Για το ΔΣ της Φιλοσοφικής στις 27/01

Στο ΔΣ του ΦΣ Φιλοσοφικής της 27^ης Ιανουαρίου 2014 η ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής κατέθεσε ψήφισμα για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου. Η ΔΑΠ υπηρετώντας τη συνήθεια απουσίαζε ενώ η ΠΑΣΠ πρόβαλλε μία φτηνή αιτιολόγηση για την μη υπογραφή της λέγοντας πως «δεν θεωρεί πως ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι μπορεί να δημιουργηθεί με απόφαση του ΔΣ καθώς δεν αποτελεί όργανο του ΦΣ» (και η πασπάρα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις»;). Από την άλλη, το ΜΑΣ τίθεται κατά της δημιουργίας αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου αρνούμενο «να διαχειριστεί τη φτώχεια». Διαχείριση της φτώχειας είναι λοιπόν, κατά το ΜΑΣ, οι αυτοοργανωμένες, αμεσοδημοκρατικές, «από τα κάτω» δομές που προτείνουν και πραγματώνουν στο εδώ και τώρα μια άλλη κοινωνική οργάνωση, μακριά από το κυρίαρχο, ενώ δεν είναι διαχείριση η διεκδίκηση ενσωμάτωσης από το υπάρχον υλικών και προσωρινών αιτημάτων που αυτό συνήθως προτείνει. Η ΕΑΑΚ από την άλλη θεωρεί ότι «η μεθοδολογία δεν συμβάλλει στην ανάταση των συλλογικών διαδικασιών και στην πολιτικοποίηση του συλλόγου». Και όμως, η συλλογικότητα, η συμμετοχή, η αυτοοργάνωση είναι κατ’ αρχήν οι παράγοντες ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου και όχι πια ένας πεπαλαιωμένος συνδικαλισμός φωτισμένων πρωτοποριών.

Εμείς αντίθετα θέλουμε να αφήσουμε επιτέλους το παλιό να ξεψυχήσει και να γεννήσουμε τις πρώτες μορφές του νέου κόσμου. Να σταματήσουμε να τον μεταθέτουμε στο μέλλον και να τον προβάλλουμε, έστω και μερικώς αδιαμόρφωτο, στο τώρα. Με μια μεθοδολογία δημοκρατίας κι αλληλεγγύης που θα δώσει νόημα ύπαρξης στο φοιτητικό κίνημα και που θα κάνει το πανεπιστήμιο έναν κοινωνικό χώρο, στον οποίο αξίζει να ζει κανείς.

Ø     Όσο για το αν το εγχείρημα έχει «ξεκάθαρα αυτοδιαχειριστικό πλαίσιο» και τον αναπαραγόμενο φόβο για «καπέλα»…

“Ο χώρος θα λειτουργήσει σε πρώτο χρόνο ως αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο καθώς οι τιμές του υπάρχοντος ιδιωτικού είναι προκλητικές. Παράλληλα θα είναι και ένας χώρος ελεύθερης πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης. Το εγχείρημα θα λειτουργεί με δική του αυτόνομη συνέλευση -την οποία θα απαρτίζουν όσοι και όσες συμμετέχουν σε αυτήν και στη λειτουργία του χώρου- και αυτή θα φέρει την ευθύνη της λειτουργίας του.”

Για μια άλλη Γενική Συνέλευση

Το τελευταίο διάστημα εγείρονται από μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού κόσμου προβληματισμοί σχετικά με την δημοκρατικότητα της Γενικής Συνέλευσης, οι οποίοι στηρίζονται κατά κύριο λόγο στο επιχείρημα της ελλιπούς συμμετοχής και της μηδαμινής μαζικότητας. Κρίνοντας αυτούς τους προβληματισμούς – όσους απ’ αυτούς δεν αναδεικνύουν τον αντιδραστισμό σε αυτοσκοπό – θεμιτούς και δημιουργικούς και θεωρώντας την μαζικότητα επακόλουθο αναβαθμισμένων ποιοτικών χαρακτηριστικών, επιθυμούμε την έναρξη ενός δυναμικού και πλουραλιστικού διαλόγου με αντικείμενο συζήτησης τον διαρκή εκδημοκρατισμό της Γενικής Συνέλευσης, του συλλογικού οργάνου όλων των φοιτητριών.

Είναι χρέος μας μπροστά στην ανάγκη για βάθεμα της δημοκρατίας να δούμε στο ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου την συλλογική μας έκφραση, να κάνουμε την Γενική Συνέλευση έναν καθρέφτη που δεν θα αντανακλά τον μικρόκοσμο της εκάστοτε πλειοψηφούσας άποψης αλλά ένα κομμάτι του καθενός μέσα στη συλλογική σύνθεση. Οφείλουμε μπροστά σε κάθε διαστρέβλωση του όρου της δημοκρατίας να επανανοηματοδοτήσουμε  το χιλιοειπωμένο και κενό νοήματος πια σύνθημα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις».

Μια συμμετοχική και δημοκρατική συνέλευση στοχεύει στο να διαμορφώσουμε πολιτική άποψη και να την μοιραστούμε, εισφέροντας τους προβληματισμούς μας, τις θέσεις μας, τα ερωτηματικά μας, συμμετέχοντας έτσι στον πολιτικό διάλογο μέσα στο Σύλλογό μας, στις συζητήσεις στους διαδρόμους, στα αμφιθέατρα, στις γειτονιές μας.  Μόνο λοιπόν μέσα από την πολιτική ενεργοποίηση, την σύγκρουση αλλά και τη σύνθεση των απόψεων μέσα σε ένα ζωντανό σύλλογο μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια ουσιαστική αλλαγή στις ζωές μας. Πίσω από αυτές τις αφηρημένες διατυπώσεις κρύβεται η ευθύνη καθενός από μας για το πώς αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή του στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε καταναλωτές. Διαμορφώνουμε οι ίδιοι, ως άτομα και ως συλλογικότητες, την πραγματικότητά μας μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Κοντολογίς, για όλα τα καλώς και κυρίως τα κακώς κείμενα της γενικής συνέλευσης και όχι μόνο υπεύθυνοι είμαστε εμείς!

Παραθέτουμε και μια σειρά από προτάσεις οι οποίες χρήζουν προφανώς περαιτέρω επεξεργασίας και εμβάθυνσης, μέσα σε μια συντεταγμένη διαδικασία ανασύνθεσης των συλλογικών μας διαδικασιών. Με αυτόν το σκοπό θεωρούμε αναγκαίο να κληθεί μια «συνέλευση για τη συνέλευση», μια μονοθεματική ΓΣ, που μεταξύ άλλων μπορούμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε:

·                     Το προεδρείο που θα συντονίζει τη συνέλευση να διαμορφώνεται κάθε φορά με κλήρωση όσων επιθυμούν να το συγκροτήσουν και να εγκρίνεται από το σώμα της συνέλευσης, με ορισμένες αρμοδιότητες. Θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι 5μελές, δύο εξ αυτών να συντονίζουν την κουβέντα και οι υπόλοιποι τρεις να κρατούν πρακτικά επί των τοποθετήσεων.

·                     Να γίνεται κοινή κλήρωση πολιτικών συλλογικοτήτων και ανένταχτων για τη σειρά τοποθέτησης και να τηρείται κοινός χρόνος για τις τοποθετήσεις.    

·                     Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο να μην κατατίθενται έτοιμα πλαίσια αλλά να γίνεται συνδιαμόρφωση, εντός της συνέλευσης, των κειμένων συμβολής των συλλογικοτήτων αλλά και όλων των τοποθετήσεων, προκειμένου να μην καταλήγουμε να ψηφίζουμε πλαίσια με όρους απολίτικους ή/και πολιτικής πλατφόρμας και να μπορούμε κατά το μέγιστο δυνατό να συνθέτουμε διαφορετικές προσεγγίσεις και αναλύσεις.

Φαρμακονήσι 2014: Ιστορίες από τη γη του Κανενός

Η «ατυχής διάσωση» στο Φαρμακονήσι – ή κατά κόσμον η παράνομη επαναπροώθηση προσφύγων που κατέληξε, με τη βοήθεια μάλιστα του λιμενικού σώματος σύμφωνα με μαρτυρίες επιζησάντων, σε πνιγμό, πολλών μικρών παιδιών περιλαμβανομένων – δείχνει ακόμη μια φορά το εύρος του πεδίου σύγκλισης μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και μιας ακροδεξιάς ατζέντας. Η τελευταία έχει επιβληθεί αφ’ ενός – με ψηφοθηρικούς όρους – από την εκτός των άλλων εκλογική αυτονόμηση της Χρυσής Αυγής και αφ’ ε

τέρου από την ιδεολογική αντεπίθεση της κυβερνώσας νεοδεξιάς του Σαμαρικού μπλοκ, η οποία δείχνει να παίρνει την εκδίκηση της για (όσα) ανθρώπινα δικαιώματα παρέμεναν σεβαστά κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Η ιδεολογικοποίηση των συνόρων, εκτός από συγκροτητικό στοιχείο της εθνικιστικής ιδεολογίας, από την οποία ασφαλώς εμφορείται η κυβερνώσα τάση της Νέας Δημοκρατίας (βλέπε Σαμαρά, Δένδια, Γεωργιάδη, Μουρούτη, Λαζαρίδη, Πλεύρη, Κρανιδιώτη), παράλληλα εργαλειοποιείται και για τη δημιουργία εσωτερικών εχθρών καθώς και για την τόνωση του εθνικού φρονήματος προκειμένου να μετατεθεί η ευθύνη της καταστροφής από τις πολιτικές επιλογές σε φαντάσματα ναζίζουσας επινοήσεως.

Παράλληλα, η φυσική εξόντωση των προσφύγων στην οποία κατέληξε η επαναπροώθηση, με τη συνεισφορά του λιμενικού όπως ομολόγησαν οι πρόσφυγες ναυαγοί, συμπυκνώνει τα βιοπολιτικά χαρακτηριστικά που παίρνει το καθεστώς. Οι αρχές αποκτούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω στους ανθρώπους αλλά ακόμη και έμπρακτης διαχείρισης των ζωών τους (βλέπε στρατόπεδα συγκέντρωσης) και επικοινωνιακής διαχείρισης των θανάτων τους (βλέπε δηλώσεις περί τρομοκρατών που εκμεταλλεύονται την παράνομη μετανάστευση εν καιρώ απόδρασης Ξηρού).

Οφείλουμε λοιπόν να δούμε πέραν από τις επιφανειακές αναλύσεις. Οφείλουμε να δούμε ότι χωρίς το καθεστώς να είναι ολοκληρωτικό (αν υποστηρίζαμε αυτή τη θέση η ίδια η συγγραφή αυτού του κειμένου θα ήταν έμπρακτη διάψευση) παρόλα αυτά έχει ολοκληρωτικές συμπεριφορές. Απέναντι σε κάθε Σαμαρά που ζητά την ανακατάληψη των πόλεων, οφείλουμε να ζητούμε την «ανακατάληψη» της δημοκρατίας. Οφείλουμε να δώσουμε το σύνθημα «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» στα σωστά χείλη. Οφείλουμε, τέλος, να επανοικειοποιηθούμε το δημόσιο χώρο βάζοντας τελικά σύνορα στη γη του κανενός!

Ανακοίνωση για την απόρριψη της υποψήφιας κοσμήτορος απ το Συμβούλιο Ιδρύματος

Ο τρόπος με τον οποίο το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΚΠΑ αποφάσισε να απορρίψει την μόνη υποψηφιότητα της Ε. Καραμαλέγκου για τη θέση της κοσμήτορος στη Φιλοσοφική Σχολή, αποτελεί μια συνέχεια τόσο της όλης λογικής για το πανεπιστήμιο, που εισάγει ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, όσο και του τρόπου με τον οποίο συγκροτήθηκε το ΣΙ, μέσα από διαδικασίες πλήρως απονομιμοποιημένες και διάτρητες. Η απόφαση αυτή, πέρα από θέματα νομιμότητας για το ποιες είναι οι αρμοδιότητες του ΣΙ, προκαλεί και οργή αφού απέρριψε μια υποψηφιότητα όχι λόγω έλλειψης προσόντων αλλά διότι αρνήθηκε να παραχωρήσει δήλωση μετάνοιας για την εναντίωσή της στο νόμο. Για λόγους δηλαδή πολιτικών φρονημάτων.

Στην κυρίαρχη αφήγηση βέβαια η ύπαρξη οποιασδήποτε πολιτικής τοποθέτησης εντός του πανεπιστημίου, πέρα από αυτήν της επιχειρηματικότητας και των συμφερόντων της αγοράς, δεν είναι απλά περιττή αλλά και κάτι το οποίο θα πρέπει να εκδιωχθεί. Ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε φωνή αντίστασης στα σχέδια τους, αγώνα και ελευθερίας θα πρέπει να κατασταλεί προκειμένου να εμπεδωθεί το ιδεολόγημα «του νόμου και της τάξης», το οποίο έχει μετατραπεί σε βασικό εργαλείο για την κυβέρνηση. Γιατί κατά τ’ άλλα το success story δεν αποδίδει. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αγώνα των εργαζομένων του ΕΚΠΑ για τις ζωές τους αλλά και την προάσπιση του χαρακτήρα του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου και του τρόπου με τον οποίο κατασυκοφαντήθηκε απ την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της αλλά και της επίθεσης που δέχτηκε το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο στην ΑΣΟΕΕ απ τις πρυτανικές αρχές. Ακριβώς αυτήν την αντίληψη φέρουν τόσο τα Σ.Ι. ως δομές όσο και οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν και τέτοιοι μόνο άνθρωποι είναι «ικανοί» να στελεχώσουν και την υπόλοιπη διοίκηση.

Μέλημά μας δεν είναι μόνο να υπερασπιστούμε τα όποια κεκτημένα δημοκρατικής λειτουργίας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη γνώση και το ρόλο των πανεπιστημίων. Η επέμβαση αυτή από μεριάς του ΣΙ προφανώς είναι και μια προσπάθεια κανονικοποίησης της λειτουργίας τους και του αυταρχικού μοντέλου διοίκησης. Τα ΣΙ όμως θα κληθούν άμεσα να επικυρώσουν και τους πρότυπους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας των ιδρυμάτων μέσω της σύστασης του νέου Οργανισμού. Οι κανονισμοί αυτοί προβλέπουν μέσα σε άλλα και το σπάσιμο των ενιαίων πτυχίων, την εισαγωγή κύκλων σπουδών, την επιβολή διδάκτρων και την ουσιαστική κατάργηση των συγγραμμάτων. Ακόμα λοιπόν κι αν οι δεσμεύσεις του υπουργείου για επαναπρόσληψη των εργαζομένων είναι πραγματικές, είναι σίγουρο ότι το κόστος θα μετακυλήσει στις πλάτες των φοιτητών. Θα πρέπει λοιπόν το αγωνιστικό δυναμικό εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας να διευρυνθεί και να αναπτυχθεί σε ένταση.

Καθοριστικός βέβαια παράγοντας είναι αυτός της συγκρότησης ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος που θα μπορεί και να επανορίζει με θετικό τρόπο το πανεπιστήμιο στη σκοπιά των αναγκών μας και αυτών της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτή τη διαδικασία θεωρούμε απαραίτητο τον εκδημοκρατισμό των διαδικασιών του κινήματος στον άξονα της συμμετοχής. Επίδικο ακόμα αποτελεί η διαμόρφωση μιας καθημερινότητας εντός των σχολών που θα συγκρούεται με τον ατομικό δρόμο και την εντατικοποίηση, θα ιεραρχεί ψηλά τη συλλογικότητα, θα συνδέεται με την κοινωνία, τις ανάγκες της και τους πολύμορφους αγώνες που δίνει και θα φέρει τα σπέρματα της νέας κοινωνικής οργάνωσης που επιθυμούμε και ενός δημοκρατικού μοντέλου για μια κοινωνία χωρίς μνημόνια, ρατσισμό, σεξισμό και φασισμό. Θα πρέπει λοιπόν πέρα απ τη συνέχιση των αγώνων που έχουμε δώσει το προηγούμενο διάστημα (εναντίωση στο νόμο και τα ΣΙ, σχέδιο Αθηνά, απεργία εργαζομένων), να καταφέρουμε να τους συνδέσουμε με το συνολικό κίνημα ανατροπής.

καφές παιδεία αυτοοργάνωση

για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου στη φιλοσοφική

Σε μια κοινωνία που της λείπει κάθε είδους δομή κοινωνικού κράτους, σε μια καθημερινότητα όπου ο βασικός μισθός κοντεύει να φτάσει τα 300€ απ τα μέτρα και τις πολιτικές που ασκούνται απ τους κυρίαρχους, που τα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα και οι ελευθερίες μας συνεχώς καταπατούνται, σε μια πανεπιστημιακή πραγματικότητα που σε λίγο θα ζητήσει από το μπαμπά και τη μαμά (για να μην είμαστε σεξιστές) λεφτά για δίδακτρα, με τις εστίες να ρημάζουν προκλητικά, με φοιτητές να αναστέλλουν τις σπουδές τους προκειμένου να μην επιβαρύνουν οικονομικά τις οικογένειες τους, ο φοιτητής δε μπορεί παρά να χρειάζεται αφύπνιση …και καφέ…. Δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει δωρεάν σίτιση στα πανεπιστήμια και παράλληλα παιδιά να λιποθυμάνε απ τη πείνα στα σχολεία. Στο μονόδρομο της κρίσης τους πρέπει να απαντήσουμε συλλογικά. Στις προκλητικές τιμές του ιδιωτικού κυλικείου της φιλοσοφικής  μπορούμε να αντιτάξουμε το δημιουργικό παράδειγμα ενός κοινωνικού χώρου  όπου ο καφές πάει πακέτο με την συζήτηση, την αλληλεγγύη,  την συλλογικότητα και ένα διαφορετικό πολιτιστικό αντιπαράδειγμα.

Ένα εγχείρημα όπως ένα αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο φτιάχνει ένα νέο μοντέλο οργάνωσης της ζωής μας, ένα νέο πλέγμα σχέσεων που ανατρέπει την καθημερινότητα του ατομισμού, της μιζέριας και της εντατικοποίησης. ένας χώρος κουβέντας, επικοινωνίας, κριτικής, αναδιαμόρφωσης, αναδημιουργίας και κακού  καφέ (για αρχή τουλάχιστον) ως αντιπρόταση στο τσιμέντο της σχολής.  Ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων σχολών, όπως αυτό της ΑΣΟΕΕ και της Νομικής, μπορούμε να βρούμε ένα χώρο που να λειτουργεί με πνεύμα αντιεμπορευματικό ως αυτοργανωμένο κυλικείο από εμάς για εμάς, ένα χώρο ελεύθερης έκφρασης με τιμές λογικές και προσιτές για όλους και όλες. Όχι μόνο μια τέτοια προσπάθεια απαντά άμεσα στη πραγματικότητα και στην ανάγκη μας για φτηνό φαγητό και καφέ αλλά παράλληλα μας επιτρέπει να επαναοικιοποιηθούμε και να αξιοποιήσουμε δημιουργικά ένα περιβάλλον που δικαιωματικά μας ανήκει, αυτό του ασύλου. Προάγει την πολιτικοποίηση και τη συμμετοχή και τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την κοινωνία. Τέτοιου είδους εγχειρήματα αποτελούν προβολές του κόσμου που θέλουμε να φτιάξουμε, πλήρως ανταγωνιστικού με τον υπάρχοντα, κόντρα στο κυρίαρχο και τις λογικές μονόδρομου που μας επιβάλλονται από τα πάνω, ένα κόσμο όπου το αποφασισμένο «εμείς» βρίσκει ανθρώπινες λύσεις ενάντια στο ηττημένο «εγώ».

Σ αυτή τη λογική ζητάμε απ τη κοσμητεία Φιλοσοφικής να παραχωρήσει για τις ανάγκες των φοιτητών-τριων αίθουσα στον 4 όροφο της σχολής. Ο χώρος θα λειτουργήσει σε πρώτο χρόνο ως αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο καθώς οι τιμές του υπάρχοντος ιδιωτικού είναι προκλητικές. Παράλληλα θα είναι και ένας χώρος ελεύθερης πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης. Το εγχείρημα θα λειτουργεί με δική του αυτόνομη συνέλευση -την οποία θα απαρτίζουν όσοι και όσες συμμετέχουν σε αυτήν και στη λειτουργία του χώρου- και αυτή θα φέρει την ευθύνη της λειτουργίας του.

για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου στη φιλοσοφική

Αλληλεγγύη στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ασοεε!

Την Τρίτη 7/1, μετά από συνέλευση του αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου ασοεε, φοιτητές και φοιτήτριες ανακατέλαβαν την αίθουσα Υ, η οποία από την 21^η Μαρτίου λειτουργούσε ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος, παρά τις εχθρικές διαθέσεις των πρυτανικών αρχών της ασοεε (αλλαγή λουκέτων, σιδηροκόλληση πόρτας, διεξαγωγή διαγωνισμού). Μία βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα μάλιστα υπέγραψαν σύμβαση με ιδιωτική εταιρεία για την καταστροφή του κυλικείου και τη μετατροπή του σε αίθουσα διδασκαλίας. Αποκορύφωμα της καταστολής υπήρξε η απόφαση του Πρύτανη να κλείσει η σχολή απ την Παρασκευή 20/12 μέχρι το τέλος των διακοπών(!), ημέρα κατά την οποία διοργανωνόταν πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης στο χώρο του κυλικείου, κατά τη διάρκεια του οποίου το κτίριο της ΑΣΟΕΕ περικυκλώθηκε από ΜΑΤ, τα οποία αποχώρησαν μετά την παρέμβαση αλληλέγγυων. Το πάρτυ τελικά έγινε.

Από την πλευρά μας εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ασοεε την ώρα που οι πρυτανικές αρχές της ΑΣΟΕΕ απειλούν με παρέμβαση του εισαγγελέα. Ελπίζουμε πως το κυλικείο θα συνεχίσει τη λειτουργία του καθώς όλο αυτό το διάστημα μπορούσε και έδινε απάντηση σε πολύ άμεσες ανάγκες των φοιτητών και φοιτητριών. Η ύπαρξη ενός χώρου στο πανεπιστήμιο που αντιεμπορευματικά προσφέρει τη δυνατότητα ενός φτηνού καφέ και φαγητού σε όλους και όλες είναι κάτι αναγκαίο όταν οι πολιτικές της κρίσης διαπερνούν τα υποκείμενα στην ολότητά τους, ενώ οι ιδιωτικές επιχειρήσεις συνεχίζουν να προκαλούν εντός των σχολών με τις τιμές των προϊόντων τους. Τέτοια αυτοοργανωμένα εγχειρήματα φτιάχνουν ένα νέο μοντέλο οργάνωσης των ζωών μας, ένα νέο πλέγμα σχέσεων που ανατρέπουν την καθημερινότητα της εντατικοποίησης, του ατομικού δρόμου και της μιζέριας. Προάγουν την πολιτικοποίηση και τη συμμετοχή, ένα εναλλακτικό πολιτιστικό αντιπαράδειγμα και τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την κοινωνία (στο χώρο στεγάζονταν η συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων ασοεε, η αντιφασιστική συνέλευση, προβολές και συζητήσεις, η διάθεση προϊόντων της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ). Τέτοιου είδους εγχειρήματα αποτελούν προβολές του κόσμου που θέλουμε να φτιάξουμε, πλήρως ανταγωνιστικού με τον υπάρχοντα!

Σε αυτή λοιπόν τη λογική ζητάμε από την κοσμητεία της Φιλοσοφικής να παραχωρήσει για τις ανάγκες των φοιτητών-τριων αίθουσα στον 4^ο όροφο της σχολής. Ο χώρος θα λειτουργεί σε πρώτο χρόνο ως αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο, όταν μάλιστα οι τιμές του υπάρχοντος ιδιωτικού είναι προκλητικές. Αλλά και ως ένας χώρος ελεύθερης πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης. Το εγχείρημα θα λειτουργεί με τη δική του αυτόνομη συνέλευση την οποία θα απαρτίζουν όσοι και όσες συμμετέχουν σε αυτήν και στη λειτουργία του χώρου και αυτή θα φέρει και την ευθύνη της λειτουργίας του.

Ανακατάληψη του Αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου της ασοεε

Χθες Τρίτη 7/1 ανακαταλάβαμε το χώρο του πρώην αυτοδιαχειριζόμενου κυλικείου μιας και πλέον αποτελεί αίθουσα διδασκαλίας. Πραγματοποιήθηκε συνέλευση και αποφασίστηκε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα εκδηλώσεων. Ο πρυτανης απείλησε με επιστολή που έστειλε σημερα για παρέμβαση εισαγγελέα 

Αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ασοεε (Κατειλημμένη αίθουσα υ).

πρόγραμμα εκδηλώσεων

κείμενο αυτοδιαχειρόμενου κυλικείου







επιστολή Πρύτανη

πηγή: athens indymedia

Μισώ την Πρωτοχρονιά! (μετα-εορταστικό κείμενο της αρ.εν.)

Ο Γκράμσι την 1η Ιανουαρίου 1916 έγραφε στην τορινέζικη έκδοση της εφημερίδας Avanti! «Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος. Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών».

Βέβαια ακόμα και χωρίς την παρέμβαση του Γκράμσι ο καθένας και η καθεμία μπορεί να κατανοήσει το επίπλαστο εορταστικό κλίμα των ημερών μας. Αρκούν το success story της κυβέρνησης, μια αφήγηση απόσταγμα του τεχνοκρατισμού σύμφωνα με τον οποίο κάποιοι θετικοί δείκτες και αριθμοί αρκούν για να καλύψουν τα φαινόμενα εξαθλίωσης της κοινωνίας από την πολιτική των κυρίαρχων, αλλά και η εικόνα των γειτονιών της Αθήνας υπό τα λαμπιόνια και τα βεγγαλικά του Καμίνη  από τη μία και τους χιλιάδες αστέγους και ανέργους από την άλλη σε έναν δημόσιο χώρο που συνεχώς περιορίζεται μετά τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών, την επίθεση σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις στέγης αλλά και τον συνολικό εκφασισμό της κοινωνίας που προωθείται απ την κυβέρνηση και κεφαλαιοποιείται σε ένα βαθμό από τη ναζιστική δράση της Χ.Α. Και σίγουρα όλο αυτό το σκηνικό δε μπορούν να το αντιστρέψουν ούτε τα πλεκτά πουλόβερ στους κορμούς των δέντρων απ τους ατενίστας ούτε «η λευκή νύχτα» των αφεντικών που κράτησε τους-ις εργαζόμενους-ες στα καταστήματα ως τις 11:00 το βράδυ της 28^ης του Δεκέμβρη, σα μια πρόβα εργασιακής καταπίεσης στη μεγάλη φιέστα των μνημονίων. Άλλωστε «δε μας λείπουν οι ώρες για να ψωνίσουμε αλλά οι ώρες και τα φράγκα για να ζήσουμε».

Αν κάτι μπορεί να αντιστρέψει αυτήν την κατάσταση με θετικούς όρους για τους υποτελείς είναι η ίδια τους η κίνηση προς ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης των ζώων μας και της κοινωνίας και οι ίδιοι μας οι αγώνες ενταγμένοι σε ένα συλλογικό και διεκδικητικό πλαίσιο. Αν λοιπόν θα πρέπει να αξιολογήσουμε κάτι ως θετικό στον απολογισμό που μας επιβάλλει η πρωτοχρονιά, αυτό είναι οι μαζικές κοινωνικές διεκδικήσεις για δημοκρατία και αξιοπρέπεια ενάντια στα σχέδια του νεοφιλελευθερισμού.  Ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές για γη και ελευθερία, η αυτοδιαχειριζόμενη απ τους εργαζομένους της ΕΡΤ, οι απεργιακοί αγώνες για την προάσπιση της δημόσιας σφαίρας και των κοινωνικών παροχών για όλους και όλες από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το σύνολο των δικτύων αλληλεγγύης και των αυτοδιαχειριστικών εγχειρημάτων και συνεταιρισμών ως προβολές του κόσμου που οραματιζόμαστε και για τον οποίο αγωνιζόμαστε στο σήμερα. Ακόμα περισσότερο τις μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις γεμάτες οργή για τη δολοφονία του αντιφασίστα Π.Φύσσα οι οποίες και γέννησαν τον Αντιφασιστικό Συντονισμό που μας γεμίζει ελπίδες για τη συνέχιση και τη διάχυση του αντιφασιστικού αγώνα με δημοκρατικό μοντέλο λειτουργίας και δράσης.

Μέρος όλων αυτών των αγώνων αποτελεί και η μεγαλειώδης απεργία των εργαζομένων στο ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, οι οποίοι αν και παραμένουν απολυμένοι, μέσα από τον ανυποχώρητο αγώνα τους με τη μέγιστη δυνατή σύνδεση με την κοινωνία, κατάφεραν να στριμώξουν τόσο την κυβέρνηση ώστε να μην καταφέρει να σπάσει την απεργία με κάποια κατασταλτική παρέμβαση, να μπει σε διάλογο με τους απεργούς (πράγμα πρωτοφανές στα χρόνια του μνημονίου) και να παραχωρήσει δεσμεύσεις ο Αρβανιτόπουλος αλλά και να πάει πίσω το συνολικό της σχέδιο απολύσεων. Βέβαια ο αγώνας των εργαζομένων συνεχίζεται εωσότου παρθούν πίσω οι απολύσεις προκειμένου να μπορέσει και το πανεπιστήμιο να λειτουργήσει στην ολότητά του σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων του. Γι αυτό και απ την μεριά μας θεωρούμε πως αυτός ο αγώνας θα πρέπει να στηριχτεί με κάθε μέσο μέχρι το τέλος του απ το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικότερα απ τους φοιτητές και τις φοιτήτριες καθώς συνδέεται πολύ άμεσα με τα δικά μας συμφέροντα και την ίδια μας την καθημερινότητα στις σχολές. Επόμενο μέλημά μας, λοιπόν θα πρέπει να είναι η συσπείρωση  των φοιτητών και των φοιτητριών και η ενίσχυση του πόλου αντίστασης που έχει δημιουργηθεί μέσα στις σχολές ήδη από την πλευρά των απεργών και μαζί με τα αγωνιστικά κομμάτια των καθηγητών, μιας και ετοιμάζονται και οι απολύσεις για τα μέλη ΔΕΠ.

Συγκεκριμένα οι απολύσεις των διοικητικών έρχονται για να ολοκληρώσουν μια συνολική επίθεση στο πανεπιστήμιο. Πρόκειται για μια συνολική αναδιάρθρωση του ως τώρα δημόσιου, δωρεάν και αυτοδιοικητικού πανεπιστημίου σύμφωνα με τις επιταγές των μνημονίων. Η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων τα τελευταία 2 χρόνια έχει μειωθεί στο μισό, σε σημείο να μη μπορούν να ανταπεξέλθουν στα λειτουργικά τους έξοδα (βλέπε ασανσέρ που δε λειτουργούν, σπασμένες τζαμαρίες, υπολειτουργία θέρμανσης και πολλά ακόμα). Για να τα καλύψουν στρέφονται στα αποθεματικά τους ταμεία, τα οποία η κυβέρνηση κούρεψε κατά 70% μέσω του PSI. Σε αυτό το ασφυκτικό για τα πανεπιστήμια οικονομικό περιβάλλον η κυβέρνηση πέρασε το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου που ορίζει ένα αυταρχικό μοντέλο διοίκησης του Πανεπιστημίου, παραβιάζοντας το κεκτημένο μιας δημοκρατικής λειτουργίας, μέσω των Συμβουλίων Ιδρύματος. Έτσι άνοιξε και η κουβέντα για σπάσιμο των ενιαίων πτυχίων και των τμημάτων σε μικρότερα προγράμματα 2-3 χρόνων ευέλικτα για την αγορά, για την επιβολή διδάκτρων, την κατάργηση των συγγραμμάτων. Όλο αυτό το σχέδιο έρχεται να υλοποιηθεί σήμερα μέσω των προτύπων κανονισμών εσωτερικής λειτουργίας και το νέο Οργανισμό, μέσα από τον οποίο, καθόλου τυχαία, θα γίνει και η επαναπρόσληψη των εργαζομένων σύμφωνα με τις όποιες δεσμεύσεις του υπουργού. Και αυτές οι απολύσεις (έστω και με τη μερική τους απόσυρση) έρχονται για να ολοκληρώσουν και να προωθήσουν τις καταργήσεις σχολών και τμημάτων σύμφωνα με το σχέδιο Αθηνά, ενάντια στο οποίο ο σύλλογος μας κατάφερε μια πρώτη νίκη την περασμένη χρονιά. Το κενό βέβαια μετά τις διαθεσιμότητες θα καλύψουν ιδιωτικές εταιρίες που θα προσφέρουν φτηνή και ευέλικτη εργασία με το μπλοκάκι (για τις συνθήκες εργασίας αρκεί να συζητήσετε με κάποιες απ τις καθαρίστριες της σχολής μας), το κόστος των οποίων φυσικά θα μετακυλήσει στους-ις φοιτητές-τριες μέσω διδάκτρων. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον περιορισμό σε σίτιση, στέγαση και συγγράμματα κάνουν ξεκάθαρο πως δε μιλάμε για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο ίσων ευκαιριών αλλά για ακόμα λιγότερους-ες, αν αναλογιστούμε τη συνολική κατάσταση της κοινωνίας.

Στη δική μας αντίληψη το Πανεπιστήμιο αποτελεί κάτι πολύ περισσότερα από ένα χώρο μάθησης. Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ έχει σημασία να σκεφτούμε ένα Πανεπιστήμιο χώρο αμφισβήτησης, στο οποίο η έρευνα και η διδασκαλία δεν θα αναπαράγουν αλλά θα αμφισβητούν τα κυρίαρχα πρότυπα, θα ανοίγουν και δεν θα κλείνουν τον διάλογο, θα προωθούν την ελεύθερη σκέψη και τη δημιουργικότητα. Η γνώση που παράγεται από την πανεπιστημιακή κοινότητα  αποτελεί λοιπόν για εμάς κοινωνικό αγαθό, σε ένα Πανεπιστήμιο που διακηρυκτικά και ουσιαστικά θα υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Δικαιώματα όπως η στέγαση σε πανεπιστημιακές εστίες, οι μειωμένες τιμές στις μεταφορές κλπ δεν αποτελούν κανενός είδους χάρη προς τους φοιτητές, αλλά στοιχειώδεις παροχές που εξασφαλίζουν σε όλους και όλες το δικαίωμα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με ίσους όρους και το δικαίωμα σε αξιοπρεπείς και  ποιοτικές σπουδές. Και βέβαια, οι διεκδικήσεις μας αναφορικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση συνδέονται και με τη διεκδίκηση ενός μεταπανεπιστημιακόύ εργασιακού μέλλοντος που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας και όχι τις ανάγκες της αγοράς και των κερδών της. Απαραίτητα σε αυτή την κατεύθυνση θα είναι και η συγκρότηση δικτύων νέων επιστημόνων με δημοκρατικό μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα πανεπιστήμιο που θα αντιλαβάνεται ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος και θέλουμε να φανταστούμε την πανεπιστημιακή κοινότητα, τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους εργαζόμενους όχι σαν “συνεργάτες”, αλλά σαν μια κοινότητα που συζητάει για το ίδιο το Πανεπιστήμιο αλλά και την κοινωνία, αποφασίζει με δημοκρατικές διαδικασίες και κοιτάει προς έξω για να σταθεί δίπλα σε όποιους το έχουν ανάγκη. Τους ανέργους, τους επισφαλώς εργαζομένους, όσους πλήττονται από την κρίση και σε βάρος των οποίων γίνεται προσπάθεια υπέρβασής της. Αυτή ίσως είναι και αρχή για να οραματιστούμε όχι μόνο ένα διαφορετικό Πανεπιστήμιο αλλά και μια διαφορετική κοινωνία και να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Με δύο λόγια αν ο αγώνας που καλείται σήμερα να δώσει ο κόσμος του πανεπιστημίου αλλά και συνολικά κάθε αγώνας θέλει να είναι νικηφόρος χρειάζεται μια συνολική αφήγηση που θα αξιοποιεί τις πολλαπλές μας ταυτότητες και δεξιότητες προκειμένου να καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας μέσα από μια δημοκρατική οργάνωση, στα πρότυπα της κοινωνίας που επιθυμούμε. Και τότε θα έχουμε μια νέα καθημερινότητα χωρίς πρωτοχρονιάτικους απολογισμούς!

 «Γι’ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωτικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη. Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θα ‘ θελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες».