέσα στα ιδρύματα. Γνωρίζοντας δε τις έντονες αντιδράσεις, σε ότι αφορά τη «θεσμική νομιμοποίηση» του ΑΚΦ, αναρωτιόμαστε τώρα πόσο «θεσμικό» είναι να παραμένει κλειστό το πανεπιστήμιο χωρίς καν να υπάρχει επίσημη απόφαση οργάνου.

Και μιλώντας για την θεσμική νομιμοποίηση του κυλικείου θα πρέπει και να καταγγείλουμε τη στάση της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου του φοιτητικού συλλόγου αναφορικά με το ΑΚΦ (παρεμπιπτόντως οι δυνάμεις της αριστεράς στο σύνολό τους εξασφαλίζουν την πλειοψηφία στο ΔΣ). Σε ΔΣ λοιπόν που συγκαλέστηκε από πλευράς μας με θέμα το λοκ-αουτ του Σαββατοκύριακου και τις απειλές που δέχεται το ΑΚΦ για εισαγγελικές παρεμβάσεις, η ΔΑΠ πιστή στη γραμμή της απονέκρωσης των συλλογικών διαδικασιών δεν πάτησε ποτέ ενώ η ΠΑΣΠ ως δευτεροκλασάτη κυβερνητική παράταξη δεν πήρε σαφή θέση. Η ΠΚΣ βέβαια τοποθετήθηκε από θέση αρχής πως αρκετά ασχολήθηκε με τις μαλακίες μας, να ασχοληθούμε και με τίποτα σοβαρό και αφού άσκησε βέτο για να μη βγει απόφαση που καταδικάζει το λοκ-αουτ, ασχολήθηκε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό στελεχών του συριζα. Τα ΕΑΑΚ τουλάχιστον είχαν μια αρκετά σαφή πολιτική τοποθέτηση που έλεγε ότι με τις πρακτικές μας (την επανοικειοποίηση του χώρου απ τους φοιτητές-τριες μέσω ανοιχτών και οριζοντίων διεργασιών;) υπονομεύουμε το άσυλο και θα φέρουμε την αστυνομία στο πανεπιστήμιο. Είναι το λιγότερο γελοίο ένα επιχείρημα που λέει ότι αν μια ριζοσπαστική κίνηση που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το κυρίαρχο προκαλέσει την αστυνομική καταστολή θα ευθύνεται η ίδια η κίνηση. Μόνο μικροπολιτικούς σκοπούς μπορεί να εξυπηρετεί και μόνο φοβικότητα προς τη δυναμική της από τα κάτω δραστηριοποίησης μπορεί να υποδηλώνει.

Ο Φοιτητικός Σύλλογος θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να πάρει θέση που θα νομιμοποιεί το εγχείρημα και θα του δίνει θεσμική υπόσταση φτιάχνοντας νέα σημεία ενότητας μέσα στο σύλλογο και αποτρέποντας οποιαδήποτε κατασταλτική κίνηση ενάντια σε αυτό. Εμείς θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε κάθε ελεύθερο κοινωνικό χώρο και να δραστηριοποιούμαστε ενάντια στην απάθεια του ατομικού δρόμου και την γραφειοκρατικοποίηση των συλλόγων. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε εστίες συλλογικότητας, δημοκρατίας, ελεύθερης έκφρασης και δράσης κόντρα στην καθημερινότητα της εντατικοποίησης και της μιζέριας. Θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε ρήγματα ελευθερίας σε έναν κόσμο που καταρρέει και να αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο σε σύνδεση με την κοινωνία και σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Κι όλα αυτά πάντα μέσα απ τη συνολική ανατροπή!

Από την Ταξίμ ως τις γειτονιές της Αθήνας ίδιος ο εχθρός, ίδια η καταστολή

Εννέα μήνες μετά την εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ και τον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία το αίτημα για ανατροπή της  αυταρχικής κυβέρνησης απ τον τούρκικο λαό παραμένει στο προσκήνιο. Στη γενική κατάσταση κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης, ο θάνατος του 15χρονου Μπερκίν Ελβάν που βρισκόταν σε κώμα από ευθεία βολή δακρυγόνου απότελεσε τη σπίθα προκειμένου  να ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους της Τουρκίας σε δυναμικές διαδηλώσεις ενάντια στην κρατική βία. Το γεγονός του θανατού του Μπερκίν από τη ρήψη δακρυγόνου δε λειτούργησε ανασταλτικά για την τουρκική αστυνομία, η οποία με ωμή καταστολή και χημικά κατέστηλε τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στη μνήμη του 15χρονου, προέβη σε περίπου 500 συλλήψεις ενώ η κυβέρνηση Ερντογάν οδηγήθηκε στο να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις. Οι εικόνες απ τους δρόμους της Τουρκίας δε μπορούν παρά να μας φέρνουν στο νου την εξέγερση τον Δεκέμβρη του ’08 στην Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου, θυμίζοντάς μας πως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η βία που τις συνοδεύει βάζουν τη νεολαία και τον αγωνιζόμενο λαό στο στόχαστρο.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης και των κατασταλτικών της μηχανισμών προκειμένου να πειθαρχήσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια του κινήματος, κάνει σαφές πως το μόνο εργαλείο άσκησης πολιτικής των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είναι η βία, απ τη στιγμή που αδυνατούν να εξασφαλίσουν την συνέναιση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Από τη μία η εξαθλίωση των εργαζομένων και της νεολαίας και από την άλλη η συρρίκνωση της δημοκρατίας και του δημόσιου χώρου έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις ανάγκες των λαών.

Οι κατασταλτικές πρακτικές αποτελούν τον κορμό άσκησης της πολιτικής όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και στη δική μας πραγματικότητα. Αυτό μπορούμε να το δούμε απ τις διαδοχικές επιστρατεύσεις αγωνιζόμενων κλάδων (εργαζόμενοι ΜΕΤΡΟ, εκπαιδευτικοί, ναυτεργάτες) μέχρι την καταστολή των καθαριστριών και την ποινικοποίηση του κινήματος στις Σκουριές. Αυτές οι πρακτικές βέβαια εμπίπτουν στο ιδεολόγημα του νόμου και της τάξης που επιβάλλει την αστυνόμευση και τον έλεγχο στην καθημερινότητά μας και κυρίως των πιο εξαθλιομένων κομματιών της κοινωνίας (μετανάστες, οροθετικές). Σε αυτή τη λογική η ΕΛΑΣ οργανώνει πογκρόμ εναντίον μεταναστών στις γειτονιές της Αθήνας με σκοπό τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αποκορύφωμα της καταστολής αποτελεί και η περικύκλωση της ΑΣΟΕΕ την τελευταία βδομάδα από δυνάμεις της αστυνομίας με πρόσχημα το παρεμπόριο των μεταναστών. Μάλιστα οι πρυτανικές αρχές επέλεξαν να κλείσουν τη σχολή με λοκ αουτ και όχι να πιέσουν ώστε να σταματήσουν οι επιθέσεις από πλευράς της αστυνομίας, ακόμα και στο προαύλιο της σχολής.

Εμείς απ την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε πως θα βρισκόμαστε αλληλέγγυοι-ες προς όποιον και όποια πλήττεται και αγωνίζεται και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για κοινωνική απελευθέρωση και πραγματική δημοκρατία ενάντια στην επίθεση των από πάνω. Δε θα πάμε ούτε βήμα πίσω, δε θα αποδεχτούμε την καταστολή και την τρομοκρατία! Εμπνεόμαστε από τους αγώνες του τούρκικου λαού.

Κείμενο συμβολής της ΑΡ.ΕΝ Φιλοσοφικής Αθήνας στο Πανελλαδικό διήμερο της ΑΡΕΝ

Όλες πάνω, κάτω κανείς!

( Κείμενο συμβολής της ΑΡ.ΕΝ Φιλοσοφικής Αθήνας )

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας προκύπτει σε μια κρίσιμη περίοδο για το φοιτητικό και κοινωνικό κίνημα. Το διήμερο εκτός από μια τυπική οργανωτική διαδικασία καλείται και να ανταποκριθεί σε ορισμένες κοινωνικές αναγκαιότητες. Η επίθεση στην εργασία, παράλληλη και αλληλοεξαρτώμενη από την επίθεση στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, χρήζει άμεσης και δυναμικής απάντησης. Το νεοφιλελέυθερο οικονομικό μοντέλο συναρθρώνεται με βιοπολιτικά χαρακτηριστικά που ανοίγουν και διευρύνουν ένα πεδίο σύγκλισης μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και ολοκληρωτικών πρακτικών. Οι άνθρωποι που αντιστέκονται καταστέλλονται από το καθεστώς όχι πια μόνο με όρους πολιτικούς αλλά και στην απλώς έμβια διάσταση τους. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι πνιγμοί στα σύνορα, οι βασανισμοί των συλληφθέντων, η διάλυση των δικαιωμάτων στην υγεία δείχνουν τη διάθεση της κυβέρνησης να διαχειριστεί τις ζωές των ανθρώπων ώστε να ελέγχει και να πειθαρχεί τη δράση τους. Παράλληλα, παρατηρείται μια ιδεολογική αντεπίθεση μιας δεξιάς (της σαμαρικής πτέρυγας της ΝΔ κυρίως) που λαμβάνει νέα χαρακτηριστικά και «εκδικείται» για τα όσα δικαιώματα είχαν κατακτηθεί στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Τα ίδια χαρακτηριστικά εξειδικέυονται και στο πανεπιστήμιο αφού αυτό αποτελεί μέρος της κοινωνίας. Η νεοφιλελεύθερη λογική του «εξορθολογισμού» και του τεχνοκρατισμού εισβάλλει στο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο καταργώντας αυτόν ακριβώς τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα και ιδιωτικοποιώντας σταδιακά μία μία τις πτύχες του. Σ’ αυτό το πλαίσιο υπό την εργαλειακή αντίληψη για τη γνώση, οι ανθρωπιστικές σπουδές δεν είναι αρκετά κερδοφόρες ώστε να είναι χρήσιμες. Πλάι σ’ αυτό και γι’ αυτό, η πειθάρχηση διά της εντατικοποίησης του προγράμματος σπουδών καθιστά το χρόνο και τις δυνάμεις των φοιτητριών ελέγξιμες και διαχειρίσιμες. Στο ιδεολογικό κομμάτι, προωθείται το ιδεολόγημα του ατομικού δρόμου που προστάζει τη συμμόρφωση στο τρίπτυχο σχολείο – πτυχίο – δουλε(ί)ιά και άρα την απαξίωση της πολιτικής και της συλλογικής κουλτούρας.

Ο ατομικός μονόδρομος, αγκαλιασμένος με τη λογική της ανάθεσης και φυόμενος στο άγονο έδαφος της κρίσης εκπροσώπησης, απονεκρώνει τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου. Με τέτοιες διαδικασίες είναι σαφές ότι το φοιτητικό κίνημα δεν έχει προοπτικές ενεργοποίησης και υλοποίησης των στόχων του. Αντίθετα, κυριαρχείται από λογικές ανάθεσης και «πεφωτισμένων» πρωτοποριών. Θέση μας είναι ότι για τη μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος καθίσταται απαραίτητη η αναβάθμιση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του, δηλαδή η δημοκρατική και συμμετοχική οργάνωση της βάσης του. Σ’ αυτή τη λογική, η δημιουργία νησίδων άμεσης δημοκρατίας, προβολών του μέλλοντος καινούριου κόσμου στο παρόν, ουτοπιών του τώρα, θα εκτοπίσουν την υπάρχουσα δυστοπία. Φτιάχνουμε παντού δομές αλληλεγγύης, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, πυρήνες αυτοοργάνωσης με στόχο την επικράτηση του ανθρωπολογικού τύπου του μέλλοντος (π.χ. Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Φιλοσοφικής). Οι γενικές συνελεύσεις και πάσης φύσεως συλλογικές διαδικασίες θα επανανοηματοδοτηθούν και θα αναζωπυρωθούν ξανά. Όλα αυτά αποτελούν μια πτυχή του πανεπιστημίου των αναγκών μας, το οποίο εκτός από ανάγκες υλικές, όπως σίτιση και στέγαση, περιλαμβάνει και ανάγκες για συλλογικότητα, δημοκρατία και δημόσια σφαίρα.

Παρατηρούμε ότι η δυναμική της ΑΡΕΝ δεν είναι ανάλογη της κοινωνικής παρουσίας και δράσης της αριστεράς. Αυτό οφείλεται ίσως και σε ορισμένες δομικές παθογένειες. Τουτέστιν, παρότι θεωρείται συστατικό στοιχείο και γοητευτική ιδιομορφία των σχημάτων η αυτονομία και η ζύμωση, δε γίνεται ευρέως σεβαστή. Συχνά η οργανωτική ιδιοτέλεια επισκιάζει τη συντροφική αλληλεγγύη και την κουλτούρα ζύμωσης και διαλόγου, η οποία χαρακτηρίζει- ή τουλάχιστον θα έπρεπε - την ΑΡΕΝ. Η ανασυγκρότηση των συντονιστικών της ΑΡΕΝ που τον πυρήνα τους θα αποτελούν τα ίδια τα σχήματα, αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τον εκδημοκρατισμό των δομών μας. Μέσα από συχνότερες οριζόντιες διαδικασίες σε επίπεδο πόλης και ιδρύματος θα μπορούσαν και με μια χρονικώς ορισμένη κυκλικότητα τα ίδια τα σχήματα να αναλαμβάνουν τον συντονισμό και τη δικτύωση των σχημάτων μας.

Αρκετά προβληματική είναι και η διαδικασία με την οποία αποφασίζαμε τουλάχιστον ως σήμερα στις πανελλαδικές μας διαδικασίες. Αν και δεν υπήρχε ομοφωνία εντός του σχήματος μας,  εντούτοις στα γενικά πλαίσια της αντίληψης που έχουμε διαμορφώσει για τον δημοκρατικό χαρακτήρα της λειτουργίας μας, προκρίνουμε το ένα σχήμα- μία ψήφος ως το πιο κομπλέ*. Κι αυτό, γιατί με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει σύνθεση και πολιτική ζύμωση  εντός του εκάστοτε σχήματος, η μία ψήφος ανά σχήμα μπορεί να εκπροσωπήσει όλες τις φωνές κι όλες τις διαφορετικές απόψεις που τυχόν υπάρχουν μέσα σ’ αυτά. Βέβαια πρόκειται για μια πρόταση που χρήζει περαιτέρω συζήτησης και εξειδίκευσης εντός της διαδικασίας και προφανώς θεωρούμε πως δεν «εξαντλείται» μέσω αυτού η δημοκρατία, την οποία αντιλαμβανόμαστε ως μια διαρκή διαδικασία ρήξεων και υπερβάσεων. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως, στην πανελλαδική διαδικασία  της ΑΡΕΝ θα παίρνουν πολιτική θέση τα ίδια τα σχήματα ως συλλογικότητες και όχι συγκεκριμένα άτομα και προσωπικότητες. Η ΑΡΕΝ της συμμετοχής και της δημοκρατίας μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο από τα κάτω, δηλαδή από τα ίδια τα σχήματά μας.

*Ύφος είναι η διαφορά:
  ένας τρόπος να κάνεις,
  ένας τρόπος να είσαι.
            Τσαρλς Μπουκόβσκι

      

                                                           ΑΡΕΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

Εισήγηση Πανελλαδικού Διημέρου Αριστερής Ενότητας 8-9 Μάρτη

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας, μετά από δύο χρόνια, διεξάγεται σε μια συγκυρία που η δομική κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο μεταφέροντας τα βάρη και τις επιπτώσεις της κρίσης στον κόσμο της εργασίας, στα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα και στη νεολαία.

Τα τελευταία 3 χρόνια συνταγή στην διαχείριση της οικονομικής κρίσης είναι η υλοποίηση μνημονιακών πολιτικών λιτότητας στο ευρωπαϊκό και εγχώριο επίπεδο. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η επίθεση στα δημόσια αγαθά και τις εργασιακές κατακτήσεις, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε μια προσπάθεια διασφάλισης της κυριαρχίας του κεφαλαίου έναντι των εργαζόμενων τάξεων.

Αυτές οι πολιτικές της ευρωπαϊκής ένωσης υλοποιούνται και στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Σαμαρά,  η οποία εφαρμόζοντας την νεοφιλελεύθερη πολιτική συνεχίζει την επίθεση σε κοινωνικά κεκτημένα καταστρέφοντας κάθε πτυχή του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία, ασφάλιση). Η αποτυχία του «success story» της κυβέρνησης Σαμαρά φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τα τεράστια ποσοστά της ανεργίας (62% στους νέους, 1,5 εκατ. άνεργοι), στις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και την υποτίμηση των όρων ζωής μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Επιπλέον παρατηρούμε ότι οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνούν όπως παλιά και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν όπως πριν. Μοναδική απάντηση των κυρίαρχων στην εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, αδυνατώντας να ενσωματώσουν οποιοδήποτε αίτημα, είναι η καταστολή και η ποινικοποίηση των αγώνων σε μια σειρά από περιπτώσεις (απαγόρευση συγκεντρώσεων, επιστρατεύσεις απεργών, διώξεις αγωνιστών/αγωνιστριών) με παράλληλη την προσπάθεια δημιουργίας ενός εσωτερικού εχθρού στο πρόσωπο των μεταναστών.

Παράλληλα στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής , εφαρμόζεται από την κυβέρνηση η ακροδεξιά ατζέντα με την σκληρή μεταναστευτική πολιτική (στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιχείρηση Ξένιος Δίας, κατάργηση του νόμου για την ιθαγένεια, δολοφονίες μεταναστών σε Λευκάδα και Φαρμακονήσι) που συνοδεύεται ταυτόχρονα με την αφήγηση για την θεωρία των «2 άκρων», που επιχειρεί να εξισώσει τις απεργίες και αγώνες των εργαζομένων με την φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Είδαμε το τελευταίο διάστημα το νεοναζιστικό κόμμα της Χ.Α. να δολοφονεί μετανάστες, να τρομοκρατεί εργαζόμενους, αριστερούς και lgbt άτομα με αποκορύφωμα την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Με αυτήν τους την πράξη οι χρυσαυγίτες έδειξαν ανοιχτά ότι διεκδικούν κομμάτι της πίττας της αστικής τάξης. Η αντίσταση και η δυναμική που αναπτύχθηκε από το αντιφασιστικό κίνημα ανάγκασε την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να επιτεθεί στην Χ.Α. με όρους εγκληματικής οργάνωσης και όχι αποδομώντας την ναζιστική της ιδεολογία.

Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα εμφανίζονται ενισχυμένες δράσεις αντίστασης. Από τις απεργίες στο μετρό, την κατάληψη και τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, τους αγώνες στην Χαλκιδική, το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, μέχρι τις απεργίες των καθηγητών και των διοικητικών υπαλλήλων βλέπουμε να ενισχύεται η προοπτική της Ανατροπής,  η οποία υπάρχει ήδη μέσα στην κοινωνία και μπορεί το επόμενο διάστημα, με αιχμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές, να δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις.

Πανεπιστήμιο.

Η συνολική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αφήνει έξω από το στόχαστρό της την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Από τις απολύσεις των καθηγητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μέχρι την ψήφιση νόμου για το «νέο λύκειο» ετοιμάζεται μια νέα πραγματικότητα για την παιδεία: από τη μία συναντάμε ένα λύκειο που θα ενισχύει τους ταξικούς φραγμούς για την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, θα δημιουργεί ένα νέο, ενταντικοποιημένο και εξετασιοκεντρικό σύστημα εκπαίδευσης για τους μαθητές (40 πανελλαδικά μαθήματα σε 3 χρόνια) και την ίδια στιγμή θα προετοιμάζει μελλοντικούς εργαζόμενους ευέλικτους και εκμεταλλεύσιμους από την εργοδοσία.

Από την άλλη, η διαρκής υποβάθμιση των πανεπιστημίων και ΤΕΙ όπως συντελείται τα τελευταία 3 χρόνια μέσα από το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου (υποχρηματοδότηση ιδρυμάτων, κούρεμα στα αποθεματικά των πανεπιστημίων, λειτουργία συμβουλίων διοίκησης) συνεχίστηκε  με το σχέδιο «Αθηνά» που αναδιαμόρφωσε τον ακαδημαϊκό χάρτη με την κατάργηση και τη συγχώνευση σχολών και ιδρυμάτων και την εξίσωση των πτυχίων ΑΕΙ-ΤΕΙ. Οι απολύσεις 1700 διοικητικών υπαλλήλων από πανεπιστημιακά ιδρύματα το Σεπτέμβρη με το μέτρο της διαθεσιμότητας ήταν ένα ακόμη βήμα στην προσπάθεια κατεδάφισης του δημόσιου-δωρεάν πανεπιστημίου φέρνοντας τα ιδρύματα σε μια κατάσταση να αδυνατούν να λειτουργήσουν. Απάντηση στις απολύσεις αυτές ήταν ο μεγαλειώδης αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων σε ΕΚΠΑ-ΕΜΠ που επί 3 μήνες αντιστάθηκαν δίνοντας ένα παράδειγμα αγώνα και κατάφεραν να επιβραδύνουν την εφαρμογή του νέου νόμου.

Σε αυτή τη μάχη αποτιμούμε θετικά τη συμμετοχή των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας που αντιλήφθηκαν τον αγώνα των διοικητικών και ως δικό τους αγώνα συμμετέχοντας σε κοινές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις με τους εργαζόμενους και τους καθηγητές και κατάφεραν σε ακρετέες σχολές να δείξουν έμπρακτα τη στήριξή τους με αγωνιστικές αποφάσεις των συλλόγων. Στα σημεία κριτικής συγκαταλέγονται η  καθυστερημένη στήριξή μας στον αγώνα των διοικητικών, η αδυναμία να κινητοποιηθεί μεγαλύτερο κομμάτι των φοιτητών/-τριών και, τέλος, η έλλειψη διαδικασιών Αρ.Εν. ούτως ώστε να συντονίσουμε την δράση μας και να μετατραπεί αυτός ο αγώνας σε κεντρικό αγώνα ανατροπής της κυβέρνησης. Προφανώς, ευθύνη για ήττα της απεργίας φέρουν και οι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς που αντί να επιδιώκουν την συσπείρωση της πανεπιστημιακής κοινότητας χαρακτηρίζονταν από διασπαστικές λογικές. Συγκεκριμένα, οι δυνάμεις της ΠΚΣ μετά από ένα διάστημα υιοθέτησαν απεργοσπαστική στάση και συμπαρατάχθηκαν με τις κυρίαρχες λογικές που ήθελαν ανοιχτό το πανεπιστήμιο υπό το φόβο του να χαθεί το εξάμηνο. Ανάλογη ήταν και η στάση των ΕΑΑΚ που, στο τέλος της απεργίας, έθεταν ως πρώτη προτεραιότητα στους συλλόγους να μη χαθεί το εξάμηνο και δεν κατόρθωσαν να βοηθήσουν στη δημιουργία μαζικού φοιτητικού κινήματος.

Νέα φοιτητική καθημερινότητα.

Το πανεπιστήμιο που δημιουργείται μέσα σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώνει μια νέα φοιτητική καθημερινότητα όπου οι φοιτητές αφ’ ενός βιάζονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους για να μην επιβαρύνουν το οικογενειακό εισόδημα και αφ’ ετέρου σε πολλές περιπτώσεις εργάζονται ως επισφαλώς εργαζόμενοι για να εξασφαλίζουν ένα συμπληρωματικό εισόδημα. Επιπλέον, η εντατικοποίηση και αυταρχικοποίηση των σπουδών (ν+2, μαθήματα-αλυσίδες) δημιουργούν ένα πλαίσιο που αποτρέπει τους φοιτητές από το να συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες, να αποκτήσουν κινηματικές παραστάσεις, να εμπλακούν με ενεργό τρόπο στην φοιτητική και κοινωνική ζωή. Σε αυτή την κατάσταση ο φοιτητής/η φοιτήτρια δεν καθορίζεται εξ ολοκλήρου από την φοιτητική του ιδιότητα αλλά κυρίως από το εάν εργάζεται -είτε ως μερικώς απασχολούμενος είτε ως ανασφάλιστος- ή από το αν είναι άνεργος. Απέναντι σε αυτή τη νέα φοιτητική καθημερινότητα και εμείς καλούμαστε να αναπροσαρμόσουμε την παρέμβαση μας μεριμνώντας για μερίδες των φοιτητών που μπορεί να εργάζονται αλλά και προσανατολιζόμενοι στη σύνδεση φοιτητικών αγώνων και διεκδικήσεων με ευρύτερα κοινωνικές και εργατικές διεκδικήσεις.

Ακόμη, η απονέκρωση των φοιτητικών συλλόγων και η απουσία των συλλογικών διαδικασιών εξακολουθεί να υφίσταται, με ευθύνη κυρίως των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ). Την τελευταία χρονιά συναντήσαμε σημαντική δυσκολία στο να γίνουν γενικές συνελεύσεις στους συλλόγους, αποτυπώνοντας τόσο την αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να ενεργοποιήσουν τους φοιτητές (προέκταση της κρίσης της πολιτικής εκπροσώπησης) σε μια κινηματική κατεύθυνση δίνοντας προοπτική αντίστασης και νίκης όσο και την γενικευμένη δυσαρέσκεια των φοιτητών/-τριών για τους όρους διεξαγωγής των γενικών συνελεύσεων και τα πολύ περιορισμένα περιθώρια συμμετοχής ανένταχτου κόσμου που οδήγησαν τις διαδικασίες σε εκφυλισμό.

Αναφορικά με τις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές, οι δυνάμεις της ΔΑΠ -και λιγότερο της ΠΑΣΠ- παρά την πτώση τους συνεχίζουν να διατηρούν ισχυρές δυνάμεις μέσω των μηχανισμών και των πελατειακών δικτύων που έχουν στήσει αναπαράγοντας την ηγεμονία τους στους φοιτητικούς συλλόγους. Στο κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς τόσο η ΠΚΣ όσο και τα ΕΑΑΚ κατόρθωσαν να μετασχηματίσουν τη δυναμική του κινήματος με το σχέδιο Αθηνά σε εκλογική αποτύπωση φτιάχνοντας ένα προφίλ αριστερού πόλου στις σχολές. Όσον αφορά τα σχήματα της Αριστερής Ενότητας η εκλογική αποτύπωση έδειξε μια μικρή πτώση πανελλαδικά αποτυπώνοντας τόσο την αδυναμία μας να αποτελέσουμε σε αυτή τη φάση τον αριστερό πόλο στις σχολές όσο κα την αναντιστοιχία της επιρροής της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην νεολαία με το εκλογικό αποτέλεσμα της Αριστερής Ενότητας. Ειδική αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στα μεγάλα ποσοστά αποχής που συναντήσουμε για άλλη μια φορά στις φοιτητικές εκλογές που αποτυπώνουν μια μεγάλη μερίδα κόσμου που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί.

Απολογισμός.

Επιχειρώντας να απολογίσουμε τη δράση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας την τελευταία διετία είναι αυτονόητο ότι η έλλειψη διαδικασιών δικτύωσης είχαν ως αποτέλεσμα να αδυνατούν τα σχήματα να έρθουν σε οριζόντια επικοινωνία, να παράξουν πολιτική γραμμή και να λειτουργήσουν συντονισμένα. Πιο συγκεκριμένα, σε περιόδους κινηματικών διεργασιών όπως στις κινητοποιήσεις για το σχέδιο Αθηνά θεωρούμε ότι τα αντανακλαστικά των σχημάτων μας δεν ήταν τόσο οξυμμένα όσο όριζε η συγκυρία και σε συνδυασμό με την απουσία διαμόρφωσης ξεχωριστής πολιτικής γραμμής από την Αρ.Εν. αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μπορούμε να έχουμε διαχωριστικές γραμμές από την πολιτική τοποθέτηση των ΕΑΑΚ.

Σχετικά με την παρέμβασή μας, οι δομές αλληλεγγύης λειτούργησαν δημιουργώντας χώρους αναφοράς στους φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια που αποτελούσαν και χώρους ριζοσπαστικής πολιτικής σκέψης απαντώντας ταυτόχρονα σε πρακτικές ανάγκες των φοιτητών. Αντιλαμβανόμενοι ότι τα δίκτυα αλληλεγγύης δεν μπορούν να αποτελέσουν από μόνα τους σχέδιο για την προώθηση των αγώνων για την ανατροπή στις σχολές εντάσσουμε αυτές τις δράσεις σε μια προσπάθεια αναζωογόνησης των συλλογικών μας διαδικασιών πάντα σε συνδυασμό με την συνεχή πολιτική παρέμβαση στις σχολές μας.

Οι κοινές συνελεύσεις καθηγητών-φοιτητών-εργαζομένων όταν και για όσο έγιναν εκτιμούμε ότι είχαν αποτελέσματα καθώς μέσα από τον από κοινού συντονισμό, κυρίως την περίοδο της απεργίας των διοικητικών σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, κατόρθωσαν σε ένα βαθμό να επιτελέσουν τον ρόλο του συντονισμού ανάμεσα στα κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αυτό που δεν πέτυχαν είναι η ενεργή συμμετοχή της κοινωνίας και των εργαζομένων από σωματεία σε αυτόν τον αγώνα.

Συνολικά, την περασμένη χρονιά προσπαθήσαμε με έναν σπασμωδικό τρόπο να δώσουμε απαντήσεις σε μια σειρά από ζητήματα. Την ανάγκη για ένα  διαφορετικό μοντέλο Πανεπιστημίου που να εξυπηρετεί και να ιεραρχεί πρώτα τις ανάγκες των φοιτητών, να είναι αυτοδιοίκητο και να αντιλαμβάνεται την επιστήμη έξω από την σφαίρα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, των επιχειρήσεων και της κερδοφορίας. Την ανάγκη για αναζωογόνηση και εκδημοκρατισμό των συλλογικών διαδικασιών των γενικών συνελεύσεων που θα δίνει χώρο για συμμετοχή σε ανένταχτο κόσμο προτάσσοντας ένα άλλο μοντέλο πολιτικής απομακρυσμένο από αυτό των κυρίαρχων δυνάμεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Την προσπάθεια μέσα στην νέα εντατικοποιημένη φοιτητική πραγματικότητα να αναζητήσουμε νέα εργαλεία παρέμβασης και εμπλοκής των φοιτητών/-τριών όπως θεματικές γενικές συνελεύσεις, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, διατηρώντας παράλληλα τα παλιά. Την αντίληψη ότι είναι αναγκαίο να συνδέουμε τους μερικούς και φοιτητικούς αγώνες με το αίτημα για συνολική ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής καθώς κανένας επιμέρους αγώνας δεν μπορεί να νικήσει χωρίς την ανατροπή της κυβέρνησης και της λιτότητας και αντίστροφα κάθε μερικός αγώνας έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Τέλος, διαπιστώνουμε την ανάγκη να αγωνιστούμε για την ανατροπή των κυβερνητικών δυνάμεων μέσα στις σχολές σε μια κατεύθυνση ενίσχυσης της προοπτικής της ανατροπής.

Το επόμενο διάστημα.

Από εκεί και πέρα, το επόμενο διάστημα ως σχήματα Αριστερής Ενότητας θα κληθούμε να αναμετρηθούμε με τις εξωτερικές αξιολογήσεις των ιδρυμάτων και τη δημιουργία εσωτερικών κανονισμών που θα επιβάλλουν ένα νέο τρόπο λειτουργίας για τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Οι εσωτερικοί κανονισμοί σκιαγραφούν ένα πλαίσιο λειτουργίας για τα ιδρύματα που θα περιλαμβάνει την περαιτέρω εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών (διαγραφές φοιτητών, πιστωτικές μονάδες, τίτλοι σπουδών αντί πτυχίων, δίδακτρα μετά τον πρώτο κύκλο σπουδών) εναρμονίζοντας το πανεπιστήμιο με τα δυτικά νεοφιλελεύθερα πρότυπα εκπαίδευσης που θα εντάσσει την ιδιωτική πρωτοβουλία στην χρηματοδότηση των ιδρυμάτων (προγράμματα σπουδών με ιδιώτες, χορήγηση ακαδημαϊκών δανείων) και θα φτιάχνει ευέλικτα προγράμματα σπουδών σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς και τα συμφέροντα των επιχειρήσεων.

Δεύτερος κόμβος θα είναι η εξωτερική αξιολόγηση των ιδρυμάτων που θα στοχεύει στην αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών, σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων και σχολών και σε απολύσεις σε διοικητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό.

Σχεδιασμός.

Με βάση όλα τα παραπάνω θεωρούμε ότι τα σχήματα της Αριστερής Ενότητας οφείλουν να είναι σε επαγρύπνηση και συντονισμό για να εμποδίσουν στην πράξη την εφαρμογή οποιασδήποτε πτυχής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που βρίσκεται σε εξέλιξη, αντιλαμβανόμενα αυτή τη μάχη ως έναν διαρκή αγώνα αντίστασης στον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου αλλά και έναν αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές λιτότητας.

Στόχος είναι την επόμενη περίοδο τα σχήματά μας να δημιουργήσουν ένα πολιτικό σχέδιο που θα ανταποκρίνεται και θα απαντάει στα πραγματικά ζητήματα των φοιτητών/-τριών, θα φτιάχνει μια αφήγηση για το πώς οραματιζόμαστε το πανεπιστήμιο μας σε μια κοινωνία χωρίς μνημόνια και θα ανιχνεύει τους τρόπους και τις πρακτικές που μπορούν να μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό το στόχο. Μια θεμελιώδης ανάγκη που θα μπορούσε να αποτελέσει νέο σημείο παρέμβασης για εμάς είναι το κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας και των δωρεάν  φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση) που εντάσσεται και οραματικά στο πανεπιστήμιο των αναγκών μας αλλά αποτελεί και απαραίτητη συνθήκη για να μπορούν να σπουδάσουν σήμερα οι φοιτητές/-τριες.

Κατά πρώτον, πυρηνικό στοιχείο για τον σχεδιασμό της Αριστερής Ενότητας πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ρεύματος πολιτικής ανατροπής στα πανεπιστήμια που θα ενταχθεί στο ευρύτερο ρεύμα που επικρατεί στην κοινωνία. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ της δυναμικής των κοινωνικών αντιστάσεων και των εργατικών αγώνων με τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος. Οφείλει λοιπόν η Αρεν να συμβάλλει καταλυτικά στην προς την κατεύθυνση αυτή.

Παράλληλα, εκτιμούμε ότι εγχειρήματα και δομές αλληλεγγύης πρέπει να συνεχίσουν να αποτελούν κομμάτι της παρέμβασης μας βοηθώντας στην δημιουργία χώρων μέσα στις σχολές που θα λειτουργούν με ένα διαφορετικό τρόπο, θα προτάσσουν τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της δημοκρατίας. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούν τόσο χώρους αναφοράς για τους φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια που θα εντάσσουν αντιστάσεις που υπάρχουν έξω από τα πανεπιστήμια μέσα σε αυτά όσο και θα βοηθούν στην αναζωογόνηση των συλλογικών διαδικασιών και στο πρόταγμα για ένα άλλο πανεπιστήμιο. Σημαντικό στοίχημα σε αυτή την προσπάθεια είναι να προσπαθούμε το επόμενο διάστημα να αποτελέσουν οι δομές αλληλεγγύης και χώρους διαρκούς αντίστασης που όχι από μόνες τους αλλά εντασσόμενες σε ένα συνολικό σχέδιο θα μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι στον αγώνα για ανατροπή.

Ένα άλλο βήμα προς την κατεύθυνση δημιουργίας πολιτικού σχεδίου για τα σχήματα της Αριστερής Εν0ότητας είναι η κοινή συμπόρευση φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων μέσα από τη δημιουργία επιτροπών και κοινών συνελεύσεων μεριμνώντας παράλληλα για τον όσο το δυνατόν πιο συχνό συντονισμό τους. Μέσα από αυτόν τον συντονισμό θεωρούμε ότι μπορεί να επιτευχθεί η οικοδόμηση ενός πλατύτερου μετώπου αντίστασης στην διάλυση του δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας που να συνολικοποιεί τις αντιστάσεις.

Επιδιώκοντας τα σχήματα της Αριστερής Ενότητας να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση της ανατροπής μέσα στα πανεπιστήμια και να συγκροτήσουν έναν αριστερό ριζοσπαστικό πόλο μέσα στις σχολές θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να οραματιστούμε την ανατροπή των συσχετισμών και στα πανεπιστήμια. Σε μια κατεύθυνση αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ να αντιπροτάξουμε την ανάγκη για ένα άλλο μοντέλο πολιτικής συνδέοντας το με το όραμα για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Χρήσιμο σε αυτή την κατεύθυνση είναι να δούμε ξανά το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς συζητώντας για το πώς μια ενδεχόμενη συμμαχία με τις άλλες αριστερές πολιτικές δυνάμεις (ΕΑΑΚ, ΠΚΣ) σε ένα μίνιμουμ πολιτικών ζητημάτων θα μπορούσε να μας φέρει πιο κοντά στο στόχο της ανατροπής εντός των πανεπιστημίων εξετάζοντας παράλληλα και τα περιθώρια σύνθεσης που μπορεί να υπάρχουν με τις δυνάμεις αυτές.

Λειτουργία

Στο κομμάτι της λειτουργίας θεωρούμε ότι η απουσία διαδικασιών Αριστερής Ενότητας τόσο Πανελλαδικών όσο και κατά τόπους αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες που την προηγούμενη χρονιά δεν καταφέραμε να παράξουν τα σχήματά μας συνεκτική πολιτική γραμμή ερχόμενες σε μια διαδικασία δικτύωσης, ανταλλαγής εμπειριών και από κοινού χάραξης πολιτικού σχεδίου. Είναι σαφές ότι υπάρχει ανάγκη στο βαθμό που επιδιώκουμε η Αριστερή Ενότητα και τα σχήματά της να έχει μια σταθερή πολιτική λειτουργία ως δικτύωση σχημάτων να κάνουμε διαδικασίες πιο συχνά εξασφαλίζοντας  ταυτόχρονα ότι θα διαπνέονται από δημοκρατικότητα, πολυφωνία αλλά και σύνθεση στη βάση των σχημάτων.

Ένα δεύτερο σκέλος αφορά στο πως ξεπερνώντας παθογένειες του παρελθόντος θα επιτύχουμε η πολιτική κουβέντα να εμβαθυνθεί με δημοκρατικό τρόπο δίνοντας βάρος στην παραγωγή πολιτικής γραμμής από τα σχήματα, στην κατάθεση από αυτά τροπολογιών και στην εμπλοκή τους στην διαδικασία διαμόρφωσης του πολιτικού κειμένου απόφασης των διαδικασιών μας. Μια τέτοια πολιτική εμπλοκή βοηθά τόσο τον πολιτικό διάλογο μεταξύ των σχημάτων όσο και την αλληλοζύμωση μεταξύ των μελών που μέσα στα πλαίσια του σεβασμού στη διαφωνία θα μπορούν να παρουσιάζουν το διαφορετικό πολιτικό τους σκεπτικό.

Το βασικό στοίχημα για εμάς έγκειται στο να καταφέρει το Πανελλαδικό διήμερο να αποτελέσει εκείνη την διαδικασία που θα επανεκκινήσει τη λειτουργία της Αριστερής Ενότητας εξασφαλίζοντας παράλληλα μια δημοκρατική εμβάθυνση των διαδικασιών μας και μια συμφωνία στον τρόπο λειτουργίας της. Αυτή η συμφωνία θα αφορά στο να μεταφερθεί το βάρος της πολιτικής στα σχήματα, στο να εγκαταλειφθούν λογικές βέτο και να διευρυνθούν να περιθώρια σύνθεσης που οι ίδιοι και οι ίδιες έχουμε θέσει στη βάση της δημοκρατίας ως μιας πρακτικής που οργανώνει και συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις και όχι μόνο τα σημεία που συμφωνούμε.

Κλείνοντας, το Πανελλαδικό θα αποτελέσει μια ευκαιρία για υπερβάσεις στον τρόπο που έχουμε μάει να λειτουργούμε, να συζητάμε και να αποφασίζουμε. Επιδίωξη για εμάς αποτελεί το να πραγματοποιηθεί ένας όσο το δυνατόν πιο πλούσιος διάλογος των σχημάτων, να ανταλλάξουν εμπειρίες και γνώμες στο κομμάτι της παρέμβασης και του πολιτικού σχεδίου αλλά και του τρόπου λειτουργίας. Μια τέτοια αντίληψη ενισχύεται από το να καταθέσουν και τα ίδια τα σχήματα κείμενα συμβολής και τροπολογίες ούτως ώστε να εμπλουτιστεί η πολιτική συζήτηση και να υπάρχει αποτύπωση των διαφορετικών πολιτικών σκεπτικών στη βάση μιας ουσιαστικά δημοκρατικής διαδικασίας.Ας φροντίσουμε όλοι και όλες μέσα από τα σχήματα μας να εξασφαλίσουμε ότι το Πανελλαδικό Διήμερο θα γίνει με έναν υγιή πολιτικό τρόπο, που θα σέβεται διαφορετικές απόψεις, θα σέβεται απόψεις από τα σχήματα και θα ιεραρχεί ψηλά την ανάγκη για ουσιαστική και σταθερή λειτουργία της ΑρΕν.