Σήμερα νωρίς το πρωί πραγματοποιήθηκε επιχείρηση-εισβολή της ΕΛΑΣ στο χώρο
του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στα Εξάρχεια. Από πολύ νωρίς οι γύρω δρόμοι
είχαν καταληφθεί και μπλοκαριστεί από το συφερτό διαφόρων δυνάμεων της
αστυνομίας ενώ την ίδια ώρα πραγματοποιούνταν έρευνες στο χώρο του
πανεπιστημιακού ασύλου. Κατά την επιχείρηση παραβιάστηκε το αυτοδιαχειριζόμενο
στέκι της αρχιτεκτονικής και η κατάληψη του μηχανουργείου καθώς και ένας χώρος
στον οποίο φιλοξενούνται μετανάστες. Σύμφωνα με πληροφορία συντρόφου φοιτητή
της αρχιτεκτονικής έγινε προσπάθεια να παραβιαστεί και το αυτοδιαχειριζόμενο
κυλικείο της σχολής. Η επιχείρηση τελικά ολοκληρώθηκε με επιτυχία καθώς
κατάφεραν να κάνουν 6 προσαγωγές (3 μετανάστες, 1 άστεγο, 2 φοιτητές που
εργάζονταν για την πτυχιακή τους), να βρουν μερικά καδρόνια και σημαίες, πλήθος
κειμένων εναντίον του καθεστώτος και της δημοκρατίας, μάσκες κατάλληλες και για
βάψιμο τοίχων (!) και ένα μπιτόνι με άγνωστη ποσότητα (δηλαδή μπορεί και 1
δάχτυλο, όπως στη Villa Amalias) "εύφλεκτου υλικού" (δηλαδή μπορεί
και πετρελαίου σόμπας, όπως στη Villa Amalias).
Τέτοιου τύπου επιχειρήσεις δε δηλώνουν απλά την εκδικητικότητα των
κατασταλτικών αρχών ενάντια σε χώρους-σύμβολα της αντίστασης και του αγώνα (από
το 1973 έως σήμερα) και των ανθρώπων που τους ζωντανεύουν αλλά βρίσκεται εντός
του πολιτικού σχεδίου που συντελείται βίαια από τις κυβερνήσεις τα τελευταία 3 χρόνια. Το σχέδιο αυτό
περιλαμβάνει από τη μία την πλήρη εξαθλίωση με την πρωτοφανή ανεργία, τους
μισθούς πείνας, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών δικαιωμάτων
και των ελευθεριών μας και από την άλλη την παγίωση του δόγματος νόμος και
τάξη, τη σκληρή αυταρχικοποίηση του κράτους, με μια κυβέρνηση που ασκεί
πολιτική μέσω της επιβολής, του
αποφασίζω και διατάζω, που φαίνεται να μισεί ακόμα και την πιο μικρή νησίδα
αντίστασης και αξιοπρέπειας, οτιδήποτε φέρει ακόμα ψήγματα συλλογικότητας και
ελευθερίας, μιας κυβέρνησης που βρίσκεται σε κοινή πλεύση με τη Χρυσή Αυγή για
το σχεδιασμό και την υλοποίηση της ακροδεξιάς ατζέντας, την καταστολή των
κινημάτων και την αντιμετώπιση του άμεσου κινδύνου της Αριστεράς.
Σε ένα τέτοιο σχέδιο, όταν μάλιστα τόσο το πανεπιστήμιο όσο και το σύνολο
της εκπαίδευσης μπαίνουν στο στόχαστρο, κινήσεις σαν τις σημερινές (που
περισσότερο φτιάχνουν μια εικόνα πυγμής παρά έχουν να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα
αφού τα ευρήματα δεν αρκούν καν για να πλέξουν την αφήγηση των δύο άκρων) δεν
πρέπει να μας εκπλήσσουν αλλά να μας εξοργίζουν! Θα πρέπει να είμαστε πιο
έτοιμες-οι από ποτέ να χτίσουμε τις δικές μας αντιστάσεις ενάντια σε ο,τι
συντελείται στο χώρο της εκπαίδευσης και στο σύνολο της κοινωνικής επίθεσης που συντελείται από
τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Η εισβολή της αστυνομίας πριν από ένα μήνα στο
χώρο της πρυτανείας όπου γινόταν διαμαρτυρία φοιτητών-τριων ενάντια στο Συμβούλιο Ιδρύματος που
συνεδρίαζε και οι προσαγωγές που ακολούθησαν από τον χώρο βρίσκεται σε ευθεία
συσχέτιση με τη σημερινή επιχείρηση και τις διαθέσεις του κράτους για το
φοιτητικό άσυλο και τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται εντός αυτού.
Είναι πλέον φανερό πως έχουμε περάσει από την εποχή της κοινωνικής
ειρήνης και της συναίνεσης στην εποχή
της βίαιης επίθεσης των από πάνω για τη διεύρυνση του δικού τους συσχετισμού
δύναμης, εξασφαλίζοντας ένα ακόμα πιο
καταπιεστικό και κερδοφόρο περιβάλλον προς εκμετάλλευση για το μεγάλο κεφάλαιο
και τις τράπεζες. Σε αυτή τη συγκυρία καλούμαστε και ‘μεις να οργανώσουμε το
δικό μας άκρο που μας αντιστοιχεί, το άκρο των κοινωνικών κινημάτων, της
αντίστασης και της αυτοργάνωσης, για μια κοινωνία με πραγματική δημοκρατία και
ελευθερία, όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη. Έτσι καλούμαστε και στα
πανεπιστήμια να πυκνώσουμε τις «εστίες ανομίας» που συγκρούονται με το υπάρχον,
φτιάχνοντας νέες σχέσεις και παραστάσεις
στην καθημερινότητά μας, να ανασυγκροτήσουμε τους συλλόγους μας με βάση
τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, την άμεση δημοκρατία και δράση και να
συγκροτήσουμε ένα μαζικό και ριζοσπαστικό νεολαιίστικο κίνημα που θα αποτελέσει
τον κορμό του αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης και για μια διέξοδο από την
πολιτική που εφαρμόζει με θετικούς όρους για τις υποτελείς τάξεις και με αυτές τις ίδιες στο πολιτικό προσκήνιο.
