Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ 11-12/12/2010


Το πανελλαδικό διήμερο της ΑΡ.ΕΝ. γίνεται σε μια κρίσιμη εποχή για το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία. Γι αυτό η συζήτηση, η ανταλλαγή εμπειριών αλλά και οι αποφάσεις που θα πάρει θα είναι κρίσιμες για την κατεύθυνση που θα πάρει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα.
Βρισκόμαστε στην καρδιά μιας δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και μπροστά στη χειρότερη περίοδο για τη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση. Έχουν περάσει μόλις 8 μήνες από τότε που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με αφορμή το χρέος στήριξε την έλευση του ΔΝΤ στη χώρα. Ένα χρέος που δε δημιουργήσαμε εμείς και καλούμαστε άδικα να πληρώσουμε. Η επιβολή του μηχανισμού στήριξης σε μια σειρά χωρών άλλωστε, εκτίναξε τη φτώχεια και την ανεργία, έριξε την οικονομία σε χρόνια ύφεση και ασφυξία και οδήγησε την κοινωνία στο μεσαίωνα, πυροδοτώντας ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που άλλαξαν ριζικά ένα ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Αυτές οι εξελίξεις δίνουν χώρο στην ακροδεξιά να καλλιεργεί τις επικίνδυνες αντιλήψεις της στη κοινωνία σκορπίζοντας φόβο και συντηρητισμό. Από την άλλη η ανοχή της κυβέρνησης απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις αποκαλύπτει και τη ρατσιστική της πολιτική. Μια πολιτική που από τη μια θέλει να ρίξει τις ευθύνες για την φτώχεια και την ανεργία στους πιο αδύναμους και από την άλλη θέλει να καλλιεργήσει κλίμα διάσπασης ανάμεσα στους Έλληνες και Μετανάστες εργαζόμενους.
Το ΔΝΤ ήρθε στην Ελλάδα εγκαθιδρύοντας μια νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση, όχι επειδή αυτή ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, όχι επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση, αλλά επειδή εκεί οδήγησαν οι καταστροφικές πολιτικές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των εκφραστών του. Επιλογές που πάρθηκαν κόντρα στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Τους τελευταίους μήνες η εφαρμογή του μνημονίου σημαίνει διάλυση των πάντων. Τα σκληρά μέτρα που απαιτούν κυβέρνηση – ΕΕ - ΔΝΤ έχουν οδηγήσει σε τραγικές μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, περικοπές σε όλες τις κοινωνικές δαπάνες που θα οδηγήσουν σε κλείσιμο νοσοκομεία και σχολεία, αύξηση των φόρων σε είδη βασικής ανάγκης, αύξηση της ακρίβειας και της ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών. Ο προϋπολογισμός για το 2011, πλήρως εναρμονισμένος σε αυτή τη λογική, συνεχίζει αυτό το έργο. Παράλληλα, τα δώρα προς τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο συνεχίζονται. Στην πραγματικότητα αμφισβητούνται βασικά κοινωνικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στην μόρφωση και την εργασία. Το σκηνικό που διαμορφώνεται για τους νέους εργαζόμενους είναι εφιαλτικό. Η γενιά μας καλείται να ζήσει με χειρότερους όρους από τους γονείς μας. Η ανεργία για τους νέους κάτω των 25 ετών βρίσκεται στο 31%, ενώ η ελαστική και ανασφάλιστη εργασία τείνει να γίνει κανόνας. Παράλληλα με όλα αυτά εκτυλίσσεται και μια άγρια επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Δεν είναι τυχαία η αύξηση της καταστολής, οι όλο και συχνότερες καταπατήσεις του ασύλου και η τρομοκρατική παρουσία της αστυνομίας κυριολεκτικά σε κάθε γωνία. Στόχος τους η τρομοκράτηση όσων αντιστέκονται.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, η Παιδεία για την Τρόικα και την κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν επιτρέπεται να είναι η εξαίρεση στη σφοδρή επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας που έχουν εξαπολύσει το τελευταίο 6μηνο. Από το Δημοτικό μέχρι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ προωθείται η συνολική μετάλλαξή της. Από το Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση άνοιξε το θέμα της «αλλαγής του DNA της παιδείας στην Ελλάδα». Από τότε, μεσολάβησε η κατάθεση του επίσημου κειμένου για την έναρξη διαλόγου στη σύνοδο πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, η απόρριψή του από την πλειοψηφία των συγκλήτων των πανεπιστημίων και μια σειρά κινήσεων από την πλευρά κάποιων συλλόγων. Το νομοσχέδιο θα πάει για διαβούλευση στη Βουλή πριν τις γιορτές και η πρόθεση είναι να ψηφιστεί μέσα στο Γενάρη. Τα σχέδια τηςκυβέρνησης για τη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου, δεν έρχονται σε μια τυχαία στιγμή. Κρίση στην παιδεία σημαίνει ότι μια σειρά από ΑΕΙ και ΤΕΙ κλείνουν ή συγχωνεύονται αδυνατώντας να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα. Εν τω μεταξύ ενώ όλο και περισσότερες οικογένειες βυθίζονται στην φτώχεια, οι φοιτητές αναγκάζονται να πληρώνουν για ακριβά συγγράμματα και αναλώσιμα, ενώ τα ενοίκια έχουν φτάσει στα ύψη. Ο νέος νομός-πλαίσιο έρχεται σαν ταφόπλακα πάνω στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, παραδίδοντας το δημόσιο πανεπιστήμιο στις ορέξεις των επιχειρήσεων, καθιστώντας το ούτε δωρεάν, ούτε δημόσιο, αλλά ούτε και πανεπιστήμιο.
· Εξατομίκευση σπουδών: θεσμοθετείται η είσοδος ανά σχολή και όχι ανά τμήμα. Ο κάθε φοιτητής παύει πλέον να παίρνει γνώσεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο σπουδών, αλλά δέχεται αποσπασματικές γνώσεις – πληροφορίες – προσόντα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών, χωρίς προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης και όλα αυτά στο όνομα της επιλογής, της ευελιξίας, των απεριόριστων δυνατοτήτων κ.ο.κ. Αυτό οδηγεί σε πτυχία πολλών μορφών και σε ένα ατέρμονο κυνήγι πιστωτικών μονάδων. Επέρχεται επομένως η υποβάθμιση και η διάλυση της έννοιας των μαζικών σπουδών και ο πλήρης κατακερματισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων και των συλλογικών μας διεκδικήσεων.
· Οικονομική αυτοτέλεια: Αυτός είναι ο βασικός πυλώνας των εξαγγελιών και κινείται στην αντίληψη ότι πλέον η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού. Με την «οικονομική αυτοτέλεια», που θα περιλαμβάνει και τη μισθοδοσία, θα επιβάλουν στα Πανεπιστήμια κανόνες ανώνυμης εταιρείας, για να αναζητούν πόρους από χορηγούς, να πωλούν «υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας», να διαφοροποιούν τις αμοιβές των διδασκόντων για να «προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς».
· Καλλικράτης στην παιδεία: Σε μια λογική περικοπής δαπανών με κάθε τρόπο ο «πανεπιστημιακός Καλλικράτης» υπάγει τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων από αρμοδιότητα του κράτους σε αρμοδιότητα των σχηματισμένων περιφερειακών συμβουλίων, με κατεύθυνση την κατάργηση και συγχώνευση τμημάτων και δημιουργία «πρώτης και δεύτερης ποιότητας» σχολών. Απολύσεις διοικητικού και διδακτικού προσωπικού, μείωση του αριθμού των φοιτητών και δημιουργία μιας πρώτης τάξεως πελατείας για τα προσφάτως «νομιμοποιημένα» ιδρύματα (ΚΕΣ, ΚΕΚ, ΙΕΚ).
· Κατάργηση αυτοδιοίκητου: Η αντικατάσταση της διοίκησης των πανεπιστημίων από το «Συμβούλιο Διοίκησης», αντί της Συγκλήτου και των Γ.Σ. των Τμημάτων, έχει στόχο να ακυρώσει το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, αλλά κυρίως την παρουσία και την παρέμβαση των φοιτητών/τριών στις αποφάσεις, για να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα των πανεπιστημίων οι κανόνες της αγοράς του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Έτσι, μεταλλάσσεται το πανεπιστήμιο σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα διοικείται από το Συμβούλιο-μάνατζερ, που θα επιβάλλει αυταρχικούς ρυθμούς και κανόνες στις σπουδές και στις εξετάσεις των φοιτητών, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης.
· Κουπόνι φοιτητή: Μετατοπίζεται το χρηματοδοτικό σχήμα από την διαρκή κρατική χρηματοδότηση στην επιδότηση του κάθε φοιτητή. Αυτό ανοίγει το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προωθώντας ένα πανεπιστήμιο που θα εντείνει τους ταξικούς φραγμούς. Μετατρέπεται ο φοιτητής σε πελάτη των ιδρυμάτων Α.Ε. που αγοράζει υπηρεσίες-σπουδές, ενώ όταν «τελειώσει» η πίστωση του κουπονιού θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας.
Στην ουσία, η κυβέρνηση θέλει να «τελειώσει» με την παιδεία σαν δημόσιο αγαθό. Το κράτος ξεμπερδεύει με τη συνταγματική υποχρέωση να χρηματοδοτεί τις σχολές δημιουργώντας έτσι ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα ξεπληρώνει κρατικά χρέη, ενώ παράλληλα μονιμοποιείται και βαθαίνει η αντίληψη της εργασίας -και μάλιστα με τους χειρότερους όρους- ως ευκαιρία αντί για κοινωνικό δικαίωμα. Ο εργαζόμενος με «σύνολο δεξιοτήτων και προσωπικές διαδρομές» αντί για ενιαίο πτυχίο, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν υπεύθυνο για τη δεινή του κατάσταση, αφού δεν πάλεψε περισσότερο, δεν μάζεψε αρκετά ECTS κ.ο.κ. Η Διαμαντοπούλου και οι σύμμαχοί της θέλουν ένα πανεπιστήμιο «εργοστάσιο παραγωγής» των αυριανών ευέλικτα εργαζομένων. Ένα πανεπιστήμιο περισσότερο κερδοφόρο για την αγορά, που θα προάγει τη γνώση με όρους οικονομικής ανταποδοτικότητας και όχι κοινωνικής χρησιμότητας. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο που να αποπληρώνει χρέη.
Ταυτόχρονα ένα ακόμα κέρδος γι’ αυτούς θα είναι η δημιουργία ενός αυταρχικού και αποστειρωμένου πανεπιστημίου χωρίς ελευθερίες και δικαιώματα. Η επίθεση στο άσυλο είναι επίθεση ενάντια στην κοινωνία. Η κυβέρνηση θέλει να ξεμπερδεύει με το πανεπιστήμιο ως χώρο ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων, ριζοσπαστικοποίησης και αμφισβήτησης.
Η επίθεση στην εργασιακή προοπτική των νέων εντείνεται ακόμη περισσότερο με το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης, διάταξη η οποία θεωρεί τους νέους εργαζόμενους ως μια ειδική κατηγορία που με ηλικιακά, και μόνο, κριτήρια θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από το υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετείται τριετής μαθητεία για νέους άνεργους με απολαβές γύρω στα 350-400 ευρώ, αλλά και δημιουργία "Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης" που θα αφορά τις νέες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα οι οποίες θα αμείβονται με 550 ευρώ, έναντι των 740 ευρώ που ορίζει η τελευταία σύμβαση. Επί της ουσίας, μιλάμε για μια άνευ όρων παράδοση της νεολαίας στις ορέξεις της εργοδοσίας που με τη σειρά της σημαίνει ότι η δική μας γενιά θα είναι αυτή που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος για την έξοδο της χώρας από την κρίση προσφέροντας φτηνή κι ελαστική εργασία προκειμένου να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
Απέναντι σε αυτή τη μεγάλη επίθεση μπορεί να υπάρξει απάντηση. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης και του μνημονίου. Το φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικόχρειάζεται με ξεκάθαρο τρόπο να προβάλει τα αιτήματα του: Παλεύουμε για τη μη κατάθεση του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, για την ακύρωση του μνημονίου, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της και για να φύγει το ΔΝΤ. Διεκδικούμε να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους και να μην φορτωθεί το βάρος του χρέους στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Για όλα τα παραπάνω, είναι αναγκαίο όσο ποτέ η συγκρότηση ενός μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος, αντίστοιχου και μεγαλύτερης κλίμακας από του 2006-2007, το οποίο θα πυροδοτήσει μεγαλύτερους κοινωνικούς αγώνες, θα βάλει φρένο στην επιχειρούμενη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και θα ανοίξει μια κεντρική αντιπαράθεση απέναντι στην τρόικα και την κυβέρνηση. Για να αποτελέσει τις απαρχές μιας μαζικής εισβολής στο προσκήνιο της νεολαίας που συμπιέζεται, απορρίπτεται, αποτελεί καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Για να θέσει τις απαρχές ενός κοινωνικού μετώπου και μιας λαϊκής εξέγερσης που θα διεκδικήσει έναν άλλο δρόμο. Να διδαχτούμε από τα παραδείγματα των ευρωπαϊκών φοιτητικών κινημάτων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, την αποφασιστικότητά τους και τις δυναμικές μορφές πάλης που υιοθέτησαν. Να ξαναζωντανέψουμε τις ελπίδες που αναδύθηκαν μέσα από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ελπίδες που εκφράστηκαν μαζικά τόσο στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της 5ης Μάη όσο και στις διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη. Ελπίδες που πρέπει να εκφραστούν και στη Γενική Απεργία στις 15 Δεκέμβρη.
Ωστόσο η απάντηση που έρχεται από τα πανεπιστήμια απέναντι στα μέτρα είναι κατώτερη των περιστάσεων. Παρά τη φανερή αγανάκτηση του κόσμου απέναντι στη πολιτική του μνημονίου, μια μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών δεν συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες όπως οι συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων ή οι καταλήψεις. Τη μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό έχουν φυσικά οι παρατάξεις της ΠΑΣΠ-ΔΑΠ που συστηματικά σαμποτάρουν αυτές τις διαδικασίες, προσπαθώντας να εμποδίσουν την έκφραση της κοινωνικής απογοήτευσης και οργής. Μερίδιο ευθύνης φέρνει όμως και μεγάλο κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς. Η ΠΚΣ-ΜΑΣ δείχνει να επιλέγει τον δρόμο του απομονωτισμού και της περιχαράκωσης, δείχνοντας πως αδιαφορεί για τη συγκρότηση του κινήματος και ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του κομματικού της μηχανισμού. Η ΕΑΑΚ παρουσιάζει έναν αποσπασματικό σχεδιασμό, χρησιμοποιώντας εργαλεία του παρελθόντος αρνούμενη να αντιστοιχηθεί με τα αυξημένα καθήκοντα του σήμερα. Παράλληλα αντιλαμβανόμαστε ως ΑΡ.ΕΝ. την ανάγκη της ενότητας στη δράση όλων των αριστερών δυνάμεων και καλούμε σταθερά σε αυτή. Επομένως, η αριστερά στα πανεπιστήμια χρειάζεται να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες από τα κάτω που θα αλλάξουν τα πράγματα. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να χαράξει έναν πολιτικό προσανατολισμό που θα το καθιστά ικανό να δώσει απαντήσεις. Να ορίσει τον εχθρό του, την κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ και να στοχεύσει προς αυτόν τα πυρά του. Να παλέψει για την οικοδόμηση του δικού μας στρατοπέδου συγκροτώντας ένα συνεχές κίνημα εντός των σχολών και της νεολαίας. Να προσδιορίσει τη θέση ως οργανικό κομμάτι και πυροδοτητή ενός ευρύτερου κοινωνικού ανατρεπτικού σχεδίου.
Η Αριστερή Ενότητα δεν πρέπει να ξεχνάει πως είναι η δύναμη που κινείται μέσα στις σχολές με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία. Η Αριστερή Ενότητα χρειάζεται να δουλέψει στην κατεύθυνση του να παρθούν πρωτοβουλίες που θα κινητοποιήσουν, θα συσπειρώσουν και θα ξαναζωντανέψουν τους φοιτητικούς συλλόγους και τις διαδικασίες τους, συγκροτώντας ένα ζωντανό ηγεμονικό ρεύμα, που θα αντιπαλεύει τη μνημονιακή πολιτική.
Παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν έχει αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα ενάντια στο νόμο πλαίσιο, ενάντια στην κυβέρνηση και τα μέτρα, χρειάζεται να ανασυγκροτήσουμε το Φ.Κ. και να δυναμώσουμε τις συλλογικές διαδικασίες. Να επανοηματοδοτήσουμε και να μαζικοποιήσουμε τις συνελεύσεις και να κάνουμε πιο αποτελεσματικές τις Συντονιστικές Επιτροπές Κατάληψης και τις Επιτροπές Υλοποίησης Πλαισίου. Να πάρουμε πρωτοβουλίες, προωθητικές και όχι αντιπαραθετικές για τις Γ.Σ., που θα συσπειρώνουν και θα δίνουν χώρο και λόγο σε κάθε φοιτητή-τρια, εργαζόμενο του πανεπιστημίου, καθηγητή που θέλει να οργανώνει καθημερινά τη μάχη στις σχολές. Έτσι θα εμπνεύσουν τους φοιτητές που δεν καλύπτονται από το υπάρχον σκηνικό και που θέλουν να αλλάξουν τόσο τη φοιτητική τους καθημερινότητα όσο και την κοινωνία. Για να μπορέσει η Αριστερή Ενότητα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αποδεικνύοντας κάθε στιγμή πως πραγματικά είναι το πιο ενωτικό και ελπιδοφόρο εγχείρημα μέσα στα πανεπιστήμια, χρειάζεται να τολμάει, να παίρνει πρωτοβουλίες και να μην περιμένει απλά σαν θεατής τις εξελίξεις.
Απέναντι σε εχθρούς που φαίνονται μεγάλοι, πρέπει να συγκροτήσουμε ένα πλατύ, διαρκές, πανεκπαιδευτικό, αντικυβερνητικό, αντιμνημονιακό μπλοκ αγώνα. Σε ένα κενό πρωτοβουλιών και πολιτικών απαντήσεων η Αριστερή Ενότητα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Να αξιοποιήσουμε την εμπειρία του νικηφόρου κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, προωθώντας την πολιτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Να δουλέψουμε για μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη που θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα δημιουργήσει ρήγματα στις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου. Επίσης, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενός αποτελεσματικού Φ.Κ. Κάτι τέτοιο εξασφαλίζεται και με τον εκδημοκρατισμό του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, μέσω της συγκρότησης δομών που διασφαλίζουν τη συμμετοχή των συλλόγων, τόσο στη διαδικασία, όσο και στη λήψη αποφάσεων. Σκιαγραφώντας κομμάτια του άλλου δρόμου να ξαναδώσουμε ελπίδα σε μια κοινωνία που της έχουν κλέψει κάθε συλλογικό όραμα και προοπτική. 
Να πάρουμε πρωτοβουλίες από τα κάτω συνδεόμενες με την κοινωνία, ώστε το φοιτητικό κίνημα να κερδίσει την συμπαράστασή της. Να τολμήσουμε να αλλάξουμε, να τολμήσουμε να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα της ιστορίας, να τολμήσουμε να γίνουμε η γενιά που αρνούμενη την πραγματικότητα του μνημονίου θα αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ!

Οι μαζικότατες χθεσινές διαδηλώσεις, δύο χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, απέδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς τα αιτήματα που ανέδειξε η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Η συμμετοχή 20.000 και πλέον ανθρώπων σε αυτές φανέρωσαν πως μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι δεν δίνουν συγχωροχάρτι στις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και του ΔΝΤ.

Η πολιτική της κυβέρνησης αποτυπώθηκε στην φοβερή καταστολή με χημικά και ξύλο των φοιτητικών συλλόγων! Συγκεκριμένα οι σύλλογοι Φιλοσοφικής και Νομικής Αθήνας χτυπήθηκαν άγρια και αναίτια από τις δυνάμεις καταστολής με δεκάδες διαδηλωτές τραυματισμένους και 83 προσαχθέντες στη ΓΑΔΑ. Από την προσυγκέντρωση της πορείας κιόλας έγινε ξεκάθαρο ότι μόνος στόχος ήταν η τρομοκράτηση των συγκεντρωθέντων και η διάλυση της πορείας πριν ακόμα αρχίσει.
Η κρατική καταστολή έρχεται ως συνέχεια των βίαιων προσαγωγών και της επίθεσης των δυνάμεων των ΜΑΤ στην πανελλαδική φοιτητική πορεία την Πέμπτης 3/12. Οι πρακτικές αυτές συνδεόμενες με την προσπάθεια αποκλεισμού δρόμων του κέντρου της Αθήνας για ένα ολόκληρο 24ωρο δείχνουν ξεκάθαρα μια κυβέρνηση που θέλει να καλλιεργήσει ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα όμως, όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν, δεν τρομοκρατείται και δεν καταστέλλεται.

Με τις συγκεκριμένες πρακτικές η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει μια ανάλγητη πολιτική που αποδεικνύει πως δεν έχει καταλάβει τίποτα από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08’ και τα δίκαια αιτήματα της νεολαίας σε εκπαίδευση, εργασία, δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα. Μιας πολιτικής που συνεπικουρούμενη από το μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ και το Μνημόνιο έρχεται να συμπαρασύρει και το δημόσιο πανεπιστήμιο, θέλωντας να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μεγαλώσει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση

Η Αριστερή Ενότητα καλεί σε μαζική συμμετοχή στη σύνοδο πρυτάνεων στο Λαύριο(10-11 Δεκ.) και στην πανεργατική απεργία στις 15 Δεκέμβρη για να αποδείξουμε για άλλη μια φορά πως με τους μαζικούς, ενωτικούς αγώνες του φοιτητικού κινήματος μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδια τους σε εκπαίδευση και εργασία, να ανατρέψουμε την σημερινή πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΔΝΤ.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

Στις 10 και 11 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στο Λαύριο η 69η Σύνοδος των Πρυτάνεων. Προφανώς η Υπουργός Παιδείας, Α. Διαμαντοπούλου, θα επιδιώξει τη περαιτέρω νομιμοποίηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την οικοδόμηση ενός Πανεπιστημίου στα μέτρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο «δημοκρατικός» διάλογος χωρίς συνομιλητή!

Ήδη όμως η κυβέρνηση έχει συναντήσει κλειστές πόρτες από πάρα πολλές πανεπιστημιακούς συγκλήτους ανα την Ελλάδα που καταδικάζουν το κείμενο διαβούλευσης και δεν συμμετέχουν στο διάλογο για την παιδεία, που μόνο διάλογος δεν είναι, αφού θέτει τις βάσεις για την σταδιακή κάταργηση κάθε δημοκρατικής λειτουργίας στο πλαίσιο των Πανεπιστημίων.

Μας κλέβουν το μέλλον…

Η κατάργησης της ακαδημαικής αυτοτέλειας, η συγκρότηση διορισμένων από την κυβέρνηση συμβουλίων διοίκησης, η οικονομική αυτοτέλεια και η είσοδος Manager που θέτουν τη βάση των διδάκτρων αλλά και η εξατομίκευση των πτυχίων, μέσω του ατομικού φακέλου προσόντων και τις πιστωτικές μονάδες είναι μέτρα που σε συνδυασμό με τα κέντρα αριστείας και την ίδρυση πανεπιστημίων δύο ταχυτήτων καταργείται ουσιαστικά κάθε έννοια επιστημονικής συνοχής και συλλογικής διεκδικήσης και ταυτόχρονα δημιουργεί ένα πεδίο πλήρους εντατικοποίησης και αυταρχικοποίησης των συνθηκών σπουδών.

Να τους κάνουμε Παρελθόν!

Απέναντι σε ένα πανεπισιτήμιο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, πλήρως ενσωματωμένο στις ανάγκες της αγοράς και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας το φοιτητικό κίνημα πρέπει να απαντήσει με μαζικούς και ενωτικούς αγώνες. Στο πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο της προηγούμενης Πέμπτης οι φοιτητές έδειξαν πως ξέρουν να αντιστέκονται και να παλεύουν για το δικαίωμά τους στη γνώση και την εργασία. Παρ’ όλη την καταστολή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το φοιτητικό κίνημα έδειξε πως δεν τρομοκρατείται, δεν καταστέλλεται. Να τους χαλάσουμε λοιπόν τα σχέδια! Να πάρουμε αγωνιστικές αποφάσεις και να πάμε στο Λαύριο για να διαδηλώσουμε ενάντια στο νέο νόμο-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και να αμφισβητήσουμε όλους αυτούς που φτιάχνουν ένα μέλλον για εμάς χωρίς εμάς!

ΟΛΕΣ-ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ

ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ-ΠΛΑΙΣΙΟ

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ 1/12/2010

Οι τελευταίες μέρες είναι μέρες σημαντικών εξελίξεων για την Ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια για την ελληνική κοινωνία. Ο ερχομός της τρόικα την προηγούμενη Δευτέρα και η ανακοίνωση του προϋπολογισμού, σηματοδοτούν την επικαιροποίηση και το βάθεμα του μνημονίου καθώς και τη συνέχιση των εξοντωτικών για το λαό μέτρων που σκοπεύουν να επιβάλλουν. 

Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα δεδομένα-εντολές της τρόικα ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει 14 (και κάτι) δις ευρώ περικοπών, από το χώρο της υγείας και της παιδείας, μέχρι τους δήμους και τις περιφέρειες (πάντα βάσει του Καλλικράτη). Ταυτόχρονα τρίτη συνεχόμενη αύξηση των έμμεσων φόρων μέσα σε ένα εξάμηνο (ίσως παγκόσμιο ρεκόρ) με τη συνοδεία νέων περικοπών στο δημόσιο τομέα. Αποφάσεις (βάσει του μνημονίου) πάρθηκαν και για τις εργασιακές σχέσεις, όπου οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών δηλαδή με απλά λόγια οι σχέσεις εργασίας των εργαζομένων με τους εργοδότες θα καθορίζονται από τους τελευταίους. Το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ επιταχύνεται στο πνεύμα πούλα όσο όσο (μπας και δείξουμε ότι μειώνουμε το έλλειμμα) με αποτέλεσμα χιλιάδες θέσεις εργασίας να χαθούν.

Ο προϋπολογισμός του 2010 είναι ο πιο ταξικά μεροληπτικός και ο πιο κοινωνικά άδικος από όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς από την Μεταπολίτευση και μετά. Επιχειρεί την μεγαλύτερη αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου κατά τα τελευταία 35 χρόνια.

Στην Ελλάδα του Μνημονίου, η Παιδεία για την Τρόικα και την παράνομη κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν επιτρέπεται να είναι η εξαίρεση στη σφοδρή επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας που έχουν εξαπολύσει το τελευταίο 6μηνο. Από το Δημοτικό μέχρι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ προωθείται η συνολική μετάλλαξή της. Διπλός ο στόχος της κυβέρνησης και ξεκάθαρος: απαλλαγή από τη συνταγματική υποχρέωση κρατικής χρηματοδότησης της εκπαίδευσης και δημιουργία πειθαρχημένων και ευέλικτων μελλοντικών εργαζόμενων.Το νέο νομοθέτημα που εξαγγέλθηκε έρχεται να επικαιροποιήσει το νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου που σε αρκετές πλευρές του παραμένει ανεφάρμοστος, να στοιχίσει το εκπαιδευτικό μοντέλο στα καλλικρατικά πλαίσια, να θέσει με έναν επίπλαστο τρόπο την κυβέρνηση σε θέση ισχύος, να ορίσει την απαρχή μίας επίθεσης στο χώρο της Παιδείας στην οποία, όπως δηλώνουν δεν θα κάνουν βήμα πίσω. Με αυτό τον τρόπο οι εξαγγελίες της Διαμαντοπούλου στους Δελφούς που, παρά τον επιτηδευμένο εφησυχασμό ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, πήραν πριν από τρεις εβδομάδες τη μορφή νομοσχεδίου στη Σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις της κυβέρνησης να υποτάξει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στους νόμους της αγοράς, εξειδικεύοντας την πολιτική του Μνημονίου στο Πανεπιστήμιο.

Όλα αυτά τα μέτρα οδηγούν με όρους μονόδρομου σε μαζικές απολύσεις (όπως και αν τις βαφτίζουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια), εκτόξευση της ανεργίας και της φτώχιας, και εν τέλει βάθεμα της υπαρκτής κοινωνικής κρίσης στα όρια της εξαθλίωσης των μαζών. Είναι προφανές ότι έτσι υπηρετείται, χωρίς να λογαριάζουν κανένα κόστος και με την κοινωνία μουδιασμένη, το στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης να παραδώσει συνολικά τον δημόσιο χώρο υπό ιδιωτική εκμετάλλευση.

Τις επόμενες μέρες συμπληρώνονται 2 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από το όπλο ενός ειδικού φρουρού, ενός “προστάτη του πολίτη”. Μια δολοφονία που ήταν η αφορμή για την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, με χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους, να φωνάζουν “ως εδώ” για τα αδιέξοδα στα οποία τους είχαν οδηγήσει οι χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ο Δεκέμβρης υπήρξε μια ηχηρή απάντηση, απέναντι σε όσους προσπάθησαν να επιβάλλουν την κυριαρχία των αγορών, με ένα κράτος μονομερή προστάτη των τραπεζών, της εργοδοσίας και του μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου εν γένει. 
Κατά την άποψή μας ο Δεκέμβρης αυτός, έχει αφήσει μία σημαντική παρακαταθήκη στην ελληνική νεολαία. Ήταν, και φιλοδοξούμε να είναι και φέτος, άλλο ένα σημαντικό εφαλτήριο για την πολιτικοποίηση του φοιτητικού και του μαθητικού κόσμου και τη συνειδητοποίηση των αγώνων που έχει να δώσει μπροστά του.
Και οι αγώνες αυτοί μπαίνουν σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο στο σήμερα. Τώρα πια υπάρχει η τρόικα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η πιο ταξικά ανάλγητη κυβέρνηση της Ευρώπης και οι νεοφιλελεύθερες επιταγές της Ε.Ε., απέναντι στα οποία ο ελληνικός λαός, ο κόσμος της εργασίας και της νεολαίας πρέπει να συσπειρωθούν, να οργανωθούν και να αγωνιστούν. Υπάρχουν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ, ο νόμος-πλαίσιο της Άννας Διαμαντοπούλου, που διαλύει το δημόσιο-δωρεάν πανεπιστήμιο και το επανασυγκροτεί με νεοφιλελεύθερα πρότυπα και σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς. 
Υπάρχει όμως ακόμα ένα πράγμα που μας ‘’έμαθε’’ ο Δεκέμβρης του 2008. Ότι οι νεολαιίστικοι αγώνες χρειάζεται να απολήγουν σε συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και να συσπειρώνονται ανυποχώρητα γύρω από αυτά. Μόνο έτσι μπορούν να είναι νικηφόροι! 

Ήδη τα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Ιωαννίνων, Αιγαίου, Πατρών, Κρήτης Ε.Μ.Π., Α.Π.Θ., Πάντειο, καθώς και το Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), αποδοκίμασαν το Κείμενο Διαβούλευσης και δήλωσαν πως «δεν μπορεί να αποτελέσει βάση διαλόγου, καθ' όσον περιλαμβάνει προτάσεις με τις οποίες παραβιάζονται βασικές ακαδημαϊκές αρχές, θίγεται ο χαρακτήρας της ανώτατης εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού και καταστρατηγείται το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, ζήτημα που εγείρει σοβαρό θέμα συνταγματικότητας». 

ΑΛΛΑ ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ;
Σε αυτόν τον δεύτερο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης, ετοιμάζεται το σχέδιο μιας βαθύτατης τομής στην παιδεία και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το νομοσχέδιο το οποίο γνωστοποιήθηκε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και της Διαμαντοπούλου στο συνέδριο των Δελφών και συμπυκνώθηκε στο λεγόμενο «κείμενο διαβούλευσης για την παιδεία», αλλάζει το δημόσιο πανεπιστήμιο, όπως το ξέραμε, καθιστώντας το, ούτε δημόσιο, ούτε δωρεάν, αλλά ούτε και πανεπιστήμιο. Προϋποθέτει αλλαγές που κινούνται σε τρεις βασικούς άξονες: στη διαμόρφωση του ταξικού πανεπιστημίου, στη συγχώνευση και κατάργηση τμημάτων ώστε να εναρμονιστεί με το νομοσχέδιο «Καλλικράτης», τον οικονομικό στραγγαλισμό και στη διοικητική λειτουργία του πανεπιστημίου με όρους Ανώνυμης Εταιρίας.

Η διοίκηση των πανεπιστημίων από το «Συμβούλιο Διοίκησης», αντί της Συγκλήτου και των ΓΣ των Τμημάτων, έχει στόχο να ακυρώσει το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, αλλά κυρίως την παρουσία και την παρέμβαση του φοιτητικού κινήματος στις αποφάσεις, για να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα των πανεπιστημίων οι κανόνες της αγοράς του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Έτσι, μεταλλάσσεται το πανεπιστήμιο σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα διοικείται από το Συμβούλιο – μάνατζερ, που θα επιβάλλει αυταρχικούς ρυθμούς και κανόνες στις σπουδές και στις εξετάσεις των φοιτητών, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης.

Το νομοσχέδιο «Καλλικράτης» υπάγει τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων από αρμοδιότητα του κράτους σε αρμοδιότητα των σχηματισμένων περιφερειακών συμβουλίων, με κατεύθυνση την κατάργηση και συγχώνευση τμημάτων και δημιουργία «πρώτης και δεύτερης ποιότητας» σχολών. Απολύσεις διοικητικού και διδακτικού προσωπικού, μείωση ου αριθμού των φοιτητών και δημιουργία μιας πρώτης τάξεως πελατείας για τα προσφάτως «νομιμοποιημένα» ιδρύματα (ΚΕΣ, ΚΕΚ, ΙΕΚ).

Με τα πτυχία πολλών μορφών, ο κάθε φοιτητής παύει πλέον να παίρνει γνώσεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο σπουδών αλλά δέχεται αποσπασματικές γνώσεις – πληροφορίες – προσόντα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών χωρίς προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης και όλα αυτά στο όνομα της επιλογής, της ευελιξίας, των απεριόριστων δυνατοτήτων κ.ο.κ. Πέρα από την διάλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το σημαντικότερο είναι η μετάλλαξη του πτυχίου σε ατομική υπόθεση με το χαρακτήρα φακέλου προσόντων, καταργώντας έτσι τη συλλογική διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ο φοιτητής ατομικά πλέον θα ψάχνει δουλειά με βάση το «πόσο καλός μαθητευόμενος» είναι σε όλη τη διάρκεια της ζωής του κινούμενος από την ανεργία στη δια βίου μάθηση κ.ο.κ.

Το «κουπόνι» του φοιτητή ανοίγει το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μετατρέπει το φοιτητή σε πελάτη των ιδρυμάτων Α.Ε. που αγοράζει υπηρεσίες – σπουδές, ενώ όταν «τελειώσει» η πίστωση του κουπονιού θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας.
Με την «οικονομική αυτοτέλεια», που θα περιλαμβάνει και τη μισθοδοσία, θα επιβάλουν στα Πανεπιστήμια κανόνες ανώνυμης εταιρείας, για να αναζητούν πόρους από χορηγούς, να πωλούν «υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας», να διαφοροποιούν τις αμοιβές των διδασκόντων για να «προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς».

Η επίθεση όμως που δέχεται η ελληνική κοινωνία δεν αφορά μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο. Είδαμε όλο το προηγούμενο καιρό ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρα ενάντια στον εργαζόμενο λαό με περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση της άμεσης φορολόγησης στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και έμμεση φορολόγηση που διαπέρασε όλα τα προϊόντα. Αντίθετα τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των τραπεζών έμειναν στο απυρόβλητο. Ως συνέχεια της βούλησης ΠΑΣΟΚ και ΔΝΤ για παραγωγή άμεσα εκμεταλλεύσιμων και αναλώσιμων εργαζόμενων εισάγεται το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης. Πιο αναλυτικά: 

ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ: Ο εργασιακός μεσαίωνας που ετοιμάζουν για τη νεολαία, παίρνει πλέον σάρκα και οστά με την εφαρμογή και στη χώρα μας του συμφώνου πρώτης απασχόλησης. Επιγραμματικά, πρόκειται για μια διάταξη η οποία θεωρεί τους νέους εργαζόμενους ως μια ειδική κατηγορία που με ηλικιακά, και μόνο, κριτήρια θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από το υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετείται τριετής μαθητεία για νέους άνεργους με απολαβές γύρω στα 350 - 400 ευρώ, αλλά και δημιουργία "Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης" που θα αφορά τις νέες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα οι οποίες θα αμείβονται με 550 ευρώ, έναντι των 740 ευρώ που ορίζει η τελευταία σύμβαση. Επί της ουσίας, μιλάμε για μια άνευ όρων παράδοση της νεολαίας στις ορέξεις της εργοδοσίας που με τη σειρά της σημαίνει ότι η δική μας γενιά θα είναι αυτή που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος για την έξοδο της χώρας από ην κρίση προσφέροντας φτηνή κι ελαστική εργασία προκειμένου να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. 

ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ…
Για εμάς η δύναμη των φοιτητών αντλείται από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Με την εμπειρία του κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, ξέρουμε ότι μονάχα αν αποφασίσουμε όλο και περισσότεροι, όλο και πιο έντονα να εμπλακούμε στη συζήτηση που έχει ανοίξει στο εσωτερικό των συλλόγων, μπορούμε να πετύχουμε την ανατροπή του εκτρωματικού νόμου-πλαίσιο.
Η ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που αντιτίθενται στην εκπαιδευτική αποδιάρθρωση είναι αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία του αγώνα μας. Μια ενότητα όχι γενική και αόριστη, αλλά δομημένη πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα και αιτήματα που μας ενώνουν και μπορούν να αποτελέσουν μέτωπο ανατροπής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Σε συνθήκες κρίσιμες σαν κι αυτές πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι οποιαδήποτε αποδυνάμωση του κινήματος είναι εγκληματική. Όλες οι δυνάμεις που προώθησαν το κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα, μαζί με τους ανένταχτους φοιτητές και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια οφείλουν να συγκροτήσουν ένα ενωτικό, μαζικό πανεκπαιδευτικό κίνημα που θα μπορέσει αφενός να τσακίσει το νέο νομοσχέδιο και αφετέρου να λειτουργήσει ως πυροδότης ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων, μπροστά στην ισοπέδωση λαϊκών κεκτημένων ολόκληρων αιώνων.
Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ

Για όλα τα παραπάνω, είναι αναγκαίο όσο ποτέ η συγκρότηση ενός μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος, αντίστοιχου και μεγαλύτερης κλίμακας από του 2006-2007, το οποίο θα πυροδοτήσει μεγαλύτερους κοινωνικούς αγώνες, θα βάλει φρένο στην επιχειρούμενη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και θα ανοίξει μια κεντρική αντιπαράθεση απέναντι στην τρόικα και την κυβέρνηση. Που θα αποτελέσει τις απαρχές μιας μαζικής εισβολής στο προσκήνιο, της νεολαίας που συμπιέζεται, απορρίπτεται, αποτελεί καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Που θα θέσει τις απαρχές ενός κοινωνικού μετώπου και μιας λαϊκής εξέγερσης που θα διεκδικήσει έναν άλλο δρόμο. Ας διδαχτούμε από τα παραδείγματα των ευρωπαϊκών φοιτητικών κινημάτων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, την αποφασιστικότητά τους και τις δυναμικές μορφές πάλης που υιοθέτησαν.
Να αξιοποιήσουμε την εμπειρία του νικηφόρου κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, προωθώντας την πολιτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Σκιαγραφώντας κομμάτια του άλλου δρόμου να ξαναδώσουμε ελπίδα σε μια κοινωνία που της έχουν κλέψει κάθε συλλογικό όραμα και προοπτική. Με συμμετοχικές δομές, πρωτοβουλίες, συνελεύσεις να οργανώσουμε και να προετοιμάσουμε το μεγάλο ξέσπασμα που θα’ ρθεί. Να τολμήσουμε να αλλάξουμε, να τολμήσουμε να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα της ιστορίας, να τολμήσουμε να γίνουμε η γενιά που αρνούμενη την πραγματικότητα του μνημονίου θα αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.



ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
 Να αποσυρθεί το Μνημόνιο και το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε, να αποδοκιμαστεί η πολιτική κυβέρνησης και τρόικας
 Να παρθούν πίσω τα κοινωνιοκτόνα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι
 Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους, χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς -ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών
 Καταδίκη της εκπαιδευτικής αποδιάρθρωσης Διαμαντοπούλου –απόσυρση των ΑΕΙ από τον προσχηματικό Διάλογο
 Δημόσια και Δωρεάν: σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, συγγράμματα
 Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ – Δαπάνες για παιδεία και υγεία, όχι για την αστυνομία και για στρατιωτικούς εξοπλισμούς
 Ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα -το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για να βρούμε δουλειά
 Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ -να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους.
 Να αποσυρθεί άμεσα ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός -όχι στη συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων
 Χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών από τον προϋπολογισμό.
 Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με αξιοπρεπείς απολαβές και ασφάλιση – όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας – Όχι στην απελευθέρωση των απολύσεων.
 Προάσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου από την ακαδημαϊκή κοινότητα –ποτέ ξανά δυνάμεις καταστολής στο χώρο του Ασύλου
 ΟΧΙ στον «πανεπιστημιακό Καλλικράτη»-Καμία κατάργηση ή συγχώνευση τμημάτων και σχολών
 Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών – Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά των μεταναστών που το επιθυμούν - Άσυλο στους πρόσφυγες


ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Κατάληψη της Σχολής την Πέμπτη-Παρασκευή 2-3 και τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου
• Ανοιχτή Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης την Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου που θα οργανώσει κινηματικές δράσεις μέσα στη Σχολή, διασφαλίζοντας τη μαζικότητα και τη λειτουργικότητα της κατάληψης
• Συμμετοχή στο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο την Πέμπτη 2 Δεκ., 12.00μ.μ., στα Προπύλαια
• Συντονισμός με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους, τα μέλη ΔΕΠ και τα σωματεία των εργαζομένων που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση
• Σύγκληση νέας Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου, την επόμενη εβδομάδα, ενόψει της νέας Συνόδου Πρυτάνεων στο Λαύριο (10-12 Δεκ.) και της πανεργατικής απεργίας της 15ης Δεκέμβρη