Κόντρα στην νέα καθημερινότητα, να διεκδικήσουμε τη ζωή!
Βρισκόμαστε λίγο πριν από την επικείμενη ψήφιση των νέων μέτρων που πρόκειται να βυθίσουν την κοινωνία ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Πριν από 2,5 χρόνια, κατά την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης, αναρωτιόμασταν πάνω σε ποια βάση οι κυρίαρχοι θα καταφέρουν να περάσουν όλα τα αντεργάτικα και αντικοινωνικά τους μέτρα. Σήμερα η τακτική τους φαντάζει πιο ξεκάθαρη από ποτέ: η κυβέρνηση του νεοφιλελευθερισμού και των τραπεζιτών επενδύει στο φόβο και την τρομοκράτηση των υποτελών προκειμένου να περάσει την αυταρχική της πολιτική για να σώσει τον καπιταλισμό από τη δομική του κρίση.
Η κυβέρνηση έδειξε το πιο σκληρό, αυταρχικό της πρόσωπο, στην προσπάθεια της να εκβιάσει το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαίου και Ιουνίου, εισάγοντας τον όρο "λαθρομετανάστης" στο καθημερινό της λεξιλόγιο, κάνοντας λόγο για υγειονομική βόμβα μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας ενώ παράλληλα διαπόμπευε δημοσίως οροθετικές εκδιδόμενες. Τα γεγονότα αυτά ακολούθησε ο "προεκλογικός πυρετός" και δύο ανατρεπτικές εκλογικές αναμετρήσεις. Η ελπίδα για μια διαφορετική διέξοδο από την κρίση και για ένα μέλλον που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια εξόπλισε μεγάλο μέρος του κόσμου με το πάθος της ανατροπής. Δύο μήνες μετά, στην καρδιά του καλοκαιριού, η κυβέρνηση της σκληρής δεξιάς και του "αριστερού άλλοθι" εξαπέλυε ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας υλοποιώντας το σύνθημα του Σαμαρά «να επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας». Παρακολουθήσαμε, λοιπόν, καθημερινά σκηνικά ντροπής με βίαιους και εξευτελιστικούς ελέγχους αστυνομικών, αποκλεισμούς σταθμών ενώ διεθνείς οργανώσεις κατήγγειλαν τις πρακτικές της κυβέρνησης.
Όλα αυτά λίγες μερές μετά από το "έγκλημα της Πάρου", όπου τα μίντια κατήργησαν κάθε έννοια νομικού δικαίου, μιλώντας για έγκλημα ενός Πακιστανού σε βάρος νεαρής Ελληνίδας, χωρίς να κάνουν λόγο για την πατριαρχική επιβολή σε βάρος των γυναικών, "ερεθίζοντας" τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας προσφέροντας με ωμή χυδαιότητα κάθε λεπτομέρεια του βιασμού, διαπράττοντας παράλληλα ένα νέο "έγκλημα" σε βάρος της νεαρής κοπέλας. Παρακολουθούμε, λοιπόν, μια διαδικασία σταδιακής διαμόρφωσης ενός "εσωτερικού εχθρού", ο οποίος δεν είναι άλλος παρά τα πιο εξαθλιωμένα από την κρίση κομμάτια της κοινωνίας, μέσα σε ένα περιβάλλον ολοένα και πιο αυταρχικό. Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου και μισαλλοδοξίας βρήκαν την ευκαιρία να εκτονώσουν το ρατσιστικό τους μίσος οι φασίστες της Χρυσής Αυγής με δολοφονίκες επιθέσεις εναντίον μεταναστών σε όλη την Ελλάδα, με τραμπουκισμούς στους ιδιαίτερους χώρους λατρείας τους και στα σπίτια τους, συντονίζοντας τη δράση κράτους-παρακράτους.
Αφού η κυβέρνηση δημιούργησε ένα κλίμα γενικευμένου φόβου, ήρθε η ώρα να καταστείλει με τις πιο βίαιες μεθόδους κάθε νησίδα αντίστασης και ελευθερίας. Από τη μία παρακολουθήσαμε τη "χολιγουντιανού" τύπου επιχείρηση της αστυνομίας για την εκκένωση διαδοχικά της ελληνικής χαλυβουργίας που βρισκόταν για απεργία για πάνω από 8 μήνες, δίνοντας ελπίδα σε ολόκληρη την κοινωνία και της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, ενός από τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους που πάνω στη βάση της αλληλεγγύης και της αυτοργάνωσης υπήρξε μια ζωντανή κοιτίδα αντίστασης. Από την άλλη αξιοσημείωτη ήταν η αστυνομική καταστολή τη μέρα της πανεργατικής απεργίας, αφού πραγματοποιήθηκε αναίτια επίθεση σε προσυγκεντρώσεις διαφόρων περιοχών προβαίνοντας σε εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις ενώ τα ΜΑΤ, η παρουσία των οποίων στην πλατεία Συντάγματος παρέπεμπε σε στρατοκρατούμενο κράτος, κατέστειλαν μέσα σε λίγα λεπτά την πορεία χιλιάδων διαδηλωτών στο κέντρο της Αθήνας. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, ο "μηχανοκίνητος στρατός του Δένδια" επιτίθεται σε αντιφασιστική μοτοπορεία προκειμένου να προστατέψει τους φασίστες της Χ.Α. τραυματίζοντας και συλλαμβάνοντας αντιφασίστες/αντιφασίστριες καθώς και αλληλέγγυους/ες έξω από τα δικαστήρια. Βέβαια, η τιμωρία των ανθρώπων που εναντιώνονται στις φασιστικές, δολοφονικές επιθέσεις (!) δε σταματάει εδώ. Ακολουθούν τα σκληρά και εξευτελιστικά βασανιστήρια στον 7ο όροφο της ΓΑΔΑ ενάντια στους συλληφθέντες/είσες, με τη χρήση ακόμα και ηλεκτροσόκ, παραβιάζοντας τα θεμελιοδέστερα δικαιώματα, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης του μένους των φασιστών της ΕΛΑΣ και τρομοκράτησης όσων επιλέγουν να ανισταθούν και να αγωνιστούν για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Ακόμα και στα σχολεία, όμως, πέρα από τα καθημερινά περιστατικά φασιστικών συμπεριφορών και δράσεων, το κράτος δε δίστασε να δείξει το αυταρχικό του πρόσωπο στέλνοντας πάνοπλους αστυνομικούς, ασφαλήτες και εισαγγελείς σε κατειλημμένα σχολεία για να συλλάβουν μαθητές. Διαμορφώνεται, λοιπόν, μια αυταρχική καθημερινότητα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής όπου κράτος και παρακράτος κάνουν ξεκάθαρο πως κάθε φωνή που κάνει λόγο για αντίσταση, ανυπακοή και ανατροπή θα επιχειρείται να σβήσει.
Αυτή η νέα καθημερινότητα της οικονομικής εξαθλίωσης, του αυταρχικού κράτους και της φασιστοποίησης της κοινωνίας, υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της Αριστεράς στο σήμερα. Μέσα από μια ανασυνθετική διαδικασία αλλά και μια αμεσότερη διαλεκτική με την κοινωνία, η κουλτούρα και οι αγώνες της Αριστεράς θα είναι αυτοί που με ενότητα και ενεργή δράση του κόσμου θα φωτίζουν με την ελπίδα της ανατροπής, θα διαλύουν την απάθεια απέναντι στο θάνατο (οποιασδήποτε φυλής και εθνικότητας) και θα βάζουν ένα θετικό πρόταγμα μπροστά στη μιζέρια, την εξαθλίωση και το εθνικιστικό μίσος.
Δεν αρκούν πλέον μόνο οι καταγγελίες ενάντια στις νέες περικοπές, στις ιδιωτικοποιήσεις και τα νέα μέτρα που οδηγούν την κοινωνία στη φτώχεια. Είναι χρέος μας να θέσουμε ένα αντιπαράδειγμα που θα έρχεται σε σύγκρουση με το υπάρχον αστικό κράτος σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό επίπεδο, με τελικό στόχο την κοινωνική χειραφέτηση. Η έννοια της συλλογικής δράσης όχι μόνο στο επίπεδο των κοινωνικών αγώνων αλλά και στις καθημερινές πρακτικές για την αντιμετώπιση των δυσκολιών διαβίωσης, τα διάφορα δίκτυα αλληλεγγύης και οι κοινωνικοί χώροι που προάγουν τις αξίες της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, στην αναθάρρηση των μέχρι σήμερα υποταγμένων, στη ζωή.
Τον τελευταίο καιρό η κοινωνία φαντάζει σαν να έχει ασπαστεί πλήρως την καθημερινότητα της υποταγής, της εξαθλίωσης, της καταστολής. Στον αντίποδα πρέπει να δημιουργήσουμε την καθημερινότητα της ανυπακοής, του διαρκούς αγώνα, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής απελευθέρωσης. Από δω και μπρος δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος, είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε!
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ
