ψυχική υγεία και εξουσία

πηγή: Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Ιλίου

νέες ταινίες

No

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν

Πρωταγωνιστούν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Αλφρέντο Κάστρο, Αντονία Ζέγκερς, Αλεχάντρο Γκόιτς, Ρικάρντο, Λούις Γκνέκο, Νέστορ Καντιλιάνα

Το 1988, όταν ο Πινοσέτ ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ’ ένα νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της. Αυτός, παράλληλα με την δική του μάχη στην προσωπική του ζωή, επιστρατεύει τους πιο δυνατούς όρους μάρκετινγκ και με τη βοήθεια των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης καταστρώνουν ένα σχέδιο κι έχουν 27 ημέρες για να το εκτελέσουν σωστά, να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν την χώρα τους.

Πολιτική ταινία η οποία αναβιώνει με ρεαλιστικό τρόπο την ατμόσφαιρα τρόμου την οποία βίωνε η Χιλή στα χρόνια της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Πινοσέτ.

Ενδιαφέρουσα πολιτικά αλλά με κάποιες αδυναμίες από κινηματογραφική άποψη.

Η ταινία είναι υποψήφια για ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Συντροφικότητα

Kameradschaft

Σκηνοθεσία: Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ

Πρωταγωνιστούν: Αλεξάντερ Γκράναχ, Φριτς Κάμπερς, Ερνστ Μπους, Ελίζαμπεθ Βέντ, Γκουστάβ Πιτιέρ, Όσκαρ Χιούκερ

Η ταινία, η οποία γυρίστηκε το 1931, βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός, που συνέβη το 1906, στη βόρεια Γαλλία. Μια έκρηξη προκάλεσε το θάνατο 1060 ανθρώπων και, τότε, Γερμανοί ανθρακωρύχοι από την περιοχή της Βεστφαλίας είχαν έρθει στη Γαλλία για να βοηθήσουν στην αποστολή διάσωσης. Ο Παμπστ μεταφέρει το συμβάν στα χρόνια αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το τοποθετεί στα γαλλο-γερμανικά σύνορα. Βρισκόμαστε στη Γερμανία, το 1919, τα δύσκολα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η ήττα για τη Γερμανία είναι βαριά, η ανεργία και ο πληθωρισμός καλπάζουν, οι συνθήκες εργασίες έχουν επιδεινωθεί, ενώ περισσότερο από ποτέ δοκιμάζεται η αγάπη για τον συνάνθρωπο, πόσο μάλλον όταν ανήκει σε άλλη εθνικότητα. Οι Γάλλοι, ύστερα από την -ταπεινωτική για τους Γερμανούς- συνθήκη των Βερσαλλιών, θεωρούνται εχθροί περισσότερο από ποτέ. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται μια ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία να ανατρέψει τα ανθρώπινα μίση, εθνικισμούς και διαφορές. μετατρέποντας την ιστορία σε ένα μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Η ταινία μπορεί να ειδωθεί και ως συνέχεια της προηγούμενης ταινίας του «Στο Δυτικό Μέτωπο» (1930), μια αντιπολεμική ταινία, με σχεδόν το ίδιο καστ και τα ίδια μέλη στην παραγωγή.

πηγή: left.gr

μόνη πατρίδα τα παιδικά μας όνειρα

πηγή: «Τα παιδιά των μεταναστών που έχουν φέρει τη ζωή τους εδώ έχουν δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια»

μία καμήλα για κάθε νοικοκυριό...

...άντε για να μη λέτε πως η κυβέρνηση δε δίνει λύση στα προβλήματα των εργαζομένων και της κοινωνίας

Συνέντευξη Τύπου για την υπεράσπιση του Κατειλημμένου Κοινωνικού Κέντρου ΒΟΞ

Α' μέρος

Β' μέρος

Γ' μέρος

Σάββατο στις 12:00 πμ στην Πλ. Εξαρχείων συγκέντρωση και διαδήλωση.

πηγή: left.gr

το κράτος παρακράτησε

Το κράτος αμόλησε και σήμερα τα μαντρόσκυλά του ενάντια σε συνδικαλιστές εργατικών σωματείων που θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για τις δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Βρούτση ότι τα εργασιακά κεκτημένα είναι αποτέλεσμα "πελατειακών σχέσεων". Εμείς από τη μεριά μας να τους θυμίσουμε πως είναι αποτέλεσμα σκληρών κοινωνικών αγώνων και να τους δηλώσουμε πως θα δώσουμε ακόμα πιο σκληρούς αγώνες για να απαλλαγούμε από την πολιτική τους, να ανατρέψουμε τους υπάρχοντες συσχετισμούς εξουσίας, να διεκδικήσουμε πραγματική δημοκρατία και αξιοπρέπεια και να δομήσουμε την κοινωνία της αλληλεγγύης, της αυτοργάνωσης, της χειραφέτησης. Επίσης να θυμίσουμε πως σήμερα ήταν το ίδιο κράτος (άρα η ίδια πολιτική εξουσία, με τον ίδιο πολιτικό σχεδιασμό..και τα ίδια μαντρόσκυλα) με αυτό που στοχοποίησε οροθετικές ιερόδουλες, οργάνωσε πογκρόμ ενάντια μεταναστών, "εξόπλισε με βαρύτερο οπλισμό τους φασίστες", επιτέθηκε και κατασυκοφάντησε καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους και πανεπιστημιακό άσυλο, ενώ καθημερινά επιτίθεται σε δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, παροχές (υγεία, παιδεία). Πρόκειται λοιπόν για μια γενικευμένη επίθεση των κυριάρχων ενάντια σε όσους/ες αντιστέκονται (όπως και αν αντιστέκονται), συνοδεύομενη από μια σκληρή βιοπολιτική και ταξική επίθεση, υιοθετώντας μια στάση "αντεπανάστασης", αν δώσουμε μια πιο χαλαρή, αλλά πολύ ουσιαστική, έννοια στη λέξη επανάσταση, ως τη μετωπική και συνολική αμφισβήτηση του κυρίαρχου. Οι συνελεύσεις, οι απεργίες, τα δίκτυα αλληλεγγύης, οι καταλήψεις, οι κοινωνικοί χώροι, τα αντιφασιστικά μέτωπα, τα εγχειρήματα αυτοργάνωσης, η διεκδίκηση ελεύθερου χώρου, είναι ακριβώς ο πυρήνας της αμφισβήτησης της κυρίαρχης αφήγησης και δόμησης του κοινωνικού υποδείγματος των υποτελών. Πάνω σε αυτόν τον πυρήνα θα μπορέσει το ανταγωνιστικό κίνημα να συγκροτήσει και να διεκδικήσει την εναλλακτική του πρόταση. Δεν είναι λοιπόν ανομία, είναι αντίσταση και αυτονομία.. Μας αγοράζουν την ευτυχία, θα τους την κλέψουμε!

ΥΓ: Ελπίζουμε το ΚΚΕ "να σπάσει και τις ιδεολογικές του βιτρίνες" έπειτα από τις σημερινές "συγκρούσεις" και να επανεξετάσει τις αναλύσεις του περί κράτους και συμμαχιών..

Όλες και όλοι αύριο στις 8 π.μ. στο Πεδίο του Άρεως στη συγκέντρωση αλληλεγγύης των 35 συλληφθέντων που περνούν από εισαγγελέα

“ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ” του Ι. Καμπανέλη – θεατρική παράσταση από την ομάδα Κοινωνικής Επανένταξης του 18 ΑΝΩ

Η θεατρική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης της μονάδας απεξάρτησης 18 Άνω- Ψ.Ν.Α., ανεβάζει το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο».

Ένα έργο που γεννήθηκε στη Χούντα σε μία απόπειρα του συγγραφέα να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει το κοινό του, ξυπνώντας πρόσωπα από την ιστορία της Ελλάδας, αυτήν που μας πονάει, αυτή που κατακερματίζει τις ανθρώπινες αξίες, αυτή που βλέπουμε να αναπαράγεται και πάλι σήμερα. Την ιστορία μιας Ελλάδας του τυφλού συμφέροντος, της λήθης, της υποδούλωσης, που κλέβει τα όνειρα των παιδιών της.

Το 18 Άνω αγωνίζεται να χτίσει με τα παιδιά του μια ζωή με γερά θεμέλια και αξίες, χωρίς ουσίες, αλλά και χωρίς υποκατάστατα. Γιατί τα υποκατάστατα είναι δεκανίκι, δηλαδή εξάρτηση. Η έννοια της εξάρτησης είναι γνωστή σε όλους μας. Εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, εξάρτηση από τις οθόνες μας, εξάρτηση στις προσωπικές μας σχέσεις, στα υλικά αγαθά. Πολίτες σε καταστολή, στη λήθη, στη φυγή, στο φόβο.

Όπως και για όλη την κοινωνία έτσι και για το 18 Άνω η φετινή χρονιά αποτελεί μία χρονιά ιδιαίτερης σημασίας, καθώς στοχευμένες πολιτικές, αλλά και μεθοδευμένες στρατηγικές, επιχειρούν να υποβαθμίσουν το έργο της μονάδας και να τη συρρικνώσουν.
Το 18 Άνω ως ένας κοινωνικός φορέας που αγωνίζεται ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για μια στάση ζωής με αξίες και ελευθερία, χρειάζεται την συμπαράστασή μας για να αναδείξει το έργο της. Μας χρειάζεται, όπως το χρειαζόμαστε κι εμείς. Ένα στεγνό, δημόσιο πρόγραμμα απεξάρτησης για όλους.

Έτσι μέσα από αυτή τη δημιουργία η θεατρική ομάδα μοιράζεται τον αγώνα της, τους προβληματισμούς της, το αίτημα της για τη διάδοση μιας ζωής καθαρής από ουσίες.

4 Φεβρουαρίου 2013 στις 9 μ.μ.

Είσοδος Ελεύθερη 

Κρατήσεις θέσεων με δελτίο εισόδου στα ταμεία του Ακροπόλ

Θέατρο Ακροπόλ
Ιπποκράτους 9-11, τηλ. 210-3643700 (στάση Μετρό Πανεπιστήμιο)

από: 18 άνω

Αντιφασιστική Συνέλευση Φιλοσοφικής

Ο φασισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για όλους

Είναι γνωστό πως σε περιόδους πολιτικής-οικονομικής-κοινωνικής-πολιτιστικής κρίσης παρατηρείται ακραία αύξηση του φασιστικού φαινομένου. Η κρίση δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο την Ελλάδα ή την Ευρώπη αλλά μία παγκόσμια πραγματικότητα που απορρέει από το κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό μοντέλο, με κύριους εκφραστές τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που το υπηρετούν. Ειδικότερα η Ελλάδα δεν έρχεται πρώτη φορά αντιμέτωπη με το φασισμό αλλά πολλές φορές στην ιστορία της τον έχει αντιμετωπίσει και έχει βγει νικήτρια από αυτήν τη μάχη. Παρόλα τα παραδείγματα μαχητικής αντιφασιστικής δράσης όπως ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά τη γερμανική ναζιστική κατοχή  και ο αντιδικτατορικός αγώνας με την κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας, φαίνεται πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν ψήγματα φασιστικών αντιλήψεων στη βάση της κοινωνίας.

Αυτά τα ψήγματα αναπτύχθηκαν  και τροφοδοτήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις πολιτικές που ακολουθούν μέσω της ακραίας ταξικής επίθεσης που οδηγεί στην εξαθλίωση της κοινωνίας, επιλέγοντας να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των τραπεζών και όχι τα συμφέροντα των πολλών. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα της οικονομικής κρίσης, οι πρακτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) με τη διαπόμπευση των οροθετικών ιερόδουλων, τα οργανωμένα ρατσιστικά πογκρόμ, την ακραία καταστολή στους δρόμους, τη δημοσιοποίηση των στοιχείων συλληφθέντων αγωνιστών,το βασανισμό των 15 συλληφθέντων αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ,  τη λογοκρισία (γέροντας Παστίτσιος, Βαξεβάνης, Αρβανίτης-Κατσίμη) αλλά και γενικότερα τη στοχοποίηση και την περιθωριοποίηση του οτιδήποτε διαφορετικού, συνέβαλε στη φασιστικοποίηση της κοινωνίας και έστρωσε το δρόμο για την άνοδο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

Η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής θέλει να παρουσιάζεται σα μια αντισυτημική δύναμη αλλά στην ουσία στηρίζεται και στηρίζει το ίδιο το σύστημα με τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες και ομοφυλόφιλους , την εχθρική της στάση στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες και ακόμα περισσότερο ψηφίζοντας περισσότερες φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές, συναινώντας στο ξεπούλημα-ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας κλπ. Το πανεπιστήμιο ως ένα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας δε θα μπορούσε να αποφύγει τη φασιστική απειλή πράγμα το οποίο φαίνεται από φασιστικές επιθέσεις και τραμπουκισμούς φοιτητών (Γ.Σ. Ιατρικής, φασιστική επίθεση στο φυσικομαθηματικό, εμφάνιση μπράβων στη φιλοσοφική, ναζιστικά συνθήματα σε τοίχους της πανεπιστημιούπολης).

Όλα τα παραπάνω μας δείχνουν πως είναι απαραίτητο να συγκροτηθούν αντιφασιστικά μέτωπα εντός των φοιτητικών συλλόγων. Ενάντια στον ατομικό δρόμο που προβάλλουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, η τρικομματική κυβέρνηση αλλά και τα διάφορα φασιστικά μορφώματα, εμείς προβάλλουμε αυτό που φοβούνται περισσότερο: τη συλλογική δράση, τους μαζικούς αγώνες, το διάλογο και οποιαδήποτε φωνή αντίστασης, συμμετοχής, πραγματικής δημοκρατίας. Πάνω σε αυτές τις ανησυχίες γίνεται προσπάθεια να συγκροτηθεί η Αντιφασιστική Συνέλευση Φιλοσοφικής, μια ανοιχτή διαδικασία όπου καλείται να συμμετάσχει οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης και την αναγκαιότητα του μαζικού αντιφασιστικού αγώνα. Αντιφασίστας δε σημαίνει ο,τι τα ΜΜΕ θέλουν να πιστεύεις, αντιφασίστας είναι αυτός που ανοίγει νέο δρόμο για τη ζωή εκεί που οι άλλοι κλείνουν τα περάσματα. Στο σκοτάδι του ναζισμού είναι μια αχτίδα αφοβίας. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι έχεις ένα χρέος, ένα χρέος ανθρώπινο. Να μην παραδώσεις στα χέρια τους την ελεύθερη φωνή σου, να μη φοβηθείς. Η σιωπή είναι συνενοχή και ο φασισμός είναι το φίμωτρο.

Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν,  η δράση της Αντιφασιστικής Συνέλευσης Φιλοσοφικής να καταφέρει να συνδεθεί με τα διάφορα κοινωνικά κινήματα τόσο στις υπόλοιπες σχολές όσο και σε τοπικό επίπεδο, στις γειτονιές του Ζωγράφου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και με πρόταγμα την ενότητα στη δράση καλούμε όλες τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες της πανεπιστημιούπολης σε κοινή συνάντηση προκειμένου να συντονίσουμε τη δράση μας, με πρώτη απόληξη τη διοργάνωση αντιφαιστικού φεστιβάλ στην πανεπιστημιούπολη. Ένα φεστιβάλ το οποίο θα περιλαμβάνει θεωρητικές συζητήσεις για το νεοφασιστικό φαινόμενο, παρουσιάσεις βιβλίων σχετικού περιεχομένου, πολιτιστικά γεγονότα, εκθέσεις φωτογραφιών, συλλογικές κουζίνες από μεταναστευτικές κοινότητες θα μπορέσει να αναπτύξει το διάλογο εντός των σχολών, να εμπλέξει περισσότερο κόσμο στον αντιφασιστικό αγώνα και όχι μόνο, να βάλει μια νέα αφήγηση και ένα νέο αντιπαράδειγμα για την κοινωνία που οραματιζόμαστε, πάνω στις αξίες της αντίστασης και της αλληλεγγύης –ως συνιστώσες της αυτοργάνωσης–και  την πραγματική δημοκρατία.

Αντιφασιστική Συνέλευση Φιλοσοφικής

φασισμός, το έσχατο οχυρό για ένα σύστημα που βρίσκεται στα όριά του...

Αλληλεγγύη στο Κ ΒΟΞ

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις/κοιν. χώρους/άσυλο

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Μ.Ι.Θ.Ε. ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΡ.ΕΝ.

Τα τελευταία 3 χρόνια από την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης και το 1ο μνημόνιο εφαρμόζεται ένα ολοένα και πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα. Εξαπολύονται συνεχώς νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις, άνευ όρων ιδιωτικοποιήσεις σε κοινωνικές παροχές και κυρίως στην υγεία και την παιδεία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας που αποτελεί πρωτοφανή καταπάτηση των εργασιακών κεκτημένων που σε συνδυασμό με τους αλλεπάλληλους φόρους, τα «χαράτσια» κ.ά οδηγούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε απόγνωση.

Στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και μιας συνολικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης παρατηρούμε την όξυνση της καταστολής, τον περιορισμό των ελεύθερων χώρων και τη στοχοποίηση  κομματιών της κοινωνίας. Από τη στοχοποίηση των οροθετικών ιερόδουλων και τα οργανωμένα από την ΕΛ.ΑΣ. ρατσιστικά πογκρόμ μέχρι τη διαπόμπευση συλληφθέντων αγωνιστών, το βασανισμό των 15 αντιφασιστών και τις επιθέσεις σε καταλήψεις και το άσυλο στο ΑΠΘ και την ΑΣΟΕΕ, γίνεται ξεκάθαρο πως η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, αφού αδυνατεί να ικανοποιήσει οποιοδήποτε αίτημα από την πλευρά των υποτελών τάξεων, επιλέγει να επιτίθεται με μένος σε κάθε χώρο που επιλέγει να αντιστέκεται και να ζητά από τα κάτω λύσεις.

Το σχέδιο του Δένδια για εκκένωση των καταλήψεων και την εισβολή τελικά με οργανωμένο σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ. στον πανεπιστημιακό χώρο της ΑΣΟΕΕ και τη στοχοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών χώρων εντός του πανεπιστημίου, εντάσσεται στο γενικό σχέδιο του νεοφιλελεύθερου μπλοκ για την υποτίμηση του πανεπιστημίου και αποτελεί αφετηρία για την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης και ο νόμος-πλαίσιο που μετατρέπει τις σχολές σε ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής πιστοποιητικών εκπαίδευσης, η εξίσωση των πτυχίων ΚΕΣ με ΑΕΙ-ΤΕΙ και το σχέδιο Αθηνά έρχεται να προστεθεί στο κούρεμα των αποθεματικών των Πανεπιστημίων που έγινε πέρυσι στα πλαίσια του PSI, στο ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων, στην ουσιαστική παύση πληρωμών του κράτους προς τα ιδρύματα. Από τη μία, λοιπόν,  ο νόμος-πλαίσιο εισάγει ένα ακόμα πιο αυταρχικό μοντέλο για το πανεπιστήμιο περιορίζοντας το δημόσιο διάλογο και τις διαδικασίες φοιτητών και καθηγητών και από την άλλη εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί, όχι μόνο στο πανεπιστήμιο αλλά και την κοινωνία ολόκληρη, ενώ η επίθεση στο άσυλο δείχνει τις διαθέσεις του κράτους ενάντια σε όσους αντιστέκονται στο σχέδιο αυτό.

Σε σχέση με την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου το πρόβλημα είναι διττό. Αφενός η προσπάθεια συγκρότησης ενός φοιτητικού κινήματος, το οποίο όχι μόνο θα εμπόδιζε το νόμο αλλά και θα αποτελούσε την αφετηρία για νέους κοινωνικούς αγώνες, απέτυχε, αφετέρου αναδείχτηκε μια γενική αδυναμία παρέμβασης εντός των κοινωνικών μας χώρων και μια αδυναμία της Αριστερής Ενότητας να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Μέσα στο γενικό κλίμα αδράνειας εντός των φοιτητικών συλλόγων καλούμαστε να αναζητήσουμε νέους τρόπους παρέμβασης-χωρίς να προσπερνάμε σε μια μέρα το παλιό-που θα ανταποκρίνονται στη φορτωμένη συγκυρία και τις νέες ανάγκες του φοιτητικού σώματος.

Βασικό μας στόχος, με μια τέτοια λογική, είναι η ενεργοποίηση των συλλογικών διαδικασιών εντός του Πανεπιστημίου. Είναι δεδομένο ότι ελλείψει μαζικού φοιτητικού κινήματος (απ’το 06-07 τουλάχιστον) και αντίστοιχων διαδικασιών (γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά καταλήψεων, κινηματικές δράσεις εντός των σχολών κλπ) η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών φοιτητών και φοιτητριών δεν έχουν αγωνιστικές παραστάσεις, κάτι που συνεπικουρούμενο από τις επιπτώσεις της κρίσης και την επακόλουθη εντατικοποίηση, δημιουργεί πολλαπλές προβληματικές. Η συμβολή μας στην αναζωογόνηση των συλλογικών διαδικασιών και στην ανασυγκρότηση του φ.κ. είναι ακόμη, ουσιαστική προσπάθεια κλεισίματος της πόρτας στον φασισμό που πατάει πάνω στις ατομικές λύσεις, στην αποξένωση των ανθρώπων, στην εχθρότητα μεταξύ διαφορετικών ομάδων.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η δημιουργία κοινών δράσεων και χώρων συζήτησης με την υπόλοιπη φοιτητική Αριστερά. Εμβάθυνση ενωτικών πρωτοβουλιών- όπου αυτές υπάρχουν- και μετωπικά καλέσματα πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα (αντίσταση στο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, υπεράσπιση ασύλου κ.ά.), ώστε η Αριστερή Ενότητα να παίξει ενωτικό ρόλο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να συγκροτήσουμε τις δομές αλληλεγγύης, όπως αυτές προέκυψαν μέσα από την κίνηση των υποτελών τάξεων για αναζήτηση απαντήσεων στις υλικές ανάγκες μέσα στο καθεστώς κρίσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση βρίσκονται τα μαθήματα αλληλεγγύης που έχουν συγκροτηθεί σε πολλούς συλλόγους, τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και κοινωνικά παντοπωλεία και γενικά τα δίκτυα αλληλεγγύης  που αναδεικνύουν τις αξίες της Αριστεράς και την κοινωνία που οραματιζόμαστε, απορρίπτοντας σχέσεις ιεραρχίας και εμπορευματοποίησης και καλλιεργώντας συλλογική κουλτούρα. 

Η μετατόπιση της ατζέντας από την πλευρά των κυριάρχων προς ένα ακροδεξιό πολιτικό σχέδιο και ένα ακόμα πιο αυταρχικό καθεστώς οδήγησε στην έξαρση του φασιστικού φαινομένου με τα αυξανόμενα ποσοστά εντός της κοινωνίας. Καθίσταται απαραίτητο να συγκροτηθούν αντιφασιστικές πρωτοβουλίες  εντός των σχολών οι οποίες θα εμποδίσουν την παρέμβαση φασιστικών κινήσεων εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την ανάδειξη τέτοιων λογικών εντός των κοινωνικών μας χώρων αποκαλύπτοντας την βαθιά συστημική δράση της Χρυσής Αυγής. Ήδη σε αυτή την λογική η Αριστερή, Ενότητα Φιλοσοφικής συγκροτεί την αντιφασιστική συνέλευση ΦΛΣ κάτι το οποίο προσδοκεί σε άμεσο χρονικό διάστημα να μαζικοποιηθεί και να συνδεθεί με τις υπόλοιπες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες εντός της πανεπιστημιούπολης με απόληξη την κοινή δράση. Μέσα στην γενικότερη πολιτική, κοινωνική και πανεπιστημιακή κρίση προκύπτει η ανάγκη για ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συσπειρώνουν τις Αριστερές δυνάμεις, αλλά και τον ανένταχτο κόσμο. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η δικιά μας πολιτική ωρίμανση και εμβάθυνση και η διεξαγωγή συχνότερων, δημοκρατικών διαδικασιών που θα καταλήγουν σε δημοκρατικά νομιμοποιημένες αποφάσεις, απ’το σύνολο των σχημάτων της ΑΡΕΝ. Ακόμη το συντονιστικό της ΑΡ.ΕΝ. να είναι συντονιστικό σχημάτων και όχι εκπροσώπων των συνιστωσών, το οποίο θα μπορεί να αλλάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να είναι καλύτερη η δικτύωση των σχημάτων και να είναι μια πραγματικά δημοκρατική διαδικασία με τη συμμετοχή περισσότερων σχημάτων. Έτσι μόνο η Αρ.Εν θα μπορέσει να γίνει μια μαζική αυτόνομη συλλογικότητα, με πολιτικό σχέδιο και στρατηγική, που θα της επιτρέψει να διεκδικήσει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία εντός των συλλόγων.

Η επίθεση στους κοινωνικούς χώρους ως αποτύπωμα του φόβου για το νέο

Την Πέμπτη 20/12 η αστυνομία εισέβαλε στη Villa Amalias, στην ιστορικότερη κατάληψη για τα ελληνικά δεδομένα, με πρόσχημα μια ανώνυμη καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών(;). Κατά τη διάρκεια της εισβολής συνελήφθησαν 8 άτομα τα οποία βρίσκονταν στο χώρο της κατάληψης. Το αβάσιμο των κατηγοριών φάνηκε από την πρώτη στιγμή μετά την έρευνα όταν τα μοναδικά ευρήματα που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν ενοχοποιητικά ήταν τα 1.400 άδεια μπουκάλια μπύρας, σε ένα χώρο που λειτουργεί σαν αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ και συναυλιακός χώρος και τα 250ml πετρέλαιο δίπλα από μια σόμπα(!). Οι 8 συλληφθέντες, άλλωστε, αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς καμία ποινική δίωξη και κάποιοι απ αυτούς χωρίς κανέναν εγγυητήριο όρο. Έτσι, οι δηλώσεις του Δένδια περί «εργαστήρι ανομίας» καταλήγουν σε μια ακόμη γελοιότητα.

Η κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ είχε δείξει τις διαθέσεις της βέβαια ήδη από το, εμφυλιακού κλίματος, σύνθημα του Σαμαρά «να επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας», τη διαπόμπευση των οροθετικών ιερόδουλων και τον εξαναγκασμό τους σε εξετάσεις, τα οργανωμένα από την ΕΛΑΣ πογκρόμ μεταναστών στις μεγάλες πόλεις της χώρας (στηριζόμενα πάντα από τις δολοφονικές επιθέσεις των παρακρατικών φασιστών), τον εγκλεισμό-στοίβαγμα μεταναστών και προσφύγων, θύματα της παγκόσμια πολιτικής που ακολουθούν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ακραία καταστολή στις μεγάλες κινητοποιήσεις, το βασανισμό των αντιφασιστών/ριών από σώματα της ΕΛΑΣ, τη δημοσιοποίηση των στοιχείων συλληφθέντων/είσων αγωνιστών/ριών, την επίθεση στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης τον περασμένο Αύγουστο. Η εισβολή, λοιπόν, στη Villa Amalias δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια της μετατόπισης της ατζέντας από μεριά της κυβέρνησης προς μία ολοένα και πιο αυταρχική πολιτική με επιθέσεις σε δικαιώματα, ελευθερίες, κοινωνικούς χώρους. Το κράτος βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη, το καθεστώς εξαίρεσης είναι πλέον η κοινή πραγματικότητα και η πολιτική εξαθλίωσης η μόνιμη κατάσταση.

Ο Δένδιας, βέβαια, επιμένει στο χυδαίο παιχνίδι προκλήσεων και εντυπωσιασμού, αφού στις τελευταίες του δηλώσεις αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ο Νόμος θα επιβληθεί, η δημόσια περιουσία θα ανακτηθεί και θα περιφρουρηθεί». Η δήλωση αυτή αποτελεί ανοιχτή πρόκληση προς ολόκληρη την κοινωνία, μετά την ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών και επιχειρήσεων από την τρικομματική κυβέρνηση, με τη στήριξη της Χρυσής Αυγής όπως στο ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας. Στο σημείο αυτό δε μπορούμε να παραβλέψουμε την πολιτική σύμπνοια μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής αφού, μια μέρα μετά την καταψήφιση από την τρικομματική συγκυβέρνηση μαζί με τη Χρυσή Αυγή της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για διαλεύκανση του σκανδάλου με τη λίστα Λαγκάρντ, πραγματοποιείται, σα δώρο ανταπόδοσης, η επίθεση στη Villa Amalias, ενός κοινωνικού χώρου που υπήρξε ανάχωμα στην περιοχή για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για την εξάπλωση της μισαλλοδοξίας και του ρατσιστικού μίσους. Καθώς, λοιπόν, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αδυνατεί να διαμορφώσει μια ηγεμονική αφήγηση για την κρίση και την αντιμετώπισή της, επιλέγει να γίνεται ο εγγυητής της «νομιμότητας» και της «ασφάλειας» κατά τα πρότυπα της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα, με το θεσμικό πάντοτε προσωπείο της.

Μ’ αυτά και με ‘κεινα, επόμενος σταθμός για το «τρομοshow» υπήρξε το πανεπιστημιακό άσυλο και πιο συγκεκριμένα η εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ. Με πρόσχημα το μικρο-εμπόριο των μεταναστών έξω από το χώρο του πανεπιστημίου, η ΕΛΑΣ έστησε την τρομοκρατική της επιχείρηση με αποκλεισμό των γύρω από την ΑΣΟΕΕ δρόμων, την κινητοποίηση εκατοντάδων ματατζήδων και ασφαλητών και την απαγόρευση εισόδου στους/στις φοιτητές/φοιτήτριες του ίδιου του πανεπιστημίου μόνο και μόνο για να ανοίξει τα στέκια φοιτητικών παρατάξεων και σχημάτων που δραστηριοποιούνται στη σχολή και την ευρύτερη ευαίσθητη περιοχή. Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς κανένας να απαντά στον κόσμο που βρισκόταν απ έξω αν υπάρχει εισαγγελικό ένταλμα και ποιό το περιεχόμενό του και με την απαραίτητη τηλεοπτική κάλυψη ώστε στο βραδινό δελτίο να αρχίσει ξανά το παιχνίδι τρομοκρατίας, κουκουλώνοντας το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ.

Αρχικά πρέπει να διευκρινίσουμε πως το εμπόριο έξω από τη σχολή όσο και οι μετανάστες/μετανάστριες που το συντηρούν βρίσκονταν σε απόλυτη συνύπαρξη τόσο με την τοπική κοινωνία όσο και με τον κόσμο του πανεπιστημίου. Η αρμονική αυτή σχέση, βέβαια, τον τελευταίο καιρό διαταρασσόταν ολοένα και περισσότερο. Όχι γιατί οι μετανάστες/μετανάστριες αποτελούσαν υγειονομική βόμβα ή εστία ανομίας αλλά εξαιτίας των επιθέσεων που δέχονταν μία από τους φασίστες (πάντα με αστυνομική κάλυψη) και μία απ τα ίδια τα ΜΑΤ και οι οποίοι/ες αναγκάζονταν να αναζητήσουν προστασία στο χώρο του πανεπιστημίου, υπερασπιζόμενοι/ες μαζί με τους/τις φοιτητές/ριες το πανεπιστημιακό άσυλο, συμπυκνώνοντας εύστοχα το σύνθημα «το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό». Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι μετανάστες/μετανάστριες μικροέμποροι αποτελούν ένα από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης καθώς εργάζονται πολλές ώρες, κάτω από άθλιες συνθήκες για ένα πενιχρό μεροκάματο, θύματα ενός εμπορίου οργανωμένου σε μαφιόζικα κυκλώματα υπερεκμετάλλευσης φτηνών εργατικών χεριών.

Στο πιο πολιτικό, όμως, της υπόθεσης, η επιχείρηση στο χώρο της ΑΣΟΕΕ βρίσκεται στο ίδιο μοτίβο με την επίθεση στη Villa Amalias. Από τη μία η κυβέρνηση του Σαμαρά επιτίθεται σε έναν ακόμη χώρο που ορθώνει ανάστημα ενάντια στη φασιστική απειλή και προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο που επιλέγει να αντισταθεί και να αναζητήσει μια διαφορετική διέξοδο από την κρίση και το σύστημα που τη συντηρεί. Από την άλλη συνδέεται με το συνολικό αυταρχικό μοντέλο του πανεπιστημίου που εισάγει  ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, στα μέτρα της γενικότερης μνημονιακής πολιτικής. Πέρα από τις περικοπές σε φοιτητικές παροχές, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, ο νόμος αυτός καταργεί τα όποια στοιχεία δημοκρατίας, διαλόγου, συνδιοίκησης συνόδευαν την έννοια της ακαδημαϊκότητας. Η κατάργηση των διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων από τον νόμο-πλαίσιο, οι απειλές και οι επιθέσεις από φασιστοειδή σε διάφορους φοιτητικούς συλλόγους και τελικά η επίθεση από μεριά της κυβέρνησης στο άσυλο και τις φοιτητικές παρατάξεις κάνουν ένα πράγμα ξεκάθαρο: στο στόχαστρο των κυρίαρχων και των φασιστικών ακολούθων τους για το επόμενο διάστημα βρίσκεται κάθε χώρος που επιλέγει να αντιστέκεται στην πολιτική που ακολουθούν, που επιλέγει μέσα στη κρίση και την αυταρχικοποίηση να συζητά, να οργανώνεται, να αποφασίζει και να δρα συλλογικά. Γι’ αυτόν το λόγο φαντάζει πιο αναγκαίο από ποτέ να καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε ξανά το σύλλογό μας, να ανασυνθέσουμε με άξονα τη δημοκρατία τις διαδικασίες μας, να αποτινάξουμε γραφειοκρατίες και τις παθογένειες του φοιτητικού δυνδικαλισμού έτσι ώστε να επαναφέρουμε την κουβέντα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εντός του πανεπιστημίου αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης και οι φοιτητικοί σύλλογοι να αποτελέσουν οργανικό κομμάτι του κινήματος της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοργάνωσης των υποτελών τάξεων για την ανατροπή.

Γιατί τι είναι στην τελική αυτό που τους κάνει να χαρακτηρίζουν τους κοινωνικούς χώρους ως «εστίες ανομίας» και να βάζουν στον άμεσο πολιτικό τους σχεδιασμό τις επιθέσεις σε σχολές και στέκια; Μα φυσικά ο φόβος! Ο φόβος για το νέο που γεννιέται στις καταλήψεις, στα αυτοργανωμένα εγχειρήματα, στα δίκτυα αλληλεγγύης, στις συνελεύσεις, στους συνεταιρισμούς, στην αυτοδιαχείριση, στο αίτημα για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και της πολιτικής από την πλευρά των υποτελών. Η Villa Amalias και οι διάφοροι κοινωνικοί χώροι αποτελούν τις εικόνες απ το μέλλον, από ένα εναλλακτικό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, μακριά από την εμπορευματοποίηση και το κέρδος, με βασικές αξίες τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την πραγματική δημοκρατία. Όλα τα εγχειρήματα αυτοργάνωσης και αλληλεγγύης είναι ακριβώς ο πυρήνας της αντίστασης και με βάση αυτά οφείλουμε να συγκροτήσουμε το συνολικό αντιπαράδειγμα που θα βάλει τέλος στην πολιτική της εξαθλίωσης, στο συντηρητισμό, στο φασισμό και το σεξισμό, στην εκμετάλευση και την καταπίεση, στην ιεραρχία και τις διακρίσεις, μέσω ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου για το σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία.

Το νεοφιλελεύθερο κράτος, μετά την κατάργηση των θεμελιοδέστερων δικαιωμάτων, τον περιορισμό του ελεύθερου χώρου, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ανεργία και τη φτώχεια, αφού αδυνατεί (και στην τελική δεν επιθυμεί) να ενσωματώσει κανένα αίτημα των υποτελών επιλέγει μια νέα βιοπολιτική, επιλέγει ακόμα να επιτίθεται με μένος σε κάθε προσπάθεια αυτοθέσμισης από τα κάτω, σε οποιαδήποτε κοινωνική κίνηση που επιχειρεί να δώσει απάντηση στην πολιτική κρίση, στην αυτενέργεια των καταπιεσμένων για να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια στο καθεστώς της κρίσης και του αυταρχισμού. Η αλληλεγγύη όμως είναι το όπλο μας και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε μέσα στους πολύμορφους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, μέχρι οι κυρίαρχοι να είναι μια για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν!