Ανακοίνωση για την απόρριψη της υποψήφιας κοσμήτορος απ το Συμβούλιο Ιδρύματος

Ο τρόπος με τον οποίο το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΚΠΑ αποφάσισε να απορρίψει την μόνη υποψηφιότητα της Ε. Καραμαλέγκου για τη θέση της κοσμήτορος στη Φιλοσοφική Σχολή, αποτελεί μια συνέχεια τόσο της όλης λογικής για το πανεπιστήμιο, που εισάγει ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, όσο και του τρόπου με τον οποίο συγκροτήθηκε το ΣΙ, μέσα από διαδικασίες πλήρως απονομιμοποιημένες και διάτρητες. Η απόφαση αυτή, πέρα από θέματα νομιμότητας για το ποιες είναι οι αρμοδιότητες του ΣΙ, προκαλεί και οργή αφού απέρριψε μια υποψηφιότητα όχι λόγω έλλειψης προσόντων αλλά διότι αρνήθηκε να παραχωρήσει δήλωση μετάνοιας για την εναντίωσή της στο νόμο. Για λόγους δηλαδή πολιτικών φρονημάτων.

Στην κυρίαρχη αφήγηση βέβαια η ύπαρξη οποιασδήποτε πολιτικής τοποθέτησης εντός του πανεπιστημίου, πέρα από αυτήν της επιχειρηματικότητας και των συμφερόντων της αγοράς, δεν είναι απλά περιττή αλλά και κάτι το οποίο θα πρέπει να εκδιωχθεί. Ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε φωνή αντίστασης στα σχέδια τους, αγώνα και ελευθερίας θα πρέπει να κατασταλεί προκειμένου να εμπεδωθεί το ιδεολόγημα «του νόμου και της τάξης», το οποίο έχει μετατραπεί σε βασικό εργαλείο για την κυβέρνηση. Γιατί κατά τ’ άλλα το success story δεν αποδίδει. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αγώνα των εργαζομένων του ΕΚΠΑ για τις ζωές τους αλλά και την προάσπιση του χαρακτήρα του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου και του τρόπου με τον οποίο κατασυκοφαντήθηκε απ την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της αλλά και της επίθεσης που δέχτηκε το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο στην ΑΣΟΕΕ απ τις πρυτανικές αρχές. Ακριβώς αυτήν την αντίληψη φέρουν τόσο τα Σ.Ι. ως δομές όσο και οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν και τέτοιοι μόνο άνθρωποι είναι «ικανοί» να στελεχώσουν και την υπόλοιπη διοίκηση.

Μέλημά μας δεν είναι μόνο να υπερασπιστούμε τα όποια κεκτημένα δημοκρατικής λειτουργίας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη γνώση και το ρόλο των πανεπιστημίων. Η επέμβαση αυτή από μεριάς του ΣΙ προφανώς είναι και μια προσπάθεια κανονικοποίησης της λειτουργίας τους και του αυταρχικού μοντέλου διοίκησης. Τα ΣΙ όμως θα κληθούν άμεσα να επικυρώσουν και τους πρότυπους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας των ιδρυμάτων μέσω της σύστασης του νέου Οργανισμού. Οι κανονισμοί αυτοί προβλέπουν μέσα σε άλλα και το σπάσιμο των ενιαίων πτυχίων, την εισαγωγή κύκλων σπουδών, την επιβολή διδάκτρων και την ουσιαστική κατάργηση των συγγραμμάτων. Ακόμα λοιπόν κι αν οι δεσμεύσεις του υπουργείου για επαναπρόσληψη των εργαζομένων είναι πραγματικές, είναι σίγουρο ότι το κόστος θα μετακυλήσει στις πλάτες των φοιτητών. Θα πρέπει λοιπόν το αγωνιστικό δυναμικό εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας να διευρυνθεί και να αναπτυχθεί σε ένταση.

Καθοριστικός βέβαια παράγοντας είναι αυτός της συγκρότησης ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος που θα μπορεί και να επανορίζει με θετικό τρόπο το πανεπιστήμιο στη σκοπιά των αναγκών μας και αυτών της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτή τη διαδικασία θεωρούμε απαραίτητο τον εκδημοκρατισμό των διαδικασιών του κινήματος στον άξονα της συμμετοχής. Επίδικο ακόμα αποτελεί η διαμόρφωση μιας καθημερινότητας εντός των σχολών που θα συγκρούεται με τον ατομικό δρόμο και την εντατικοποίηση, θα ιεραρχεί ψηλά τη συλλογικότητα, θα συνδέεται με την κοινωνία, τις ανάγκες της και τους πολύμορφους αγώνες που δίνει και θα φέρει τα σπέρματα της νέας κοινωνικής οργάνωσης που επιθυμούμε και ενός δημοκρατικού μοντέλου για μια κοινωνία χωρίς μνημόνια, ρατσισμό, σεξισμό και φασισμό. Θα πρέπει λοιπόν πέρα απ τη συνέχιση των αγώνων που έχουμε δώσει το προηγούμενο διάστημα (εναντίωση στο νόμο και τα ΣΙ, σχέδιο Αθηνά, απεργία εργαζομένων), να καταφέρουμε να τους συνδέσουμε με το συνολικό κίνημα ανατροπής.